Category: இந்து மதம்

கீதை 2

கீதைக்குச் சிறிது முன்னுரை தேவை. குருக்ஷேத்திரப் போர்க் களத்தில் காட்சி நிகழ்கிறது. ஒரு வம்சத்தின் இரண்டு கிளைகள் அரசுரிமைக்காக ஏறக்குறைய ஐயாயிரம் ஆண்டுகளுக்குமுன் போர் புரிந்தன. பாண்டவர்களின் பக்கம் உரிமை இருந்தது. கௌரவர்களின் பக்கம் வலிமை இருந்தது. பாண்டவர்கள் ஐவர், அவர்கள் காட்டில் வாழ்ந்து வந்தனர். கிருஷ்ணர் பாண்ட வர்களின் நண்பர். ஊசி குத்தும் இடங்கூட அவர்களுக்குக் கொடுக்க மறுத்தார்கள் கௌரவர்கள்.

போர்க்களத்தில் காட்சி தொடங்குகிறது. இருதரப்பினரும் தங்கள் உறவினர்களையும் நண்பர்களையும் காண்கின்றனர் – ஒரு சகோதரன் ஒரு பக்கம், மற்றவன் மறுபக்கம்; பாட்டன் ஒரு பக்கம், பேரன் மறுபக்கம். நண்பர்களையும் உறவினர்களை யும் எதிர்த்தரப்பில் காண்கிறான் அர்ஜுனன். அவர்களைக் கொல்ல நேரும் என்பதை எண்ணியபோது அவனது இதயம் இளகிவிடுகிறது. அவன் போர்புரிய மறுக்கிறான். இப்படித் தொடங்குகிறது கீதை.

உலகில் வாழும் நம் அனைவருக்குமே வாழ்க்கை ஓர் இடைவிடாத போர். நமது பலவீனத்தையும் கோழைத்தனத் தையும் பொறுமை என்றும் தியாகம் என்றும் விளக்கம் கொடுப் பதற்கான சந்தர்ப்பங்கள் எத்தனையோ வருகின்றன. பிச்சைக் காரனின் துறவில் சிறப்பு எதுவும் இல்லை. எதிர்க்கும் வலிமை யுள்ள ஒருவன் பொறுத்தால் அது சிறப்பு. உடையவன் துறந்தால் அது சிறப்பு. நமது வாழ்க்கையில் எத்தனை தடவை சோம் பலாலும் கோழைத்தனத்தாலும் நாம் போரிலிருந்து விலகிக் கொண்டு, நாம் தைரியசாலிகள் என்று நம்மையே ஏமாற்றிக் கொள்கிறோம்! இது நமக்குத் தெரியாதா!

கருத்தாழம் மிக்க இந்தச் சுலோகத்துடன் கீதை தொடங்கு கிறது: ‘அரச குமாரா, எழுந்திரு! இந்த மனத் தளர்ச்சியை, இந்தப் பலவீனத்தை ஒழி. எழுந்து நின்று போர்புரி’ (2. 3). அர்ஜுனன் கிருஷ்ணரிடம் இதைப்பற்றி வாதிக்க முயல்கிறான். எதிர்ப்பைவிட எதிர்க்காமலிருப்பதே சிறந்தது என்றெல்லாம் பல நீதிகளைக் கூறுகிறான். தனது வாதங்களை நியாயப்படுத்த முயல்கிறான். ஆனால் கிருஷ்ணரை அவன் ஏமாற்ற முடியுமா? அவர் பரமாத்மா, இறைவன். அர்ஜுனனுடைய வாதத்தின் உள்நோக்கத்தை உடனே கண்டுகொள்கிறார். அர்ஜுனனின் விஷயத்தில் இது கோழைத்தனம். அவன் தனது உறவினர் களைக் காண்கிறான்; அவர்களைக் கொல்ல மனம் வரவில்லை.

அர்ஜுனனின் இதயத்தில் அவனது உணர்ச்சிக்கும் கடமைக்கும் போர் நிகழ்கிறது. மிருகங்கள் மற்றும் பறவைகளின் நிலையை அணுகும் அளவிற்கு நாம் உணர்ச்சி என்னும் நரகத் தில் துன்புறுகிறோம். அதை அன்பு என்று கூறிக் கொள்கிறோம். அது சுய மனவசியம். விலங்குகளைப்போல் நாம் உணர்ச்சி களுக்குக் கட்டுப்பட்டுக் கிடக்கிறோம். ஒரு பசு தனது கன்றிற் காக உயிரை விடலாம். ஒவ்வொரு மிருகமும் அப்படியே செய்யலாம். அதனால் என்ன? விலங்குகளைப் போன்ற, பறவை களைப் போன்ற குருட்டுத்தனமான உணர்ச்சிப் பெருக்கு நம்மைப் பூரணத்துவத்திற்குக் கூட்டிச் செல்லாது. எல்லையற்ற பேருணர்வே மனிதனின் குறிக்கோள். அங்கே உணர்ச்சி வேகத் திற்கு இடமில்லை; பொருளற்ற பேச்சிற்கும் புலன் வசப்பட்ட எந்தச் செயலுக்கும் இடம் இல்லை. அங்கே உள்ளது அறி வொளி மட்டுமே. அங்கே மனிதன் ஆன்மாவாக விளங்குகிறான்.

இப்போது அர்ஜுனன் உணர்ச்சிப்பெருக்கின் பிடியில் உள்ளான். அவன் எப்படியிருக்க வேண்டுமோ அப்படியில்லை. முற்றிலும் தன்னை அடக்கியவனாக, அறிவொளியுடன், எல்லை யற்ற சிந்தனைத் திறத்துடன் இயங்க வேண்டியவன் அவன். ஆனால் ஒரு விலங்கைப்போல், ஒரு குழந்தையைப்போல், தனது விவேகத்தை உணர்ச்சிக்கு அடிமைப்படுத்திவிட்டு, தன்னை ஒரு முட்டாளாக்கிக் கொண்டு, தனது கோழைத் தனத்தை ‘அன்பு’ முதலிய சொற்களால் மறைக்க முயல்கிறான்; அறிவற்றவனைப் போல் பேசுகிறான்; பல காரணம் காட்டி வாதிக்கிறான்; அதேவேளையில் முட்டாள்தனமாகவும் பேசு கிறான். கிருஷ்ணர் அதை உணர்கிறார்.

கிருஷ்ணர் கூறுகிறார்: ‘இருப்பவனையோ இறந்த வனையோ எண்ணி ஞானி வருந்துவதில்லை .’ (2. 11); ‘நீ சாக முடியாது; நானும் சாக முடியாது. நாம் இல்லாமலிருந்த காலம் ஒன்று இருந்ததில்லை; இனி இருக்கப்போவதும் இல்லை. இந்த வாழ்க்கையில் ஒருவன் குழந்தைப் பருவத்தில் தொடங்கி, இளமை, முதுமை முதலியவற்றைக் கடந்து செல்கிறான். அதுபோல் மரணவேளையில் இன்னோர் உடலில் புகுகிறான். அதற்காக அறிவாளி ஏன் வருந்த வேண்டும்?’ (2. 12, 13) உன்னை அடிமையாக்கும் உணர்ச்சிவேகத்திற்கு மூலகாரணம் எங்கே உள்ளது? புலன்களில்தான். ‘சூடு, குளிர், இன்பம், துன்பம் போன்றவை இருப்பது புலன்களின் தொடர் பால்தான். இவை வருவதும் போவதுமாக இருக்கின்றன.’ (2. 14) மனிதன் இப்போது துன்புறுகிறான், அடுத்த கணம் இன்புறுகிறான். இந்த நிலையில் அவன் ஆன்மாவின் இயல்பை அனுபவிக்க முடிவதில்லை .

‘உள்ளது ஒருபோதும் இல்லாமல் போகாது; இல்லாதது ஒருபோதும் உள்ளதாகாது. … எனவே எது இந்த உலகமெல்லாம் பரவி நிற்கிறதோ, அது தொடக்கமும் முடிவும் இல்லாதது என்பதை அறிந்துகொள். அது மாறுபடாதது. மாறுபாடில்லாத ஒன்றை மாற்றக்கூடியது இந்த உலகில் எதுவும் இல்லை. இந்த உடலிற்கு ஆரம்பமும் முடிவும் இருந்தாலும் உடலில் உறை பவன் எல்லையற்றவன், முடிவில்லாதவன்’. (2. 16-18)

இதையறிந்து எழுந்து நின்று போர் செய். ஓரடிகூடப் பின்வாங்கக் கூடாது. அதுதான் கருத்து. எது வந்தாலும் சரி, போராடு. நட்சத்திரங்கள் பெயர்ந்து விழட்டும், உலகம் முழு வதும் நம்மை எதிர்த்து நிற்கட்டும்! மரணம் என்பது உடையை மாற்றிக் கொள்வதுதான். அதனால் என்ன? அதை உணர்ந்து போராடு. கோழைகளாவதால் ஒரு பயனையும் அடைய முடியாது. ஓரடி பின்வாங்குவதால் நீங்கள் எந்தத் தீமையையும் கடந்துவிட முடியாது. உலகிலுள்ள எல்லா தெய்வங்களிடமும் கதறினீர்கள். துன்பம் தீர்ந்ததா? இந்தியர்கள் ஆறு கோடித் தெய்வங்களை நோக்கிக் கதறுகின்றனர். என்றாலும் நாய்களைப் போல்தான் சாகின்றனர். இந்தத் தெய்வங்கள் எங்கே இருக் கின்றனர்? நீங்கள் வெற்றி பெற்றால் அதன்பின் தெய்வங்கள் உங்களுக்கு உதவி செய்ய வருகின்றனர். அதனால் என்ன பயன்? இன்பமாக உயிர்விடுங்கள்.

மூட நம்பிக்கைகளுக்கு முழந்தாளிடுவதும், உங்கள் மனத்திற்கே உங்களை விற்றுவிடுவதுமாகிய இது, என் உயிருக்கு உயிராகிய உங்களுக்குத் தகாது. நீங்கள் எல்லையற்றவர்கள், மரணமற்றவர்கள், பிறப்பற்றவர்கள். நீங்கள் எல்லையற்ற ஆன்மா. அடிமையாயிருப்பது உங்களுக்குப் பொருந்தாது. எழுந்திருங்கள்! விழித்திருங்கள்! எழுந்து நின்று போர் புரியுங்கள். மரணம் வந்தால் ஏற்றுக்கொள்ளுங்கள். உங்களுக்கு உதவ ஒருவருமில்லை. நீங்களே உலகனைத்துமாக இருக்கும் போது யார் உங்களுக்கு உதவ முடியும்?

‘எந்தப் பிராணியும் பிறப்புக்கு முன்னும் இறப்புக்குப் பின்னும் நமது மனிதப் புலன்களால் அறியப்படுவதில்லை . இடையில் மட்டுமே வெளிப்படையாகத் தெரிகிறது. இதில் கவலைப்பட என்ன இருக்கிறது?’ (2. 28)

‘சிலர் அதை (ஆன்மாவை) வியப்புடன் பார்க்கின்றனர். சிலர் வியந்து பேசுகின்றனர். பிறர் வியந்து கேட்கின்றனர். சிலர் அதைப்பற்றிக் கேட்டும் புரிந்துகொள்வதில்லை .’ (2. 29)

இவர்களையெல்லாம் கொல்வது பாவம் என்று நீ சொல் வாயானால் உன்னுடைய குலதர்ம நிலையிலிருந்து யோசித்துப் பார். ‘இன்ப துன்பங்களையும் வெற்றி தோல்விகளையும் சமமாகக் கொண்டு எழுந்து நின்று போர் செய்’. (2. 38)

கீதையின் தனிச்சிறப்பு மிக்க இன்னொரு கருத்து பற்றின்மை. நாம் செய்யும் செயல்களில் பற்றுக்கொள்வதால் அவற்றின் பயன்களை நாம் ஏற்க வேண்டியிருக்கிறது. ‘கடமைக் காகச் செய்யப்படும் கடமை மட்டுமே கர்மபந்தத்தைப் போக்கும்.’ (2. 39) அதில் அளவு மீறிவிடுவோம் என்ற அபாயம் இல்லை. ‘சிறிது செய்தாலும் இந்த யோகம் பிறப்பு, இறப்பு என்னும் பயங்கரச் சுழலிலிருந்து உங்களைக் காப்பாற்றும்.’ (2 . 40)

‘அர்ஜுனா, ஒருமைப்பட்ட மனமே வெற்றி பெறும். இரண்டாயிரம் பொருட்களில் சிதறிப்போன மனம் தனது ஆற்றலை இழந்துவிடுகிறது. வேதங்களுக்கு மேல் எதுவுமில்லை என்று சிலர் இதமாகப் பேசலாம். அவர்கள் சொர்க்கத்திற்குப் போக விரும்புகிறார்கள். வேதங்களின் சக்தியால் உலகிலுள்ள இன்பப் பொருட்களை அடைய விரும்புகிறார்கள். அதற்காக வேள்விகளைச் செய்கிறார்கள்.’ (2. 41-43) அப்படிப்பட்டவர்கள், இந்தச் சுகபோக எண்ணங்களைக் கைவிடாத வரையில் ஆன்மீக வாழ்க்கையில் ஒருபோதும் வெற்றிபெற மாட்டார்கள். (2. 44)

இது இன்னொரு முக்கியமான பாடம். உலகியல் ஆசை களை விடாதவரை ஆன்மீகம் கிடையாது. புலன்களில் என்ன இருக்கிறது? அவை வெறும் மன மயக்கம். இறந்த பின்னும் சொர்க்கத்தில்கூட அவற்றை ஒரு ஜோடிக் கண்களை, மூக்கை — விடாமல் வைத்துக்கொள்ள விரும்புகிறார்கள். சிலர் அங்கே தங்களுக்கு இங்குள்ளதைவிட அதிகப் புலன்கள் இருக்கும் என்று எண்ணுகின்றனர். அரியாசனத்தில் வீற்றிருப்பவனாக இறைவனை, இறைவனுடைய பௌதீக உடலை என்றென்றும் கண்டுகொண்டிருக்க அவர்கள் விரும்புகிறார்கள். அத்தகைய மனிதர்களின் ஆசைகளெல்லாம் உடலைப் பற்றியவை; உணவு, நீர், இன்பம் பற்றியவை. இந்த உலகியல் வாழ்வின் ஒரு தொடர்ச்சியே அது. வாழ்விற்கு அப்பால் எதையும் நினைத்துப் பார்க்க மனிதனால் முடிவதில்லை. இந்த வாழ்க்கையெல்லாம் உடலுக்குத்தான். ‘முக்திக்குக் காரணமான மன ஒருமைப் பாட்டை இத்தகைய மனிதன் ஒருபோதும் அடைய மாட்டான்.’ (2. 44)

‘வேதங்கள் சத்வ குணம், ரஜோ குணம், தமோ குணம் என்ற மூன்று குணங்களையுடைய பொருட்களைப் பற்றியே பேசுகின்றன.’ (2. 45) வேதங்கள் இயற்கையிலுள்ள பொருட் களைப்பற்றிக் கூறுகின்றன. உலகில் காணாத எதையும் மக்களால் எண்ணிப் பார்க்க முடியாது. சொர்க்கத்தைப் பற்றிப் பேசினால், சிம்மாசனத்தில் வீற்றிருக்கும் ஓர் அரசனையும் அவன் முன் சாம்பிராணிப் புகையிடும் மக்களையும் அவர்கள் எண்ணிக் கொள்கிறார்கள். இவை எல்லாம் இயற்கை, இயற்கையைக் கடந்த எதுவுமில்லை, எனவே வேதங்கள் இயற்கையைத் தவிர வேறெதையும் கூறவில்லை . ‘எதற்கும் கவலைப்படாமல் நன்மைதீமைகளைப் பொருட்படுத்தாமல், இயற்கையைக் கடந்து, வாழ்க்கையின் இருமைகளைக் கடந்து, உனது சொந்த உணர்வையும் கடந்து செல்.’ (2. 45)

நாம் நமது உடல்களுடன் நம்மை ஒன்றுபடுத்திக் கொண்டு விட்டோம்; உடலை உடையவர்களாக இல்லாமல் உடலாகவே ஆகிவிட்டோம். என்னைக் கிள்ளினால் நான் கதறுகிறேன். இது அறிவீனம். ஏனெனில் நான் ஆன்மா. இந்தத் துன்பச் சங்கிலி, கற்பனை, பிராணிகள், தேவர்கள், அசுரர்கள், உலகம் எல்லாமே நாம் நம்மை உடலுடன் ஒன்றுபடுத்திக் கொண்டதன் விளைவு. நான் ஆன்மா. நீங்கள் கிள்ளினால் நான் ஏன் குதிக்க வேண்டும்? இந்த அடிமைத்தனத்தைப் பாருங்கள். உங்களுக்கு வெட்கமில்லையா? நாம் மத உணர்வு கொண்டவர்களாம்! நாம் தத்துவவாதிகளாம்! நாம் ஞானிகளாம்! ஆண்டவன்தான் நம்மைக் காப்பாற்ற வேண்டும்! நாம் என்னவாயிருக்கிறோம்? நடமாடும் நரகங்கள், ஆம், அப்படித்தான் இருக்கிறோம். பைத்தியக்காரர்கள், ஆம் அப்படித்தான் இருக்கிறோம்! உடல் கருத்தை நம்மால் விட முடியவில்லை. நாம் இந்த மண்ணோடு பிணைக்கப்பட்டிருக்கிறோம். நமது எண்ணங்கள் வெறும் சுடுகாடுகளே. நாம் உடலை விடும்போது அந்த எண்ணங்களின் அம்சங்கள் ஆயிரக்கணக்காக வந்து நம்மைக் கட்டுகின்றன.

பற்றில்லாமல் யார் வேலை செய்ய முடியும்? இதுதான் முக்கியமான கேள்வி. அவன்தான் தன் வேலை வெற்றி பெற் றாலும் தோல்வியடைந்தாலும் சமநிலையில் இருப்பான். வாழ் நாள் முழுவதும் அவன் செய்த வேலை ஒரு நொடியில் எரிந்து சாம்பலாகப் போனாலும் அவனது இதயம் ஒருமுறைகூடக் கலங்கித் துடிப்பதில்லை . ‘அவன்தான் பயன் கருதாமல், செயலுக்காகவே செயல் புரியும் ஞானி. அந்த வழியில் அவன் பிறப்பு இறப்புத் துன்பத்தைக் கடந்து செல்கிறான், முக்தி பெறுகிறான்’. (2.51) இந்தப் பற்றெல்லாம் மாயை என்பதை அப்போது அவன் காண்கிறான். ஆன்மா ஒருபோதும் பற்றுக் கொள்ள இயலாது. அத்தகையவன் சாஸ்திரங்களையும் தத்துவங்களையும் கடந்த நிலைக்குச் செல்கிறான். (2. 52). மனம் மயக்கமுற்று, நூல்களாலும் சாஸ்திரங்களாலும் ஆன சுழலில் கவரப்படுமானால் இந்தச் சாஸ்திரங்களால் என்ன பயன்? ஒன்று இப்படிச் சொல்கிறது, மற்றொன்று அப்படிச் சொல் கிறது. எந்த நூல் சொல்வதை ஏற்பது? தனித்து நில்லுங்கள். உங்கள் ஆன்மாவின் மகிமையைக் காணுங்கள். நீங்களே உழைக்க வேண்டும் என்பதை அறியுங்கள்; அப்போதே நிலைத்த புத்தி உடையவர்கள் ஆவீர்கள். (2. 53)

அர்ஜுனன் கேட்கிறான்: ‘புத்தி நிலைபெற்றவன் யார்?’ (2.54)

கிருஷ்ணர் பதில் கூறுகிறார்: ‘எல்லா ஆசைகளையும் துறந்தவன், எந்தத் தேவையும் இல்லாதவன், இந்த வாழ்க்கையையோ முக்தியையோ தெய்வங்களையோ தொழிலையோ வேண்டாதவன், பூரணத் திருப்தி அடைந்தவன் – அவனது ஆசைகள் அற்றுவிட்டன.’ (2 . 55) அவன் ஆன்மாவின் மகிமையைக் கண்டுவிட்டான். உலகமும் தெய்வங் களும் சொர்க்கமும் தன் ஆன்மாவிலேயே இருப்பதை உணர்ந்து கொண்டான். அப்போது தெய்வங்கள் தெய்வங்களில்லை; சாவு சாவில்லை; வாழ்வு வாழ்வில்லை; எல்லாம் மாறிவிட்டன. ‘யாருடைய புத்தி நிலைபெற்றதாகவும், மனம் துயரத்தில் கலங்காததாகவும் எந்த இன்பத்தையும் நாடாததாகவும் பற்றுகள் அனைத்தும் நீங்கியதாகவும் பயமும் கோபமும் இல்லாததாகவும் இருக்குமோ, அவனே மெய்யுணர்வு பெற்ற ஞானி எனப்படுகிறான்.’ (2.56)

‘ஆமை தன் கால்களை உள்ளே இழுத்துக்கொண்டபின், நீங்கள் எவ்வளவு அடித்தாலும் ஒரு கால்கூட வெளியே வராதது போல், ஞானியால் தன் புலன்களையெல்லாம் உள்ளே இழுத்துக் கொள்ள முடியும்.’ (2. 58) எந்த விருப்பமும் அவனை அசைக்காது. பிரபஞ்சமே இடிந்து விழட்டும்; அவனது மனத்தில் அது ஒரு சிறு அலையைக்கூட எழுப்பாது.

இனி ஒரு முக்கியமான பிரச்சினை எழுகிறது. சிலவேளை களில் மக்கள் பல நாட்கள் தொடர்ந்து பட்டினியிருக்கிறார்கள், மிகக் கொடிய மனிதனும் இருபது நாள் பட்டினி கிடந்தால், சாந்தமாகி விடுகிறான். பட்டினி கிடப்பதும் உடலை வருத்து வதும் மக்களால் உலகெங்கும் செய்யப்படுகின்றன.

கிருஷ்ணரின் கருத்தோ, இவையெல்லாம் பொருளற்ற செயல்கள் என்பதே. உடலை வருத்தும் மனிதனிடமிருந்து அந்த நேரத்திற்குப் புலன் சற்றுப் பின்வாங்கும்; ஆனால் இருபது மடங்கு சக்தியுடன் திரும்பி வரும். நீங்கள் என்ன செய்ய வேண்டும்? இயல்பாக இருங்கள், உடலை வருத்த வேண்டாம். செயல் புரிந்துகொண்டே போங்கள். பற்று ஏற்படாதபடி மட்டும் பார்த்துக் கொள்ளுங்கள். பற்றின்மை யின் ரகசியத்தை அறிந்து பின்பற்றாத மனிதனது சங்கல்பம் ஒருபோதும் திடமாக நிலைபெறாது.

நான் வெளியே சென்று கண்களைத் திறக்கிறேன். அங்கே ஏதோ ஒன்று இருந்தால், நான் அதைப் பார்த்தாக வேண்டும், பார்க்காமலிருக்க முடியாது. மனம் புலன்களைப் பின்பற்றி ஓடுகிறது. ஆகையால் புலன்கள் இயற்கையைப் பொருட்படுத் தாமலிருக்க வேண்டும்.

‘புலன்களில் கட்டுப்பட்டவனுக்கு இருளாயிருக்கின்ற நேரத்தில், புலன்களை அடக்கியவன் விழித்திருக்கிறான். அது அவனுக்குப் பகல்ஒளியாயிருக்கிறது. எதில் உலகம் விழித்திருக் கிறதோ, அதில் ஞானி உறங்குகிறான்.’ (2 . 69) உலகம் எதில் விழித்துக் கொண்டிருக்கிறது? புலன்களில். உண்ணவும் பருகவும் குழந்தைகளைப் பெறவும் மக்கள் விரும்புகிறார்கள். கடைசியில் நாயைப்போல் சாகிறார்கள். அவர்கள் எப்போதும் புலன்களுக் காக விழிப்புடன் இருக்கிறார்கள். அவர்களைப் பொறுத்தவரை மதமும் அதற்காகவே உள்ளது. தங்களுக்கு உதவ பெண்கள், ஏராளமான செல்வம், குழந்தைகள் இவற்றைத் தர ஒரு கடவுளைப் படைத்துக் கொள்கிறார்கள். ஆனால் தெய்வீகத் தன்மையைப் பெற ஒரு கடவுள் தேவையில்லை ! ‘எதில் உலகம் முழுதும் விழித்துக் கொண்டிருக்கிறதோ, அதில் ஞானி உறங்கு கிறான். அறிவிலிகள் எதில் உறங்குகிறார்களோ, அதில் ஞானி விழிப்புடன் இருக்கிறான்’ (2. 69); மனிதன் தன்னை ஒரு விலங் காக, ஒரு பறவையாக, ஓர் உடலாகக் காணாமல் எல்லையற்ற, மரணமற்ற, அழிவற்ற ஆன்மாவாகக் காணும் ஒளியுலகில் ஞானி விழித்திருக்கிறான். எதில் அறிவிலிகள் உறக்கத்தில் ஆழ்ந்து, உணர்ந்துகொள்ள நேரமும் புத்தியும் சக்தியும் இல்லாதவர்களாக இருக்கிறார்களோ, அதில் ஞானி விழித்திருக் கிறான். அது அவனுக்குப் பகல் வெளிச்சம்போல் உள்ளது.

‘உலகத்திலுள்ள ஆறுகளெல்லாம் இடையறாது சென்று கடலில் சேர்ந்தபோதிலும், பெருமையும் கம்பீரமும் வாய்ந்த கடலின் இயற்கை நிலைகுலையாமல், மாறுபடாமல் இருப்பது போல், எல்லா புலன்களும் இயற்கையிலிருந்து உணர்ச்சி களைக் கொண்டுவந்த போதிலும் ஞானியின் கடல்போன்ற இதயம் அலையையோ அச்சத்தையோ உணர்வதில்லை.’ (2 .70) கோடிக்கணக்கான ஆறுகளில் துன்பங்கள் வரட்டும், நூற்றுக் கணக்கான ஆறுகளில் இன்பங்கள் வரட்டும்; நான் துன்பத் திற்கும் அடிமையல்ல, இன்பத்திற்கும் அடிமையல்ல!

மேற்கோள்கள்:  எழுந்திரு! விழித்திரு! பகுதி 7  I. உலக மதங்கள் – 1. இந்து மதம் 15. கீதை 2

கீதை 1

கீதையைப் புரிந்துகொள்ள அதன் வரலாற்றுப் பின்னணியை அறிந்திருப்பது அவசியம். உபநிடதங்களுக்கு ஒரு விளக்கவுரை யாக கீதை விளங்குகிறது. இந்தியாவின் பைபிள்தான் உப நிடதங்கள். புதிய ஏற்பாடு எப்படியோ, அப்படியே இந்துக் களுக்கு உபநிடதங்கள். நூற்றுக்கும் அதிகமான உபநிடதங்கள் உள்ளன. அவற்றுள் சில மிகச் சிறியவை; சில பெரியவை. ஒவ்வொன்றும் தனி நூல். அவை எந்த குருவின் வாழ்வையும் சொல்லவில்லை; தத்துவங்களை மட்டுமே கூறுகின்றன. பொது வாக அரச சபையில், பண்டிதர்களுக்கிடையே நடைபெற்ற விவாதங்களின் சுருக்கெழுத்துக் குறிப்புகள் போலவே அவை உள்ளன.

உபநிடதம் என்ற சொல், அமர்ந்திருத்தல், அதாவது ஒரு குருவின் அருகில் அமர்ந்திருத்தல் என்று பொருள்படுகிறது. உங்களுள், உபநிடதங்கள் சிலவற்றைப் படித்திருப்பவர்களுக்கு, அவை எவ்வாறு சுருக்கெழுத்துக் குறிப்புகளின் தொகுப்புபோல் உள்ளது என்பது புரியும். நீண்ட விவாதங்களுக்குப் பின்னர் அவை நினைவிலிருந்து குறித்து வைக்கப்பட்டிருக்க வேண்டும். பிரச்சினை என்னவென்றால் அவற்றின் பின்னணியைப் பற்றிச் சொற்பமே நமக்குத் தெரிய வந்துள்ளது. அவற்றின் நல்ல பக்கம் மட்டுமே அங்குக் குறிக்கப்பட்டுள்ளன.

சம்ஸ்கிருதம் கி.மு. 5000-இல் தோன்றியது. அதிலிருந்து குறைந்தது இரண்டாயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முற்பட்டவை உபநிடதங்கள். அவை உண்மையில் எவ்வளவு தொன்மை வாய்ந்தவை என்பது யாருக்கும் தெரியாது. உபநிடதங்களின் கருத்துக்களை எடுத்தாள்கிறது கீதை; சில இடங்களில் சொற் களையும் அப்படியே எடுத்துக் கொள்கிறது. உபநிடதங்கள் விளக்கும் முழுப் பொருளையும் அப்படியே சுருக்கமாக, அடக்க மாக, ஒழுங்காகக் கொண்டுவரும் நோக்கத்துடனே அது தொகுக்கப்பட்டிருக்கிறது.

இந்துக்களின் சாஸ்திரங்கள் வேதங்கள் என்று அழைக்கப் படுகின்றன. அந்த நூல் தொகுதிகள் எண்ணற்றவை. அவற்றின் மூலங்களை மட்டும் இங்கே கொண்டு வந்தால்கூட, இந்த அறைக்குள் அவை அடங்காது. அவற்றுள் பல தொலைந்து விட்டன. அவை பல பிரிவுகளாகப் பிரிக்கப்பட்டு ஒவ்வொரு பிரிவும் ஒவ்வொரு புரோகிதரின் பொறுப்பில் விடப்பட்டது. அவற்றை மனப்பாடம் செய்வதன்மூலம் அவை அழியாமல் அவர்கள் காத்தனர். அத்தகைய மனிதர்கள் இன்றும் உள்ளனர். ஓசையளவில்கூடச் சிறு பிசகின்றி புத்தகம்புத்தகமாக அவர்கள் ஒப்பிப்பார்கள்.

வேதங்களின் பெரும் பகுதி தொலைந்து போய்விட்டது. எஞ்சியுள்ள சிறு பகுதி மட்டுமே தனியாக ஒரு நூல் நிலையமாக அமையக்கூடியது. இவற்றின் மிகப் பழைய பகுதியில் ரிக்வேதத் துதிகள் அடங்கியுள்ளன. தற்கால ஆராய்ச்சியாளர்கள் வேதப் பகுதிகளுள் எது முந்தியது, எது பிந்தியது என ஒழுங்குபடுத்த முயல்கின்றனர். பைபிளைப் பற்றிய பழைய கருத்தும் இன்றைய அறிஞர்களின் கருத்தும் வேறுபடுவது போலவே, வேதங்களைப் பற்றிய புராதனக் கருத்து, நவீனக் கருத்திலிருந்து முற்றிலும் வேறானது. |

வேதங்கள் இரண்டு பகுதிகளாகப் பிரிக்கப்பட்டுள்ளன. ஒன்று உபநிடதங்கள் அல்லது ஞான காண்டம், மற்றது கர்ம காண்டம். கர்ம காண்டத்தைச் சிறிது விளக்குவோம். சடங்கு களும் பல தேவதைகளைப் பற்றிய பலவகையான துதிப்பாடல் களும் அதில் உள்ளன. சடங்குகள் பல கிரியைகள் அடங்கியவை. அவற்றுள் சில மிக விரிவானவை. அவற்றைச் செய்யப் பல புரோகிதர்கள் தேவை. சடங்குகளின் விரிவால், புரோகிதத் தொழிலே தனியொரு சாஸ்திரமாயிற்று. படிப்படியாக இந்தத் துதிகளிலும் சடங்குகளிலும் பொதுமக்களுக்கு மதிப்பு வளர்ந்தது. தேவதைகள்கூட மறைந்து, அவர்களது இடத்தை இந்தச் சடங்குகள் பிடித்துக்கொண்டன. இது இந்தியாவில் ஏற்பட்ட ஒரு வினோத வளர்ச்சியாகும்.

வைதீக இந்துக்களில் மீமாம்சகர் என்ற பிரிவினர் தேவதை களை நம்புவதில்லை, மற்றவர்கள் நம்புகின்றனர். வேதங் களிலுள்ள தேவதைகளைப் பற்றிய கருத்து என்னவென்று ஒரு வைதீக இந்துவை இன்று கேட்டால், ஒரு திருப்திகரமான பதிலை அவனால் தர முடியாது. புரோகிதர்கள் இந்தத் துதி களைப் பாடி, அக்கினியில் ஆஹுதி அளிப்பார்கள். அவற்றின் பொருள் என்ன என்று வைதீக இந்துவைக் கேட்டால், துதி களிலுள்ள சொற்களுக்கே பல பயன்களை அளிக்கும் சக்தியுண்டு என்று கூறுவான், அவ்வளவுதான். இதுவரை இருந்த, இயற்கைக்கு உட்பட்ட மற்றும் இயற்கையை மீறிய அனைத்துச் சக்திகளும் அங்கு உள்ளன. வேதங்கள் ஓர் அபூர்வ சக்தி உள்ள வெறும் வார்த்தைகள் மட்டுமே. அவற்றைச் சரி யான முறையில் உச்சரித்தால் விளைவுகளை உருவாக்க வல்லவை. ஓர் உச்சரிப்புத் தவறினாலும் பயன் உண்டாகாது. ஒவ்வொன்றும் சரியாக, முறையாக இருக்க வேண்டும், மற்ற மதங்களில் பிரார்த்தனை என்று அழைக்கப்படுவது இங்கு மறைந்து, வேதங்களே தெய்வங்களாகி விட்டன. வேதங்களில் சொற்களுக்கு எவ்வளவு உயர்வான இடம் அளிக்கப்பட்டது என்பதை இதிலிருந்து நீங்கள் உணரலாம்.

அனாதியான இந்தச் சொற்களிலிருந்தே உலகம் முழுவதும் படைக்கப்பட்டுள்ளது. சொல்லின்றி எண்ணம் இருக்க முடியாது. உலகில் என்னென்ன உள்ளனவோ, அவை எல்லாம் எண்ணத்தின் வெளிப்பாடே எண்ணமோ சொற்களின் மூலம் தான் தன்னை வெளிப்படுத்திக்கொள்ள முடியும். தோன்றா நிலையிலிருந்த எண்ணம் எந்தச் சொற்களின் மூலம் வெளிப் பட்டதோ, அந்தச் சொற்களின் தொகுதியே வேதங்கள். இதி லிருந்து நமக்குத் தெரிவது என்னவென்றால், புறவுலகிலுள்ள ஒவ்வொரு பொருளும் வேதங்களைச் சார்ந்தே இருக்கிறது. ஏனெனில் ஒரு பொருளைப் பற்றிய எண்ணம் அதைக் குறிக்கும் சொல் இல்லாமல் இருக்க இயலாது. ‘குதிரை’ என்ற சொல் இல்லாவிட்டால் குதிரையைப்பற்றி யாரும் நினைக்க முடியாது. ஆகையால் எண்ணத்திற்கும் சொல்லிற்கும் புறப் பொருளுக்கும் நெருங்கிய உறவு இருக்க வேண்டும். இந்தச் சொற்கள் என்பவை உண்மையில் என்ன? வேதங்களே. அவற்றின் மொழி சம்ஸ் கிருதம் என்றுகூடச் சொல்வதற்கில்லை. அது வேத மொழி, தெய்வ மொழி. அதன் சிதைவே சம்ஸ்கிருதம். அவ்வாறே மற்ற மொழிகளும். வேத மொழியைவிடப் பழைய மொழியில்லை. ‘வேதங்களை எழுதியது யார்?’ என்று நீங்கள் கேட்கலாம். அவை எழுதப்படவில்லை. சொற்களே வேதங்கள். ஒரு சொல்லை நான் பிழையின்றி உச்சரித்தால் அதுவே வேதம். விரும்பிய பலனை அது உடனே அளிக்கும். –

வேதத் தொகுதி என்றென்றும் உள்ளது. உலகம் எல்லாம் அந்தச் சொல்தொகுதியின் வெளிப்பாடே. வெளிப்பட்டுக் காணப்படுகின்ற சக்தி, ஒரு கல்பம் முடியும்போது சூட்சும நிலையை அடைந்து, சொல் வடிவையும், பின்பு எண்ண வடிவையும் அடைகிறது. அடுத்த கல்பத்தில் மீண்டும் எண்ணங்கள் சொல்லாகி, அதிலிருந்து உலகம் பிறக்கிறது. வேதங்களில் அடங்காதது என்ற ஒன்று இருப்பதாக நீங்கள் நினைத்தால் அது உங்கள் மன மயக்கம். அப்படி எதுவும் இருக்க முடியாது. at வேதங்கள் மனிதர்களால் எழுதப்படவில்லை என்பதைப் பல நூல்கள் வலியுறுத்திப் பேசுகின்றன. இந்த நூல்களின் ஆசிரியர்களிடம், வேதங்கள் முதன்முதலில் யாராவது ஒரு மனிதர் மூலமாகத்தான் வெளிப்பட்டிருக்கும் என்று கூறினால், அவர்கள் சிரிப்பார்கள். முதன்முதலில் வேதத்தை வெளியிட்ட யாரைப் பற்றியும் கேள்விப்பட்டதே இல்லை. புத்தரின் உபதேசங்களை எடுத்துக்கொள்ளுங்கள். முற்பிறவிகள் பல வற்றுள் பல தடவை அவர் அதே உபதேசங்களைக் கூறியுள்ளார் என்ற நம்பிக்கை உள்ளது.

‘எங்கள் மதம் சரித்திரபூர்வமானது. எனவே எங்கள் மதமே உண்மை . உங்கள் மதம் தவறு’ என்று கிறிஸ்தவன் கூறினால், அதற்கு மீமாம்சகன், ‘உனது மதம் சரித்திர பூர்வமானது என்றால், ஒரு மனிதர் அதை ஆயிரத்துத் தொள்ளாயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன்பு உண்டாக்கினார் என்பதை நீயே ஒப்புக் கொள்கிறாய். ஆனால் எது உண்மையானதோ, அது எல்லை யற்றதாகவும் என்றும் உள்ளதாகவும் இருக்க வேண்டும். அது தான் உண்மையின் ஒரே உரைகல். அது எப்போதும் அழியாமல் என்றும் ஒரேபோலவே இருக்கும். உனது மதம் இன்ன மனித ரால் படைக்கப்பட்டது என்பதை நீயே ஒப்புக்கொள்கிறாய். வேதங்கள் அப்படி ஒரு தீர்க்கதரிசியாலோ வேறு எந்த வழி யிலுமோ உண்டாக்கப் படவில்லை. எல்லையற்ற வார்த்தை களிலிருந்து இயல்பாகவே பிரபஞ்சம் முழுவதும் தோன்றி மறைகிறது’ என்பான்.

தத்துவரீதியாக இது முற்றிலும் சரியே….. ஒலிதான் படைப் பின் ஆரம்பமாக இருக்க வேண்டும். உயிர்களின் படைப்பிற்கு மூல உயிரணுக்கள் இருப்பதுபோல், ஒலிகளுக்கும் மூல ஒலி ஒன்று இருக்க வேண்டும். சொற்களின்றி எண்ணம் இல்லை….. உணர்ச்சிகள், அனுபவங்கள், எண்ணங்கள் இவை எங்கிருக் குமோ அங்கே சொற்களும் இருந்தேயாக வேண்டும். ஆனால் நான்கு புத்தகங்களே வேதம், வேறெதுவும் இல்லை என்று சொல்வதுதான் பிரச்சினை. பௌத்தர்கள், ‘எங்களுடைய வையே வேதங்கள்; அவை பிற்காலத்தில் எங்களுக்கு வெளிப் படுத்தப்பட்டன’ என்று கூறலாம். அவ்வாறு இருக்க முடியாது. இயற்கை அவ்வாறு நடைபெறவில்லை. இயற்கை தன் நியதி களை ஒருபோதும் பகுதிபகுதியாக வெளிப்படுத்துவதில்லை. இன்று ஓர் அங்குலம், நாளை மற்றோர் அங்குலம் என்று புவியீர்ப்புவிசை வெளிப்படவில்லை. ஒவ்வொரு நியதியும் பூரணமானது. நியதியில் பரிணாமம் என்பது இல்லை ; அது ஒரேயடியாகக் கொடுக்கப்பட்டுவிடுகிறது. ‘புதிய மதம், சிறந்த அருளுணர்வு’ என்பனவெல்லாம் வெறும் முட்டாள்தனம். அதற்கு எந்தப் பொருளும் இல்லை . நூறாயிரம் நியதிகள் இருக்கலாம். அவற்றுள் சிலவற்றை இன்று அறிகிறோம், பின்னர் ஒவ்வொன்றாகக் கண்டுபிடிக்கிறோம், அவ்வளவுதான்.

பழங்காலப் புரோகிதர்கள் வேதங்களின் பலத்தால் தேவர் களை அரியாசனத்திலிருந்து இறக்கிவிட்டு, அந்த இடங்களில் தாங்களே அமர்ந்தனர். ‘சொற்களின் ஆற்றல் என்ன என்பது உங்களுக்குத் தெரியாது; அவற்றை எப்படிப் பயன்படுத்துவது என்பது எங்களுக்குத் தெரியும். நாங்களே உலகின் நடமாடும் தெய்வங்கள். எங்களுக்குப் பணம் கொடுங்கள். நாங்கள் வேதச் சொற்களைப் பயன்படுத்தி உங்களுக்கு வேண்டியவை கிடைக்கச் செய்வோம். இந்தச் சொற்களை நீங்கள் உச்சரிக்க முடியுமா? முடியாது. ஏனெனில், சிறு தவறு நிகழ்ந்தாலும், அது எதிரான பலனை உண்டாக்கிவிடும். நீங்கள் செல்வந்தராக, அழகானவராக, நீண்ட ஆயுள் உள்ளவராக, நல்ல கணவரை அடைந்தவராக வேண்டுமா?’ என்றனர் அவர்கள். புரோகிதர் களுக்குப் பணத்தைக் கொடுத்துவிட்டுச் சும்மாயிருக்க வேண்டியதுதான்.

இதற்கு இன்னொரு பக்கமும் உண்டு. வேதங்களுடைய முதற்பகுதியின் லட்சியம், பிற்பகுதியாகிய உபநிடதங்களின் லட்சியத்திலிருந்து முற்றிலும் வேறுபட்டது. முதற்பகுதியின் நோக்கம், வேதாந்தம் ஒன்றைத் தவிர உலகிலுள்ள மற்ற மதங்கள் அனைத்தின் நோக்கத்தைப் போலவே உள்ளது; அதாவது இந்த உலகிலும் மறுவுலகிலும் இன்பம் அனுபவிப்பது, கணவன், மனைவி, மக்கள் இவையே. பணத்தைக் கொடுங்கள், புரோகிதர் உங்களுக்கு ஒரு அனுமதிச் சீட்டு தருவார். நீங்கள் சொர்க்கத்தில் இன்ப வாழ்வு வாழலாம், உங்கள் சுற்றத்தாரை யெல்லாம் அங்கே காணலாம். இந்த இன்ப ராட்டினம் முடிவில்லாமல் சுழன்றுகொண்டே இருக்கும். கண்ணீர் இல்லை, அழுகை இல்லை, எல்லாம் சிரிப்புத்தான். எவ்வளவு உண்டாலும் வயிற்றுவலி வராது. எத்தனையோ கேளிக்கைகள் இருந்தாலும், தலைவலியே வராது. அதுவே மனிதனின் உன்னத மான குறிக்கோள் என்று புரோகிதர்கள் கருதினார்கள்.

இதில், உங்கள் நவீனக் கொள்கைகளுக்கு ஒத்துவருகின்ற இன்னொரு கருத்தும் உண்டு. மனிதன் இயற்கையின் அடிமை, என்றும் அடிமையாகவே இருக்க வேண்டும். அதைக் கர்ம நியதி என்கிறோம். கர்ம நியதி என்பது சட்டம். அது எங்கும் பொருந்தும். எல்லாம் கர்மத்தில் கட்டுண்டவை. ‘தப்பித்துக் கொள்ள வழி இல்லையா?’ ‘இல்லை. அடிமைகளாகவே இருங்கள், ஆயுள் முழுவதும் நல்ல அடிமைகளாக இருங்கள். நாங்கள் சொற்களின்மூலம் உங்களுக்கு நன்மை வருமாறும் தீமை வராதிருக்குமாறும் செய்வோம். நீங்கள் எங்களுக்கு வேண்டிய பணத்தை மட்டும் கொடுங்கள்’ என்பதுதான் (மீமாம் சகர்களின்) கொள்கை. இந்தக் குறிக்கோளே எல்லா காலங் களிலும் பொது மக்களுடைய ஆதரவைப் பெற்று வந்திருக்கிறது.

மக்களுள் பெரும்பாலானோர் சிந்திப்பதில்லை. சிந்திக்கத் தொடங்கினாலும், மூட நம்பிக்கைகளின் தொகுதி அவர்களைப் படுத்தும் பாடு பயங்கரமானது. அவர்கள் சற்றுப் பலமிழந்தால் வருகிறது அடி; முதுகெலும்பு சுக்கல்சுக்கலாக உடைந்து போகிறது. ஆசை காட்டியும் அச்சுறுத்தியுமே அவர்களை நகர்த்த முடியும், அவர்களாக நகரவே மாட்டார்கள். அவர்களை மிரட்ட வேண்டும்; பயமுறுத்த வேண்டும்; திகிலடையச் செய்ய வேண்டும். அப்போது அவர்கள் என்றென்றும் உங்கள் அடிமை களாக இருப்பார்கள். அவர்கள் வேறொன்றும் செய்ய வேண்டு வதில்லை–பணம் கொடுக்க வேண்டும், கீழ்ப்படிய வேண்டும். மற்ற அனைத்தையும் புரோகிதர்கள் கவனித்துக் கொள் வார்கள்…… மதம் எவ்வளவு எளிதாகிவிடுகிறது. பாருங்கள்! நீங்கள் ஒன்றும் செய்ய வேண்டியதில்லை. வீட்டிற்குப் போய் சும்மா இருங்கள். யாரோ ஒருவர் உங்களுக்காக எல்லாவற்றை யும் செய்வார். ஐயோ பாவம்! அற்பப் பிராணிகள்!

இன்னொரு வழியும் உள்ளது. உபநிடதங்களின் முடிவுகள் எல்லாம் இதற்கு நேர் எதிரானவை. முதலில், உலகைப் படைப் பவரும் ஆள்பவருமான இறைவனை உபநிடதங்கள் நம்பு கின்றன. பின்னர் கருணை வடிவமான கடவுள்கருத்து வரு கிறது. இது முதற்கருத்திற்கு முற்றிலும் மாறுபட்டது. இப் போதும் நாம் புரோகிதர்களின் கருத்தைக் கேள்விப்படு கிறோம் என்றாலும், லட்சியம் மிகவும் சூட்சுமத் தன்மையை அடைந்துள்ளது. பல தெய்வங்களுக்குப் பதிலாக ஒரே கடவுள் கருத்து எழுகிறது.

இரண்டாவதாக, நீங்கள் எல்லோரும் கர்மநியதியில் கட்டுப்பட்டவர்கள் என்பதை உபநிடதங்கள் ஒப்புக்கொள் கின்றன. ஆனால் அதிலிருந்து தப்பும் வழியையும் அவைகாட்டு கின்றன. மனிதனின் குறிக்கோள், விதியைக் கடந்து செல்வது. போகம் ஒருபோதும் குறிக்கோளாக இருக்க முடியாது. ஏனென் றால் போகம் என்பது இயற்கைக்கு உட்பட்ட ஒன்று.

மூன்றாவதாக, யாகங்கள் கேலிக்கூத்து என்று கூறி, உப நிடதங்கள் அவற்றைக் கண்டிக்கின்றன. யாகம், உங்களுக்கு வேண்டுவதையெல்லாம் தரலாம்; ஆனாலும் அது விரும்பத் தக்கதல்ல. ஏனெனில் அதிகம் கிடைக்கக்கிடைக்க, மேலும் அதிகமாக விரும்புவீர்கள். மகிழ்வதும் துயருறுவதுமாக இந்த முடிவற்ற வட்டத்தில் உழன்று கொண்டிருக்கிறீர்கள். நிரந்தர இன்பம் என்ற ஒன்று எங்குமே கிடைக்காது. அது குழந்தையின் வெறும் கனவு மட்டுமே. ஒரே சக்திதான் இன்பமாகவும் துன்பமாகவும் மாறிமாறி வருகிறது.

மன இயல் பற்றிய எனது கருத்தை இன்று நான் சிறிது மாற்றியுள்ளேன். மிகவும் வினோதமான உண்மை ஒன்றை நான் கண்டேன். என் மனத்தில் ஓர் எண்ணம் எழுகிறது; அதை நான் விரும்பவில்லை, வேறு ஒன்றை எண்ணுகிறேன். நான் வேண்டாத எண்ணம் உடனே மறைந்து போய்விடுகிறது. அது என்னவாயிற்று? பதினைந்து நிமிடங்களில் மீண்டும் வெளிவருகிறதே! வந்து என்னை நிலைகுலையச் செய்கிறதே! அது எத்தனை ஆற்றல் பொருந்தியதாக, எத்தனை வேகத்துடன், எவ்வளவு பயங்கரமாக எழுகிறது! என்னைப் பைத்தியமாக்கி விடுகிறதே! அது அடங்கும்போதுதான், அந்த உணர்ச்சி, முன்பு வெறுமனே அடக்கி மட்டுமே வைக்கப்பட்டிருந்தது தெரிகிறது. எழுந்தது எது? நான் செயல் புரிந்து, அனுபவித்துத் தீர்க்க வேண்டிய எனது தீய நினைவுப்பதிவே அது. ‘இயற்கை தன் வழியிலேயே செல்லும். அடக்குதல் என்ன செய்யும்?’-கீதையில் (3.33) இது ஒரு துணிவான கருத்து. அடக்குவதான அந்தப் போராட்டம், முடிவில் ஒரு வீண் முயற்சி என்று தோன்றலாம். உங்களிடம் ஒரே நேரத்தில் நூறாயிரம் ஆசைகள் போட்டி போட்டுக்கொண்டு பொங்கி எழலாம்; நீங்கள் அவற்றை அடக்கலாம். ஆனால் மீண்டும் அவை அனைத்தும் அங்கே வந்து நிற்கும்.

எனினும் நம்பிக்கை இழக்க வேண்டாம். நீங்கள் போதிய ஆற்றல் உடையவர்களானால் உங்கள் உணர்வை இருபது பகுதிகளாக ஒரே காலத்தில் பிரித்துக் கொள்ளலாம். மன இயல் பற்றிய என் கருத்து மாறுகிறது. மனம் வளர்கிறது. அதையே யோகிகள் கூறுகிறார்கள். ஓர் உணர்ச்சி மேலோங்குகிறது; பின்பு அது இன்னொன்றை எழுப்புகிறது. அப்போது, முதல் உணர்ச்சி மறைந்து போகிறது. நீங்கள் கோபம் கொள்கிறீர்கள். பின்பு மகிழ்ச்சியடைகிறீர்கள். அடுத்த கணமே கோபம் மறைந்து விடுகிறது. அந்தக் கோபத்திலிருந்துதான் நீங்கள் அடுத்த நிலையை உருவாக்குகிறீர்கள். இந்த நிலைகளுள் ஒன்றை மற்றொன்றாக மாற்றிக் கொள்ளலாம். நிரந்தர இன்பம் அல்லது நிரந்தரத் துன்பம் என்பதெல்லாம் குழந்தைக் கனவுகள். மனிதனின் குறிக்கோள் சுகமும் அல்ல, துக்கமும் அல்ல. இவை எதிலிருந்து எழுகின்றனவோ அதை நாம் அடக்கியாள வேண்டும். அவற்றின் வேர் எங்கே உள்ளதோ அங்கேயே அவற்றை நாம் அடக்கக் கூடியவர்களாக இருக்க வேண்டும்இதுதான் உபநிடதங்களின் கூற்று.

இன்னொரு வேறுபாடு: உபநிடதங்கள் எல்லா சடங்கு களையும், முக்கியமாக மிருக பலியுடன் இணைந்தவற்றை மறுக்கின்றன; அவை முட்டாள்தனம் என்கின்றன. இன்ன விலங்கைக் கொன்றால் இன்ன பலன் கிடைக்கும் என்று பழைய தத்துவவாதிகளுள் ஒரு பிரிவினர் கூறுகின்றனர். ‘பிராணியைக் கொன்ற பாவம் இருக்கிறதே, அதற்காக நீங்கள் துன்பம் அனுபவிக்கத்தானே வேண்டும்’ என்று நீங்கள் கூற லாம். ‘இது வெற்றுப் பேச்சு. எது சரி, எது தவறு என்பது உங்களுக்கு எப்படித் தெரியும்? உங்கள் மனம் அவ்வாறு கூறு கிறதா? உங்கள் மனம் கூறுவதைப்பற்றி யாருக்குக் கவலை? என்ன மதிகெட்ட பேச்சுப் பேசுகிறீர்கள்? உங்கள் மனம் சாஸ்திரத்திற்கு எதிராகச் செயல்படுகிறது. உங்கள் மனம் ஒன்று சொல்லி, வேதங்கள் வேறொன்றைச் சொன்னால், உங்கள் மனத்தை ஒதுக்கிவிட்டு, வேதங்களை நம்புங்கள். ஒரு மனிதனைக் கொல்வது சரி என்று அவை கூறினால் அதுதான் சரி’ என்பார்கள் அவர்கள். ‘என் மனசாட்சி வேறுவிதமாகக் கூறுகிறது’ என்று நீங்கள் கூறினால், அது சரியல்ல.

ஒரு புத்தகம் என்றென்றும் உண்மையான சொற்கள் அடங்கியது, புனிதமானது என்று நீங்கள் நம்பத் தொடங்கு கின்ற அந்தக் கணமே கேள்வி கேட்பதை நிறுத்திவிட வேண்டும். நீங்கள் உங்கள் பைபிளில் நம்பிக்கை வைத்திருக்கிறீர்கள். அதே வேளையில் ‘ஆகா! எவ்வளவு அதிசயமான வார்த்தைகள்! எவ்வளவு உண்மையானவை! நன்மை பயப்பவை!’ என்றும் சொல்கிறீர்கள். பைபிள் கடவுளின் வார்த்தை என்று நம்பினால், பிறகு அதைச் சீர்தூக்கித் தீர்ப்புக் கூற உங்களுக்கு அதிகாரம் இல்லை. எப்போது நீங்கள் சீர்தூக்கிப் பார்க்கிறீர்களோ, அப் போது நீங்கள் பைபிளைவிட உயர்ந்தவர்களாகி விட்டீர்கள். அப்போது பைபிளால் உங்களுக்கு என்ன பயன்? புரோகிதர் களோ, ‘உங்கள் பைபிளாகட்டும் அல்லது வேறு எதுவும் ஆகட்டும், எதனுடனும் நாங்கள் வேதங்களை ஒப்பிட முடி யாது. ஒப்பிடுவதில் பயனில்லை. ஏனென்றால் எது பிரமாணம் என்பதுதான் கேள்வி. அதுதான் முடிவு. ஏதோ ஒன்று சரியாக இல்லை என்று நீங்கள் எண்ணினால், வேதங்களின்படி அதைச் சரிப்படுத்திக் கொள்ளுங்கள்’ என்கிறார்கள்.
உபநிடதங்கள் இதை நம்பினாலும் இதைவிட உயர்ந்த குறிக்கோளும் அவற்றிற்கு உள்ளது. ‘வேதங்களைப் புறக் கணிப்பது அவற்றின் நோக்கம் அல்ல என்பது ஒரு பக்கம் இருக்க, மிருகங்களைக் கொன்று வேள்வி செய்வதையும், மக்களின் பணத்தைப் புரோகிதர்கள் கொள்ளையடிப்பதையும் அவை விரும்பவில்லை. மன இயலின்படி எல்லாம் ஒன்றுதான். வேறுபாடெல்லாம் ஆன்மாவின் இயல்பைப் பற்றிய தத்துவ விளக்கங்களில்தான். ஆன்மாவிற்கு உடலும் மனமும் உண்டா? கட்டளை நரம்புகள், உணர்ச்சி நரம்புகள் என்று வெறும் நரம்புத் தொகுதிதானா மனம்? மனஇயலை முழுமையான விஞ்ஞானம் என்று எல்லோரும் ஒப்புக்கொள்கின்றனர். அதில் எந்த மாறுபாடும் இருக்க முடியாது. சச்சரவெல்லாம் ஆன்மாவின் இயல்பு, கடவுள் போன்ற தத்துவங்களின் விஷயத்திலேயே.

புரோகிதர்களுக்கும் உபநிடதங்களுக்கும் இன்னொரு பெரிய வேறுபாடு உள்ளது. உபநிடதங்கள் துறக்கச் சொல் கின்றன. எல்லாவற்றிற்கும் உரைகல் அதுவே. அனைத்தையும் துறந்துவிடு. மனத்தின் படைப்புச் சக்திதான், நமக்கு இந்தத் தளைகளை எல்லாம் கொண்டு வருகிறது. அமைதியாக இருக்கும்போது மனம் அதன் உண்மை இயல்பில் திகழ்கிறது. மனத்தை அமைதிப் படுத்தினால் அந்தக் கணமே நீங்கள் உண்மையை அறிவீர்கள். மனத்தை எது சுற்றிச் சுழலச் செய் கிறது? கற்பனையும் படைப்புச் சக்தியுமே. படைப்பதை நிறுத்துங்கள். உண்மையை உணர்வீர்கள். படைப்புச் சக்தி அனைத்தும் தடைப்பட வேண்டும். அந்தக் கணமே உண்மை உங்களுக்கு விளங்கும்.

மாறாக, புரோகிதர்கள் படைப்பைத்தான் ஆதரிக்கிறார் கள். படைப்புச் செயல்பாடு இல்லாத ஒரு பிராணி இனத்தை எண்ணிப் பாருங்கள். அதை எண்ணிப் பார்க்க முடியாது. ஒரு நிலையான சமுதாயத்தை உருவாக்க, மக்களுக்கு ஒரு திட்டம் வேண்டியிருந்தது. கட்டுப்பாடாகத் தேர்ந்தெடுக்கும் ஒரு திட்டத்தை அதற்காக ஏற்றுக்கொண்டார்கள். உதாரணமாக, குருடர்களும் முடவர்களும் மணம் செய்துகொள்ளக் கூடாது என்ற விதியைக் கூறலாம். இதனால் உலகின் மற்ற நாடுகளை விட இந்தியாவில் அங்கவீனர்கள் குறைவு; வலிப்பு நோயாளி களும் பைத்தியக்காரர்களும் மிகக் குறைவு. இது தேர்ந்தெடுக்கும் கட்டுப்பாட்டினால் ஏற்படுகிறது. ‘அத்தகையோர் துறவி களாகப் போகட்டும்’ என்று புரோகிதர்கள் கூறுகிறார்கள். ஆனால் உபநிடதங்களோ, ‘அது வேண்டவே வேண்டாம். உலகின் சிறந்த புத்தம்புதிய பூக்களே வழிபாட்டுப் பீடத்தில் சமர்ப்பிக்கப்பட வேண்டும். உரம் படைத்த நெஞ்சும், வலிமை மிக்க உடலும் உள்ள, ஆற்றல் மிகப் பெற்ற இளைஞர்களே உண்மைக்காகப் பாடுபட வேண்டும்’ என்று கூறுகின்றன. இத்தகைய கருத்துவேற்றுமைகளால் அவர்கள் ஏற்கனவே தனி ஜாதியாகி விட்டார்கள் என்பதை முன்பே கூறினேன்.

இரண்டாவது, அரச ஜாதி. உபநிடதங்களிலுள்ள தத்துவங் களெல்லாம் அரசர்களுடைய மூளைகளில் எழுந்தவை; புரோகிதர்களிடமிருந்து பிறந்தவை அல்ல. ஒவ்வொரு மதப் போராட்டத்திலும் ஊடே ஒரு பொருளாதாரப்போராட்டமும் உண்டு. மனிதன் எனப்படும் பிராணிக்கு மத உணர்வு சிறிது இருந்தாலும், அவனுக்குப் பொருளாதாரமே வழிகாட்டி. தனி மனிதன் வேறு ஏதாவது ஒன்றால் இயக்கப்படலாம்; ஆனால் மனித சமுதாயம் என்று மொத்தமாக எடுத்துக்கொண்டால், பொருளாதார நோக்கம் இல்லாமல் அது அசைந்ததில்லை. உங்கள் மதம் எல்லா அம்சங்களிலும் பூரணத்துவம் பெறாததாக இருக்கலாம்; ஆனால் அதற்குப் பொருளாதார அடிப்படை இருந்து, ஆர்வத்துடன் பிரச்சாரம் செய்பவர்களும் இருந்தால், ஒரு நாடு முழுவதையும் வசப்படுத்திவிடலாம்.

பொருளாதார மதிப்பு இருக்கின்ற மதமே வெற்றி பெறும். ஆயிரக்கணக்கான ஒரேவித மதப் பிரிவுகள் ஆதிக்கத்திற்குப் பாடுபடலாம். ஆனால் பொருளாதாரப் பிரச்சினையைத் தீர்ப் பவைகளே ஆதிக்கத்தைப் பெறுகின்றன. மனிதனுக்கு வயிறு தான் வழிகாட்டி. அவன் நடக்கும்போது நீங்கள் கவனித் ததில்லையா? வயிறுதான் முன்னே போகிறது, தலை பின்னேதான் வருகிறது. தலை முன்னே போகப் பல யுகங்கள் ஆகும். அறுபது வயதாகும்போது மனிதன் உலகிலிருந்து வெளியேறுமாறு அழைக்கப்படுகிறான். வாழ்க்கையே ஒரு மாயை. உள்ளதை உள்ளபடி நீங்கள் காணத் தொடங்கும் அந்த வேளையில் நீங்கள் கவர்ந்து செல்லப்படுகிறீர்கள். வயிறு முன்னே சென்றதுவரை எல்லாம் ஒழுங்காகச் சென்றது. ஆனால் பிள்ளைக் கனவுகள் எல்லாம் கலைந்து, நீங்கள் உள்ளதை உள்ளபடி காணத் தொடங்கும்போது தலை முன்னே போகிறது. தலை முன்னே செல்ல ஆரம்பிக்கும் அதேவேளை யில் நீங்கள் வெளியே போய்விடுகிறீர்கள்.

உபநிடத மதத்தை மக்களிடையே பரப்புவது மிகவும் கடினமான செயல். அதில் பொருளாதார அம்சம் மிகக் குறைவு; ஆனால் பிறர் நலம் கருதும் அம்சம் அதிகமாக உள்ளது. உபநிடத உண்மைகள் செல்வாக்கு மிகுந்த அரசர்களால் கண்டு பிடிக்கப்பட்ட போதிலும், அவற்றிற்கும் அரசுரிமைக்கும் நெடுந் தூரம். ஆகையால் போராட்டம் கடுமையாயிற்று. அதன் உச்சகட்டம் இரண்டாயிரம் ஆண்டுகளுக்குப் பின் ஏற்பட்டது. அதாவது புத்த மதம் தோன்றியது. புத்த மதத்தின் வித்து இதுதான்-அரசர்களுக்கும் புரோகிதர்களுக்கும் ஏற்பட்ட சச்சரவு. இந்தச் சச்சரவால் தர்மம் சீர்குலைந்தது. ஒரு பிரிவினர் மதத்தையே தியாகம் செய்ய விழைந்தனர். மறுபிரிவினர் வேள்வி களையும் வேதத்தில் கூறப்பட்டுள்ள தெய்வங்களையும் இறுகப் பிடித்துக்கொண்டனர். புத்த மதம் பொதுமக்களின் தளைகளைக் களைந்தது. எல்லா ஜாதிகளும் பிரிவுகளும் ஒரு நிமிடத்தில் சமமாயின. உன்னதமான மதக் கருத்துக்கள் இந்தியாவில் உள்ளன. ஆனால் அவை இனிதான் பிரச்சாரம் செய்யப்பட வேண்டும். இல்லாவிடில் அவற்றால் பயனில்லை.

ஒவ்வொரு நாட்டிலும் மாறுதல்களை எதிர்ப்பவர்கள் புரோகிதர்களே. அதற்குக் காரணங்கள் இரண்டு. ஒன்று, அவர் களுடைய பிழைப்பு; மற்றொன்று, அவர்கள் மக்கள் போகும் வழியில்தான் போக வேண்டும். எல்லா புரோகிதர்களும் வலிமை வாய்ந்தவர்கள் அல்ல. ‘இரண்டாயிரம் தெய்வங்களைக் கற்பியுங்கள்’ என்று மக்கள் சொன்னால், அவர்கள் அப்படியே செய்வார்கள். பணம் கொடுக்கின்ற சமுதாயத்திற்கு அவர்கள் ஊழியர்கள். கடவுள் அவர்களுக்குப் பணம் கொடுப்பதில்லை. ஆகையால் நீங்கள் புரோகிதர்களைக் குறைகூறுமுன் உங் களையே குறை கூறிக் கொள்ளுங்கள். உங்கள் தகுதி எத்தகையதோ, அத்தகைய அரசாங்கமும் மதமும் புரோகித முமே உங்களுக்குக் கிடைக்கும். அதற்கு மேலானது கிடைக்காது.
இவ்வாறு இந்தியாவில் தொடங்கிய பெரும் போராட்டம், கீதையில் அதன் உச்சகட்டங்களுள் ஒன்றை அடைகிறது. இந்தியா முழுவதும் இந்த இரு பிரிவினருக்கிடையே பிளவு பட்டுப் போகும் என்ற பயம் தோன்றியபோது கிருஷ்ணர் தோன்றினார். கீதையில் அவர் சடங்குகளுக்கும் புரோகிதர் களுக்கும் மக்களுக்கும் இடையில் ஒரு சமரசத்தை உண் டாக்க முயல்கிறார். நீங்கள் ஏசுவை வழிபடுவது போலவே கிருஷ்ணரும் அன்புடன் வழிபடப்படுகிறார். காலத்தில்தான் வேற்றுமை. நீங்கள் ஏசுவின் பிறந்த நாளைக் கொண்டாடுவது போல் இந்துக்கள் கிருஷ்ணரின் பிறந்த தினத்தைக் கொண் டாடுகிறார்கள். அவர் ஐயாயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன் வாழ்ந்தவர். அவரது வாழ்க்கை அற்புதங்கள் நிறைந்தது. அவற்றுள் சில, ஏசுவின் வாழ்க்கை நிகழ்ச்சிகளுடன் மிகவும் ஒத்திருக்கின்றன. குழந்தை பிறந்தது சிறையில்; தந்தை குழந்தையை எடுத்துச் சென்று இடையர் குலத்தில் விடுகிறார்; அந்த ஆண்டு பிறந்த குழந்தைகளெல்லாம் கொல்லப்படு கின்றன; அவரும் முடிவில் கொல்லப்படுகிறார். அவரது விதி அதுவாக இருந்தது.

கிருஷ்ணர் திருமணம் செய்து கொண்டவர். அவரைப்பற்றி ஆயிரக்கணக்கான நூல்கள் உள்ளன. அவற்றில் எனக்கு அவ் வளவு அக்கறையில்லை. இந்துக்கள் கதை சொல்வதில் வல்ல வர்கள் என்பது உங்களுக்குத் தெரிந்ததுதானே! கிறிஸ்தவப் பாதிரிகள் பைபிளிலிருந்து ஒரு கதை சொன்னால், இந்துக்கள் இருபது கதைகள் சொல்வார்கள். திமிங்கலம் ஜோனாவை விழுங்கிற்று என்று நீங்கள் கூறுகிறீர்கள். ஒரு மனிதன் யானை யையே விழுங்கினான் என்று இந்துக்கள் சொல்வார்கள். குழந்தைப் பருவத்திலிருந்தே நான் கிருஷ்ணரின் வரலாற்றைக் கேட்டிருக்கிறேன். எந்த நிரூபணமும் இன்றியே, நான் அவர் வாழ்ந்ததை ஒப்புக்கொள்கிறேன். அவர் விட்டுச் சென்றுள்ள கீதை ஓர் அற்புத நூல்

ஒரு மனிதனைப் பற்றிய கட்டுக்கதைகளை ஆராய்ந்தால் அவனது குணநலன்களை அறிந்துகொள்ளலாம் என்று நான் ஏற்கனவே கூறினேன். கட்டுக்கதைகள் அணிகலன் போன்றவை. அவையெல்லாம் மெருகிட்டுச் சீர்படுத்தப்பட்டு, குணங் களுடன் ஒத்துவரும்படிச் செய்யப்பட்டிருப்பதை நீங்கள் காண லாம். எடுத்துக்காட்டாக, புத்தரைப் பாருங்கள். அவரது வாழ்வின் மையக் கருத்து தியாகம். அவரைப்பற்றி ஆயிரக் கணக்கான கதைகள் இருக்கின்றன. ஒவ்வொன்றும் முக்கிய மாக அவரது தியாகத்தைப்பற்றிக் கூறுவனவாகவே உள்ளன. லிங்கனைப்பற்றி ஆயிரக்கணக்கான கதைகள் உண்டு. ஒவ் வொன்றும் அவரது குணங்களுள் ஒன்றைப் பற்றியே கூறும். எல்லா கதைகளையும் படித்து அவற்றுள் ஊடுருவி நிற்கும் பொதுக் கருத்தைக் கண்டுபிடித்தால் அதுவே அந்த மனிதரின் முக்கியக் குணமாக இருக்கும். பற்றின்மை என்பதே கிருஷ் ணரின் மையக் கருத்து. அவருக்கு எதுவும் தேவை இருந்த தில்லை. அவர் எதையும் வேண்டுவதில்லை. அவர் செயலுக் காகவே செயல்புரிந்தார். ‘செயலுக்காகவே செயல்புரி. வழி பாட்டிற்காகவே வழிபடு. நன்மை செய்வது நல்லது, எனவே நன்மை செய்; வேறு ஒன்றும் கேட்காதே’ அதுவே அவரது குணமாக இருந்திருக்க வேண்டும். இல்லாவிடில் இந்தக் கதைகள் அனைத்தும் பற்றின்மை என்ற ஒரு கருத்தையே சுற்றி அமை யாது. கீதை மட்டுமே அவரது உபதேசம் என்பதில்லை.

எனக்குத் தெரிந்த மனிதர்களுள் எல்லா வகையிலும் பூரணத்துவம் எய்திவர் அவர். மூளையும் இதயமும் கைகளும் வியக்கத்தக்க முறையில் ஒருங்கிணைந்து அவரிடம் செயல் பட்டன. அவரது வாழ்க்கையின் ஒவ்வொரு கணமும் அவர் சிறந்த மனிதராக, போர்வீரராக, அமைச்சராக, அல்லது வேறு எவ்வாறாகவேனும் உயிர்த்துடிப்பு ததும்பும் செயல்பாடு நிறைந்தவராகக் காணப்படுகிறார். ஒரு மாமனிதராக, ஓர் அறிஞராக, ஒரு கவிஞராக அவர் உயர்ந்து நிற்கிறார். பலவகைப் பட்ட இந்த அற்புதச் செயல்திறனும், அறிவுத்திறன் மற்றும் உணர்ச்சித்திறனின் சங்கல்பமும் கீதை மற்றும் பல நூல்களிலும் காணப்படுகிறது. ஒப்புயர்வற்ற அதிசயமான இதயம், அழகு மிக்கச் சொல்வண்ணம், அதை வேறெதுவும் நெருங்க முடியாது. அவரது மகத்தான செயல்திறனின் சுவடு இன்னும் அழியாமல் இருக்கிறது. ஐயாயிரம் ஆண்டுகள் கழிந்துவிட்டன. கோடிக் கணக்கான மக்களின்மீது இன்றும் அவரது தாக்கம் இருக்கிறது. உங்களுக்குத் தெரிந்தாலும் தெரியாவிட்டாலும், அவரது ஆதிக்கம் உலகம் முழுவதிலும் எவ்வளவு பரவியிருக்கிறது என்பதைச் சற்று சிந்தித்துப் பாருங்கள். பரிபூரணமாகத் தெளிந்த அவரது புத்திக்கு எனது வணக்கங்கள். அந்த மூளையில் ஒட்டடை மண்டிக் கிடக்கவில்லை; மூட நம்பிக்கையில்லை. ஒவ்வொன்றின் பயனும் அவருக்குத் தெரியும். ஒவ்வொன்றிற்கும் உரிய இடத்தை அளிக்க வேண்டிய அவசியம் ஏற்படும்போது அவர் வருகிறார். வாய்ச்சொல் வீரர்கள் எங்கும் போகிறார்கள்; வேதங்களின் உட்பொருள் முதலியவற்றைப்பற்றி விவாதிக் கிறார்கள்; ஆனால் உண்மையை மட்டும் அறிவதில்லை. ஏமாற்றுக்காரர்களைவிட அவர்கள் எந்தவகையிலும் சிறந்த வர்கள் அல்ல. வேதங்களில் மூட நம்பிக்கைக்கும் அறியாமைக்கும்கூட இடமுண்டு. ரகசியம் என்னவென்றால், ஒவ்வொன்றிற்கும் தகுதியான ஓர் இடம் வேண்டும் என்பதே.

அந்த இதயம்! புத்தருக்கு நெடுங்காலத்திற்கு முன்பே மதத்தின் கதவை ஒவ்வொரு ஜாதிக்கும் திறந்து வைத்த முதல் மனிதர் அவர்! அந்த அற்புத மனம்! அந்த வியத்தகு உழைப்பு நிறைந்த வாழ்க்கை! புத்தரின் செயல்முறை ஒரு நிலையில் அமைந்தவை; அதாவது குரு நிலையில் அமைந்தவை. மனைவி யையும் குழந்தையையும் வைத்துக்கொண்டே அவரால் குரு வாக முடியவில்லை. கிருஷ்ணரோ போர்க்களத்தின் நடுவில் உபதேசம் செய்தார். ‘இடையீடற்ற செயல்பாட்டின் நடுவில் உன்னதமான அமைதியையும், உன்னதமான அமைதியில் இடை யீடற்ற செயல்பாட்டையும் காண்பவனே யோகி, சிறந்த அறிவாளி’. (4. 18) தம்மைச் சுற்றி அம்புகள் பாய்ந்து செல்வது கூட அவருக்கு ஒரு பொருட்டாக இருக்கவில்லை. அவர் வாழ்வையும் சாவையும் பற்றிய பிரச்சினைகளைச் சாந்தமாகவும் அமைதியாகவும் அலசிக்கொண்டே போகிறார். ஒவ்வொரு தீர்க்கதரிசியின் உபதேசத்திற்கும் அந்தத் தீர்க்கதரிசியே சிறந்த விளக்கம். புதிய ஏற்பாட்டின் கோட்பாடு என்ன என்பதை அறிய நீங்கள் யாரோ ஒருவரிடம் போகிறீர்கள். ஆனால் செய்ய வேண்டுவது என்ன? திரும்பத்திரும்ப பைபிளை வாசித்து, அதன் கருத்தை ஏசுவின் வாழ்க்கை ஒளியில் அறிந்து கொள்ள முயல்வதே. மாமனிதர்களும் சிந்திக்கிறார்கள்; நீங்களும் நானும்கூடச் சிந்திக்கிறோம். ஆனால் ஒரு வேற்றுமை உள்ளது. நாம் சிந்திப்பதை நமது உடல் பின்பற்றுவதில்லை; நம் செயல்கள் எண்ணங்களுடன் இயைந்து போவதில்லை; நமது சொற்கள் வேதங்களின் சொற்களைப்போல் ஆற்றல் பெறவில்லை. அவர்கள் எது எண்ணினாலும் உடனே நிறை வேறும். ‘இதை நான் செய்வேன்’ என்று அவர்கள் கூறினால், உடல் அப்படியே செய்கிறது. அது பரிபூரணமான கீழ்ப்படிதல்! அதுதான் முடிவு. நாமே கடவுள் என்று நீங்கள் ஒரு நொடியில் நினைத்துவிடலாம். ஆனால் அப்படியே கடவுளாகி விடுவ தில்லை. சிக்கல் அங்குதான். அவர்கள் நினைத்தபடி ஆகி றார்கள். நாம் படிப்படியாகத்தான் ஆவோம்.

இதுவரை கூறியது கிருஷ்ணரையும் அவர் காலத்தையும் பற்றியது. அடுத்த உரையில் அவரது நூலைப்பற்றி அதிகம் தெரிந்துகொள்வோம்.

மேற்கோள்கள்: எழுந்திரு! விழித்திரு! பகுதி 7 I. உலக மதங்கள் – 1. இந்து மதம் 14. கீதை 1

கீதைபற்றிய கருத்துக்கள்

கீதை என்று அறியப்படுகின்ற நூல் மகாபாரதத்தில் உள்ளது. கீதையைச் சரியாகப் புரிந்துகொள்ள, பல விஷயங்களைத் தெரிந்துகொள்ள வேண்டும். முதலாவது, அது மகாபாரதத்தில் உள்ளதுதானா? அதாவது, அதை இயற்றியவர் வேத வியாசர் என்பது உண்மையா அல்லது அந்தப் பெரிய இதிகாசத்தினுள் அது திணிக்கப்பட்டதா? இரண்டாவது, கிருஷ்ணர் சரித்திர பூர்வமானவரா? மூன்றாவது, கீதையில் கூறப்பட்டுள்ளதுபோல் குருக்ஷேத்திரப் போர் உண்மையில் நடந்ததா? நான்காவது, அர்ஜுனனும் பிறரும் உண்மையிலேயே வரலாற்றுப் பாத்திரங் கள்தானா? இவற்றையெல்லாம் நாம் தெரிந்துகொள்ள வேண்டும்.

முதன்முதலாக இத்தகைய ஆராய்ச்சிக்கான ஆதாரங் களைக் கவனிப்போம். வேத வியாசர் என்ற பெயரில் பலர் இருந்திருக்கின்றனர் என்பது நமக்குத் தெரியும். அவர்களுள் யார் உண்மையில் கீதையை இயற்றியது?–பாதராயண வியாசரா? துவைபாயன வியாசரா? ‘வியாசர்’ என்பது ஒரு பட்டப் பெயர் மட்டுமே. புதிதாக ஒரு புராணத்தை ஒருவர் எழுதினால், அவரை வியாசர் என்று அழைப்பது வழக்கம். அதேபோல்தான் விக்கிரமாதித்தன் என்பதும் ஒரு பொதுப் பெயராக இருந்திருக்கிறது.

மற்றொரு விஷயம் என்னவென்றால் ஆதிசங்கரர் மகத் தான தமது விளக்கவுரையை எழுதிப் பிரபலமாக ஆக்குவதற்கு முன் கீதை பொதுவாக மக்களுக்கு அதிகமாகத் தெரியாம லிருந்தது. அதற்கு நீண்ட காலத்திற்குமுன் போதாயனர் எழுதிய விளக்கவுரை ஒன்று வழக்கில் இருந்ததாகப் பலர் கூறுகின்றனர். இதை நிரூபிக்க முடியுமானால், கீதையின் பழமையையும் அது வியாசர் இயற்றியது என்பதையும் நிலைநாட்ட அது பெரிதும் உதவும் என்பதில் ஐயமில்லை. வேதாந்த சூத்திரங்களுக்குப் போதாயனரின் விளக்கவுரையைப் பின்பற்றி ராமானுஜர் ஸ்ரீபாஷ்யம் எழுதியிருக்கிறார். போதாயனரின் விரிவுரையைப் பற்றி சங்கரரும் தமது விளக்கவுரையில் இங்குமங்கும் குறிப்பிட்டு, அதிலிருந்து மேற்கோள்களும் காட்டுகிறார். அதைப்பற்றி சுவாமி தயானந்தர் பெரிதும் ஆராய்ச்சி செய் கிறார். ஆனால் இந்தியா முழுவதும் யாத்திரை செய்ததில், ஓரிடத்தில்கூட அந்த நூலின் ஒரு பிரதியை என்னால் காண முடியவில்லை . ராமானுஜரும், அவருக்குக் கிடைத்த ஒரு செல்லரித்த சுவடியிலிருந்துதான் தமது விளக்கவுரையைத் தொகுத்ததாகச் சொல்லப்படுகிறது. வேதாந்த சூத்திரத் திற்குப் போதாயனர் எழுதிய மகத்தான விளக்கவுரையே இவ்வளவு சந்தேக இருளால் மூடப்பட்டிருக்கும்போது, அவரது கீதை விளக்கவுரையைப்பற்றித் தீர்மானிக்க முயல்வது வீண் வேலை. சங்கரரே கீதையை இயற்றியவர் என்றும், அவரே அதை மகாபாரதத்தில் திணித்தார் என்றும் கூறுபவர்கள் உண்டு .

இரண்டாவது விஷயத்தைக் கவனிக்கும்போது, கிருஷ்ணரின் வரலாற்றைப்பற்றி மிகுந்த சந்தேகம் இருக்கிறது. சாந்தோக்கிய உபநிடதத்தில் ஓரிடத்தில் கோரர் என்ற யோகி யிடமிருந்து தேவகியின் மகனான கிருஷ்ணர் ஞானோப தேசம் பெற்றார் என்று குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது. மகாபாரதத்தில் அவர் துவாரகை மன்னன். விஷ்ணுபுராணத்தில் அவர் கோபி யருடன் விளையாடியது சித்தரிக்கப்படுவதைக் காண்கிறோம். பாகவதத்தில் ராசலீலை விரிவாக வர்ணிக்கப்படுகிறது. புராதன காலத்தில் நமது நாட்டில் மன்மத விழா என்ற விழா நடைமுறை யிலிருந்தது. அதுவே கிருஷ்ணருடன் இணைக்கப்பட்டு டோல் பண்டிகை ஆயிற்று. அவரைப்பற்றிக் கூறப்படும் ராசலீலையும் மற்றவையும் அவ்வாறே அவர்மேல் திணிக்கப்பட்டவை அல்ல என்று யார் துணிந்து கூற முடியும்?

வரலாற்று ஆராய்ச்சியின்மூலம் உண்மைகளைக் கண்டு பிடிக்கும் போக்கு பண்டைக் காலத்தில் நமது நாட்டில் மிகக் குறைவாக இருந்தது. ஆகையால் யார் வேண்டுமானாலும், தாம் எது சிறந்ததென்று கருதினாலும், தகுந்த உண்மையோ ஆதாரமோ காட்டாமலேயே அதைக் கூறிவிடலாம். இன் னொன்று: பண்டைக் காலங்களில் மனிதர்களிடம் பெயர் புகழில் ஆசை குறைவாக இருந்தது. எனவே ஒருவர் ஒரு நூலை எழுதி, அதைத் தன் குருவின் பெயரிலோ வேறொருவர் பெயரிலோ வெளியிடுவது அடிக்கடி நிகழ்ந்து வந்தது. அந்த நிலையில் வரலாற்று ஆராய்ச்சியாளர்கள் உண்மையைக் கண்டுபிடிப்பது மிகவும் கடினம்.

பண்டைக் காலங்களில் மக்களுக்குப் புவியியல் அறிவு இருக்கவில்லை, ஆனால் கற்பனை கட்டவிழ்த்து விடப்பட் டிருந்தது. அதனால்தான் இனிப்புக் கடல், பாற்கடல், நெய்க் கடல், தயிர்க்கடல் என்றெல்லாம் அற்புதக் கற்பனைகளை நாம் காண்கிறோம். ஒருவன் பத்தாயிரம் ஆண்டுகள் வாழ்வதை யும் இன்னொருவன் நூறாயிரம் ஆண்டுகள் வாழ்வதையும் புராணங்களில் நாம் காண முடியும். ஆனால் வேதங்கள் ‘சதா யுர்வை புருஷ:–மனிதன் நூறாண்டு வாழ்பவன்’ என்றே கூறு கின்றன. எதைப் பின்பற்றுவது? ஆகவே கிருஷ்ணரைப் பற்றிச் சரியான முடிவை அடைவது பெரும்பாலும் இயலாத காரியம்.

பெரிய மனிதர் ஒருவரின் உண்மையான இயல்பைச் சுற்றிப் பலவகைப்பட்ட அமானுஷ்யமான கற்பனைகளைப் புனைவது மனித இயற்கை. கிருஷ்ணரைப் பற்றியும் அதுதான் நிகழ்ந் திருக்க வேண்டும். அவர் ஓர் அரசராக இருந்திருப்பார் என்பது மட்டும் பொருத்தமாகத் தோன்றுகிறது. பொருத்தம் என் கிறேன், ஏனென்றால், பண்டைக் காலத்தில் நமது நாட்டில், பிரம்ம ஞானத்தைப் பரப்புவதில் அரசர்களே முக்கிய இடம் வகித்தனர்.

இன்னொரு கருத்தையும் முக்கியமாகக் கவனிக்க வேண்டும். கீதையை இயற்றியவர் யாராக இருந்தாலும், அதி லுள்ள படிப்பினைகள் மகாபாரதம் முழுவதிலும் உள்ள படிப் பினைகளைப் போலவே இருக்கிறது. இதிலிருந்து நாம் ஒன்றைத் தெளிவாக ஊகிக்கலாம்- மகாபாரத காலத்தில் ஒரு மகான் தோன்றி, அந்தக் காலச் சமுதாயத்திற்காக, பிரம்ம ஞானத்தை இந்தப் புதிய வடிவத்தில் உபதேசித்தார்.

மற்றொரு கருத்தும் நம் முன் வருகிறது: அதாவது, பண் டைய நாட்களில் புதிய இனப் பிரிவுகள் தோன்றியபோது அவர்களிடையே ஒன்றன்பின் ஒன்றாகப் புதிய மத நூல்களும் தோன்றலாயின. நாளடைவில் அந்த இனங்களும் மத நூல்களும் அழிந்து போயின; சிலவேளைகளில் இனம் அழிந்துபோய், மத நூல் எஞ்சி நின்றது. அவ்வாறு கீதையும் ஒரு பிரிவி னரின் மத நூலாக இருந்திருக்கலாம். இப்படிக் கூறுவதும் பொருத்தமே. அவர்கள் உயர்ந்ததும் சிறந்ததுமான தங்கள் எண்ணங்களை இந்தப் புனித நூலில் சேமித்து வைத்திருக்கக் கூடும்.

இனி, மூன்றாவது விஷயமாகிய குருக்ஷேத்திரப் போரைக் கவனிப்போம். போருக்கான ஆதாரமாக, சிறப்பான எந்த நிரூபணமும் கிடைக்கவில்லை. ஆனால் குரு நாட்டினருக்கும் பாஞ்சால நாட்டினருக்கும் இடையே ஒரு போர் நிகழ்ந்தது என்பதில் ஐயமில்லை .

இன்னும் ஒரு விஷயம்: போர்க்களத்தில் இரு பெரும் சேனைகள் அணிவகுத்து, போர் தொடங்க ஆயத்தமாகி, கடைசி உத்தரவை எதிர்பார்த்துக் கொண்டிருந்த அந்தநிலையில் ஞானம், பக்தி, யோகம் பற்றிய அவ்வளவு பெரிய உரையாடல் எப்படி நிகழ்ந்திருக்க முடியும்? போரின் அந்த அமளி துமளி யில், கிருஷ்ணருக்கும் அர்ஜுனனுக்கும் இடையே நிகழ்ந்த உரையாடலின் ஒவ்வொரு சொல்லையும் எழுதி வைத்துக் கொள்ள அங்குச் சுருக்கெழுத்தாளர் யாராவது இருந்தாரா?

இந்தக் குருக்ஷேத்திரப் போர் என்பது ஓர் உருவகக் கதை என்பது சிலருடைய கருத்து. அதாவது, மனிதனின் உள்ளே நல்ல மற்றும் தீய இயல்புகளுக்கு இடையில் இடைவிடாமல் நிகழும் போரையே இந்தப் போர் குறிக்கிறது என்பதுதான் குருக்ஷேத்திரப் போருடைய உட்கருத்தின் மொத்தமாகும். இந்தக் கருத்து அறிவுபூர்வமானதே.

நான்காவதாக, அர்ஜுனனும் மற்றவர்களும் வரலாற்றுப் பாத்திரங்களா என்பதில் போதிய அளவு சந்தேகத்திற்கு இடமிருக்கிறது. ‘சதபத ப்ராஹ்மணம்’ என்பது புராதன நூல். அதில் ஓரிடத்தில் அசுவமேத யாகம் செய்த எல்லோருடைய பெயர்களும் குறிக்கப்பட்டிருக்கின்றன. அதில் அர்ஜுனனின் பேரனும் பரீட்சித்துவின் மைந்தனுமான ஜனமேஜயனைப் பற்றிக் குறிப்பிட்டிருந்த போதிலும், அர்ஜுனனைப் பற்றியோ பிறரைப் பற்றியோ எந்தக் குறிப்பும் இல்லை. என்றாலும், மகாபாரதத்திலும் மற்ற நூல்களிலும் யுதிஷ்டிரரும் அர்ஜுன னும் பிறரும் அசுவமேத யாகம் செய்தார்கள் என்பது கூறப் பட்டுள்ளது.

இங்கு ஒன்றை நினைவில் வைத்துக்கொள்ள வேண்டும். அதாவது, இந்த வரலாற்று ஆராய்ச்சிக்கும் நமது உண்மையான நோக்கத்திற்கும் எந்தத் தொடர்பும் இல்லை. நமது நோக்கம் தர்மத்திற்கு வழிகாட்டும் ஞானம். இந்த நூல்கள் வரலாற்று ஆதாரம் சிறிதும் இல்லாதவை என்று இன்று நிரூபிக்கப் பட்டாலும், அதனால் நாம் சிறிதுகூட எதையும் இழக்க மாட் டோம். அப்படியானால், இவ்வளவு வரலாற்று ஆராய்ச்சியால் என்ன பயன் என்று நீங்கள் கேட்கலாம். பயன் உண்டு. எப்படி யென்றால், நாம் உண்மையைக் கண்டுபிடித்தாக வேண்டும்; அறியாமையால் ஏற்பட்ட தவறான கருத்துக்களில் கட்டுண் டிருப்பது நமக்குத் தகாது. இந்த நாட்டில் அத்தகைய ஆராய்ச்சி களை மக்கள் மதிப்பதில்லை. பலருக்குப் பயன்படக்கூடிய ஒரு நல்ல செய்தியைப் போதிக்க உதவக் கூடியதாயிருந்தால், ஒரு பொய் சொல்வதில் தவறில்லை என்று பல பிரிவினர் கருது கின்றனர். வேறுவிதமாகச் சொல்வதானால், நோக்கம் நல்லதாக இருக்குமானால் வழி எதுவாக இருந்தாலும் அது நியாயமே என்பது அவர்கள் கருத்து. அதனால்தான் நம் தந்திர நூல்கள் பல ‘சிவபெருமான் பார்வதி தேவிக்குச் சொன்னது’ என்று தொடங்குகின்றன. ஆனால் உண்மை இன்னதென்பதைத் தெளி வாக உணர்ந்திருக்க வேண்டுவது, உண்மையை மட்டுமே நம்ப வேண்டுவது நமது கடமை. மூட நம்பிக்கைகள் மனிதர்களைத் தளையில் பிணைக்கின்ற ஆற்றல் உள்ளவை. ஏசுவும் முகமதும் மற்ற மகான்களும்கூட அத்தகைய பல மூட நம்பிக்கைகளை நம்பினர், அவற்றை உதறித் தள்ள முடியாமலிருந்தனர். நீங்கள் உங்கள் பார்வையை எப்போதும் உண்மையின்மீதே நிலையாக வைத்து, மூட நம்பிக்கைகளை முற்றிலுமாக விலக்கிவிடுங்கள்.

இனி, கீதையில் என்ன இருக்கிறது என்பதைப் பார்ப்போம். அடந்த பெருங்காட்டில் சென்றுகொண்டிருக்கின்ற யாத்திரி கர்கள், சில இடங்களில் இலைகளும் முட்களும் வேர்களும் பின்னிக்கிடக்க, அவற்றுக்கிடையில் அழகிய ரோஜா மலர்கள் பூத்துக்குலுங்குவதை எதேச்சையாகக் காண்கிறார்கள். அது போலவே நாம் உபநிடதங்களைப் படிக்கும்போதும், பொருத்த மற்ற பல விஷயங்களைப் பற்றிய விவாதங்களுக்கு இடையில் திடீரென ஒரு பெரிய உண்மையைப் பற்றிய பேச்சு தொடங்கு வதைக் காணலாம். அதனுடன் ஒப்பிட்டுப் பார்க்கும்போது கீதை ஓர் அழகிய மலர்மாலையைப் போலவோ, சிறந்த மலர் களாலான செண்டைப் போலவோ விளங்குகிறது என்று கூற லாம். உண்மைகள் அவ்வளவு அழகு மிளிர அங்கே தொடுத்து வைக்கப்பட்டுள்ளன. சிரத்தையைப்பற்றி உபநிடதங்கள் விரி வாகப் பல இடங்களில் கூறுகின்றன. பக்தியைப்பற்றி அதிக மாகக் கூறவில்லை . கீதையில் இதற்கு மாறாக, பக்தி மீண்டும் மீண்டும் விளக்கப்படுவது மட்டுமின்றி, பக்தியுணர்வு அங்கு உச்ச நிலையையும் எய்தியுள்ளது.

இப்போது கீதையில் விளக்கப்படும் சில முக்கியமான கருத்துக்களைக் கவனிப்போம். கீதையை அதற்கு முன்புள்ள சாஸ்திரங்களிலிருந்து வேறுபடுத்திக் காட்டுகின்ற தனித் தன்மை எது? அது இதுதான்: கீதை தோன்றுவதற்கு முன் யோகம், ஞானம், பக்தி முதலியவற்றுள் ஒவ்வொன்றிலும் ஆழ்ந்த பற்றுள்ளவர்கள் இருந்தார்கள். ஆனால் அவர்கள் ஒருவரோடொருவர் சண்டையிட்டுக்கொண்டு தங்கள் நெறியே சிறந்ததெனக் கூறிவந்தனர். இந்தப் பல்வேறு நெறிகளைச் சமரசப்படுத்த யாரும் முயலவில்லை . முதன் முதலாக இவற்றைச் சமரசப்படுத்த முயன்றவர் கீதாச்சாரியரே. அந்தக் காலத்திலிருந்த ஒவ்வொரு நெறியிலிருந்தும் அவற்றின் சிறந்த பகுதிகளை எடுத்து கீதையில் அவர் தொடுத்தார். எனினும் ஒன்றுக்கொன்று அடித்துக்கொண்ட அந்த நெறிகளுக்குள் ஒரு முழுமையான சமரசத்தைக் கொண்டுவர கிருஷ்ணரால் முடியவில்லை. அதனை இந்தப் பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டில் தோன்றிய ஸ்ரீராமகிருஷ்ண பரமஹம்சர் முற்றிலுமாக நிறைவேற்றினார்.

அடுத்ததாக, நிஷ்காம கர்மம் அல்லது பயன் கருதாப் பணி. தற்காலத்தில் இதனை எத்தனையோ விதங்களில் மக்கள் புரிந்துகொள்கிறார்கள். பற்றின்மை என்றால் குறிக் கோளின்மை என்று சிலர் கருதுகின்றனர். இதுதான் அதன் பொருளானால் இதயமற்ற விலங்குகளும் சுவர்களும்தான் நிஷ்காம கர்மத்தின் மிகச் சிறந்த உதாரணமாகத் திகழும். வேறு பலர் ஜனகரை எடுத்துக்காட்டாகக் கூறி, தங்களையும் அவரைப்போல் நிஷ்காம கர்ம வீரர்களாக ஏற்க வேண்டுமென விரும்புகின்றனர். ஜனகர் பல குழந்தைகளைப் பெற்று அந்த நிலையை அடையவில்லை; இவர்களோ பல குழந்தைகளைப் பெறும் தகுதியை மட்டுமே கொண்டு ஜனகர்களாகிவிட விரும்புகிறார்கள். உண்மையான நிஷ்காம கர்மம் செய்பவன் விலங்கைப் போலவோ, ஜடத்தைப் போலவோ, உள்ளத்தில் ஈரமில்லாமலோ திகழ மாட்டான். அவன் தமோ குணம் படைத்தவன் அல்ல, சுத்த சத்வ குணம் படைத்தவன். உல கனைத்தையும் தழுவும் அன்பும் கருணையும் அவனது இதயத் தில் நிரம்பியுள்ளது. அந்த அன்பையும் கருணையையும் பொது வாக உலகத்தால் எளிதில் அறிய முடிவதில்லை .

தர்மத்தின் பல்வேறு வழிகளைச் சமரசப்படுத்துவதும், பற்றின்றிப் பணிபுரிவதுமாகிய இந்த இரண்டுமே கீதையின் முக்கியப் பண்புகள்:

இப்போது இரண்டாவது அத்தியாயத்தில் சிறிது வாசிப் போம்

ஸஞ்ஜய உவாச ||

தம் ததா க்ருபயாவிஷ்டம் அச்ருபூர்ணா குலேக்ஷணம் |
விஷீதந்த மிதம் வாக்யம் உவாச மதுஸூதன: || 1 ||

ஸ்ரீபகவானுவாச ||

குதஸ்த்வா கச்மலமிதம் விஷமே ஸமுபஸ்திதம் |
அனார்யஜுஷ்டம் அஸ்வர்க்யம் அகீர்த்திகரம் அர்ஜுன || 2 ||
க்லைப்யம் மா ஸ்ம கம: பார்த்த நைதத்வய்யுப் பத்யதே |
க்ஷுத்ரம் ஹ்ருதய தௌர்பல்யம் த்யக்த்வோத்திஷ்ட பரந்தப் || 3 ||

ஸஞ்ஜயர் கூறியது:

அவ்வாறு இரக்கத்தாலும் துயரத்தாலும் மனம் கரைந்த வனும் கண்ணீரால் மறைந்த பார்வை உடையவனுமான அர்ஜுனனை நோக்கி இந்த வார்த்தைகளை மதுசூதனர் கூறினார்-

ஸ்ரீபகவான் கூறியது:

ஓ அர்ஜுனா, சிக்கலான இந்த நிலையில், மேன்மக்க ளுக்குப் பொருந்தாததும், இழிவானதும் விண்ணக வழியை அடைப்பதுமாகிய மனத்தளர்ச்சி உன்னை எங்கிருந்து வந்து அடைந்தது?

எதிரிகளை எரிப்பவனே! குந்தி மைந்தனே, பேடித்தனத் திற்கு இடம் கொடுக்காதே. இது உனக்குச் சிறிதும் பொருந் தாது. அற்பமான மனத் தளர்ச்சியை ஒழித்து எழுந்திரு.

‘தம் ததா க்ருபயாவிஷ்டம்’ எனத் தொடங்கும் சுலோகங் களில், அர்ஜுனனின் உண்மையான நிலை கவிதைநயத்துடன் எவ்வளவு அழகாக சித்தரிக்கப்படுகிறது!

பிறகு கிருஷ்ணர் அர்ஜுனனுக்கு அறிவுரை வழங்குகிறார். ‘க்லைப்யம் மாஸ்ம கம: பார்த்த’ போன்ற சொற்களில் அவர் ஏன் அர்ஜுனனைப் போரில் ஏவுகிறார்? அர்ஜுனன் போர் செய்ய விரும்பாதது சத்வ குணத்தின் மேலீட்டால் அல்ல,

தமோ குணம்தான் அவனைத் தடுத்தது. சத்வ குணம் படைத்த மனிதன் வாழ்க்கையின் எல்லா சூழ்நிலைகளிலும் அது சாதகமானதாலும் சரி, பாதகமானதாலும் சரி–ஒரேபோல் அமைதியாக இருப்பான். அர்ஜுனன் பயப்பட்டான், இரக்கத்தால் தன்னிலை மறந்தான். போர்புரியும் இயல்பும் விருப்பமும் அவனுக்கு இருந்தன என்பது தெளிவு. ஏனெனில் அவன் போர்க்களத்திற்கு அந்த ஒரே நோக்கத்துடன்தான் வந்தான். ப

நமது வாழ்க்கையிலும் இத்தகைய நேரங்கள் அவ்வப் போது வருவதுண்டு. பலர் தங்களை சத்வ குணம் படைத் தவர்கள் என எண்ணிக் கொள்கின்றனர். உண்மையில் அவர்கள் தமோ குணம் மிக்கவர்களாக இருப்பார்கள். தூய்மையற்ற வாழ்க்கை வாழும் பலர், தங்களைப் பரமஹம்சர்களாக எண்ணிக் கொள்கின்றனர். ஏன்? பரமஹம்சர்கள் ஜடத்தைப் போல், பித்தனைப்போல், பேயைப்போல் இருப்பார்கள் என்று சாஸ்திரங்கள் கூறுகின்றனவே!

பரமஹம்சரை ஒரு குழந்தைக்கு ஒப்பிடுவார்கள். இப்படி ஒப்பிடுவதில் ஒரு பக்கம்தான் சரி என்பதைப் புரிந்துகொள்ள வேண்டும். பரமஹம்சரும் குழந்தையும் சிறிதும் மாறுபாடில் லாமல் ஒரே மாதிரியானவர்கள் அல்ல. இருவரும் இரண்டு எல்லைகளில் இருப்பதால் பார்வைக்கு ஒரேபோல் தோன்று கிறார்கள். ஒருவர் ஞானத்தைக் கடந்த நிலைக்குச் சென்றுவிட் டார்; மற்றவருக்கோ ஞானம் என்பது அரும்பவேயில்லை. அதி வேகமான அதிர்வுகொண்ட ஒளியை நாம் காண முடி யாது; அதுபோலவே மிகக் குறைந்த அதிர்வுகொண்ட ஒளியும் நம் கண்களுக்குப் புலனாகாது. ஒன்றில் அதி உச்சநிலையி லுள்ள அதிர்வு, மற்றதிலோ அதிர்வே இல்லை என்று சொல்லிவிடலாம். அப்படிப்பட்டவைதான் சத்வ மற்றும் தமோ குணங்கள். சில விஷயங்களில் அவை ஒன்றுபோல் தோன்றுகின்றன. ஆனால் அவற்றின் இடையே மலையளவு வேற்றுமை உள்ளது. சத்வ குணத்தைப்போல் வேடம் புனைய தமோ குணத்திற்கு விருப்பம் அதிகம். இங்கே, சிறந்த போர் வீரனான அர்ஜுனனிடம் அது தயை (இரக்கம்) என்னும் வேடத்தில் வந்துள்ளது.

அர்ஜுனனிடம் எழுந்த இந்த மனமயக்கத்தை அகற்ற பகவான் என்ன அறிவுரை வழங்கினார்? ஒருவனைப் பாவி என்று சொல்லி இழிவுபடுத்தாமல் அவனிடமுள்ள எல்லாம் வல்லதான ஆற்றலை அவனுக்கு நினைவூட்ட வேண்டும் என்று நான் எப்போதும் சொல்லி வந்துள்ளதுபோல், பகவானும் அர்ஜுனனிடம் சொல்கிறார்; ‘நைதத் த்வய்யுப்பத்யதே-இது உனக்குத் தகாது’; ‘அழிவற்ற ஆன்மா நீ’, ‘நீ தீமைகளைக் கடந் தவன். உண்மை இயல்பை மறந்து, உன்னைப் பாவியென எண்ணி, உடல்நோயாலும் மனநோயாலும் உன்னை இப்படிச் செய்துகொண்டுள்ளாய். இது உனக்குத் தகாது’ என்கிறார். ‘க்லைப்யம் மா ஸ்ம கம: பார்த்த-பிருதையின் மகனே, பேடித் தனத்திற்கு இடம் தராதே.’ உலகில் பாவமும் இல்லை , துன்பமும் இல்லை; நோயும் இல்லை, துயரமும் இல்லை. பாவம் என்று சொல்லக்கூடிய ஏதாவதொன்று இருக்குமானால், அது இந்த ‘பயம்’ தான். உன்னிடம் மறைந்திருக்கும் சக்தியை வெளிப் படுத்தும் எந்தச் செயலும் புண்ணியம். எது உடலையும் மனத்தை யும் பலவீனப்படுத்துகிறதோ, அதுதான் உண்மையில் பாவம் என்பதை உணர்ந்துகொள். இந்தப் பலவீனத்தை, மனத் தளர்ச்சியை உதறித் தள்ளு. க்லைப்யம் மா ஸ்ம கம: பார்த்த! நீ ஒரு வீரன், இந்த மனத் தளர்ச்சி உனக்குச் சிறிதும் பொருந்தாது. பாடம் படிப்பட்ட

என் மைந்தர்களாகிய நீங்கள் இந்தச் செய்தியை, க்லைப்யம் மா ஸ்ம கம: பார்த்த நைதத்வய்யுப் பத்யதே என்னும் செய்தியை உலகிற்குப் பறை சாற்றினீர்களானால் எல்லா நோயும் துன்பமும் பாவமும் துயரமும் இந்த உலகத்திலிருந்து மூன்றே நாட்களில் மறைந்து போகும். இந்தப் பலவீன எண்ணங்கள் எங்குமே இல்லாது போய் விடும். பய உணர்வின் பிரவாகம் இப்போது எல்லா இடங் களிலும் பாய்ந்து கொண்டிருக்கிறது. அதன் போக்கை எதிர்த் திசையில் திருப்புங்கள்; எதிர் உணர்வைக் கொண்டு வாருங்கள். பிறகு ஏற்படும் மாறுதலின் மாய சக்தியைப் பாருங்கள்! எல்லாம் வல்லவர்கள் நீங்கள் செல்லுங்கள், பீரங்கிவாயிலும் போக அஞ்சாதீர்கள்!

மிக இழிந்த பாவியையும் வெறுக்காதே, அவனது வெளிப் புறத்தைப் பார்க்காதே! பார்வையை உள்ளே செலுத்து. அங்கே பரமாத்மா உறைகிறார். ‘உன்னிடம் பாவமில்லை; துன்ப மில்லை. நீ ஆற்றலுக்கெல்லாம் உறைவிடம். எழுந்திரு, விழித் துக் கொள். உன்னிடமுள்ள தெய்வீகத் தன்மையை வெளியே கொண்டு வா’ என்று கம்பீரமான பேரிடிக் குரலில் உலகெங்கும் முழங்கு!

க்லைப்யம் மா ஸ்ம கம: பார்த்த நைதத்த்வய்யுப் பத்யதே |
க்ஷுத்ரம் ஹ்ருதய தௌர்பல்யம் த்யக்த் வோத்திஷ்ட பரந்தப ||
இந்த ஒரு சுலோகத்தை ஒருவன் படித்தால் அவன் கீதை முழுவதையும் படித்த பயனைப் பெறுகிறான்: ஏனெனில் இந்த ஒரு சுலோகத்தில் கீதையின் முழுச் செய்தியும் அடங்கியுள்ளது.

மேற்கோள்கள்:  எழுந்திரு! விழித்திரு! பகுதி 7  I. உலக மதங்கள் – 1. இந்து மதம் 13. கீதைபற்றிய கருத்துக்கள்

கிருஷ்ணர்

கலிபோர்னியா, 1 ஏப்ரல் 1900

எந்தச் சூழ்நிலைகளின் காரணமாக இந்தியாவில் புத்த மதம் தோன்றியதோ, கிட்டத்தட்ட அதே சூழ்நிலைகள் கிருஷ்ணர் தோன்றியபோதும் இருந்தது. அது மட்டுமல்ல, அன்றைய நிகழ்ச்சிகள் நம் காலத்திலும் நடப்பதைக் காண் கிறோம்.

ஒரு குறிப்பிட்ட லட்சியம் இருக்கிறது. அதேவேளையில் அந்த லட்சியத்தைப் பின்பற்ற முடியாத மிகப் பெரும்பான்மை யோரும் அதை அறிவினால்கூட கிரகித்துக்கொள்ள முடியாத வர்களும் எப்போதும் இருக்கத்தான் செய்கிறார்கள்….. பலசாலிகள் லட்சியத்தின்படி நடக்கிறார்கள். பல நேரங்களில் அவர்களுக்குப் பலவீனர்கள்மீது எந்தப் பரிவும் இருப்பதில்லை. பலசாலிகளுக்குப் பலவீனர்கள் பிச்சைக்காரர்களாகவே படு கிறார்கள். பலசாலிகள் முன்னேறுகிறார்கள்….. பலவீனர்களுக்கு அனுதாபத்துடன் உதவுவதே நாம் கொள்கின்ற மிக உயர்ந்த நிலையாக இருக்கும். ஆனால் பலவேளைகளில் பலவீனர் களிடம் அனுதாபம் கொள்வதைத் தத்துவவாதி தடுக்கிறார். நமது எல்லையற்ற வாழ்க்கை இங்குள்ள சில வருட வாழ்க்கையைக் கொண்டுதான் தீர்மானிக்கப்படப் போகிறது என்கிற கொள்கைப்படி பார்த்தால்….. நாம் நம்பிக்கை இழக் கிறோம்…… பலவீனர்களைத் திரும்பிப் பார்க்கக்கூட நமக்கு நேரமில்லை .

ஆனால் நிலைமை இப்படியில்லை என்றால் நாம் படிக்க வேண்டிய எத்தனையோ பள்ளிகளில் இந்த உலகமும் ஒன்று என்பது உண்மையானால், நம்முடைய எல்லையற்ற வாழ்க்கை எல்லையற்ற நியதியால் உருவாக்கப்பட்டு, செம்மைப்படுத்தப் பட்டு வழிநடத்தப்படுகிறது என்பது உண்மையானால், ஒவ் வொருவருக்கும் எல்லையற்ற வாய்ப்புகள் உள்ளன என்பது உண்மையானால் நாம் அவசரப்படத் தேவையில்லை. அனு தாபப்படுவதற்கும், திரும்பிப் பார்ப்பதற்கும், பலவீனர்களுக்குக் கைகொடுத்துத் தூக்கிவிடுவதற்கும் நமக்கு நேரம் இருக்கிறது.

புத்த மதத்தில் இரண்டு சம்ஸ்கிருதச் சொற்களைக் காண் கிறோம். ஒன்றை மதம் (Religion) என்றும், இன்னொன்றை மதப் பிரிவு (Sect) என்றும் மொழிபெயர்க்கலாம். ஆனால் விந்தை என்னவென்றால் கிருஷ்ணரின் சீடர்களும் சந்ததி யினரும் தங்கள் மதத்திற்கு ஒரு பெயரும் வைக்கவில்லை . வெளிநாட்டினர் அதை இந்து மதம் என்றும், பிராமண மதம் என்றும் அழைத்தனர்.

ஒரு மதம் இருக்கிறது, அதற்குப் பல பிரிவுகள் இருக் கின்றன. அதற்கு ஒரு பெயரைக் கொடுத்து, அதைத் தனிமைப் படுத்தி, மற்றவற்றிலிருந்து பிரிக்கும்போது அது ஒரு பிரிவாகி விடுகிறது; அதன்பிறகு அது மதம் அல்ல. ஒரு பிரிவு, தான் உண்மை என்று நினைக்கின்ற ஒன்றைக் கூறி அதுதான் உண்மை, வேறு எங்குமே உண்மையில்லை என்று கூறுகிறது. உலகில் ஒரு மதம்தான் இருந்து வந்திருக்கிறது, இன்னும் இருக்கிறது என்றே மதம் நம்புகிறது. ஒருபோதும் இரண்டு மதங்கள் இருந்ததில்லை. ஒரே மதம்தான் பல இடங்களில் பலவிதமாக வெளிப்பட்டுள்ளது. லட்சியத்தையும் மனித சமுதாயத்தின் செயல்படு எல்லையையும் சரியாகப் புரிந்துகொள்வதுதான் நமது வேலை.

கிருஷ்ணர் செய்த பெரும் செயல் இதுதான்: நமது பார்வையைத் தெளிவாக்கி, மனித சமுதாயம் முன்னேறுவதைப் பரந்த நோக்குடன் பார்க்கும்படிச் செய்தார். எல்லோரிடமும் உண்மையைக் காணும் அளவுக்கு விரிந்திருந்த முதல் இதயம் அவருடையதே. எல்லோரிடமும் இனிமையான வார்த்தை களைப் பேசிய முதல் உதடுகளும் அவருடையதே.

புத்தர் பிறப்பதற்குச் சுமார் சில ஆயிரம் வருடங்களுக்கு முன்னர் கிருஷ்ணர் தோன்றினார்…… அவர் இருந்ததாகவே பலர் நம்புவதில்லை. சூரிய வழிபாட்டிலிருந்தே (கிருஷ்ண வழிபாடு) தோன்றியது என்று சிலர் நினைக்கிறார்கள். கிருஷ்ணர்கள் பலர் இருந்திருப்பதாகத் தெரிகிறது. ஒருவர் உபநிடதங்களில் வருகிறார், இன்னொருவர் அரசராக இருந் தார், இன்னும் ஒருவர் தளபதியாக இருந்தார். அனைவரையும் ஒரே கிருஷ்ணராகச் செய்திருக்கிறார்கள். அது பெரிய விஷயம் அல்ல. உண்மை என்னவென்றால் ஆன்மீகத்தில் தனிப்பெருமை யுடன் ஒருவர் தோன்றுகிறார். உடனே அவர் பெயரில் பல கட்டுக்கதைகள் சேர்க்கப்படுகின்றன. ஆனால் எல்லா நூல் களையும் கதைகளையும் அவருடைய குணச் சிறப்புக்கேற்ப மாற்றி அமைக்க வேண்டும். புதிய ஏற்பாட்டில் வரும் எல்லா கதைகளும், ஏசுவின் ஒப்புக்கொள்ளப்பட்ட வாழ்க்கைக்கும் குணச்சிறப்புக்கும் ஏற்ப மாற்றியமைக்கப்பட வேண்டும். புத்தரைப் பற்றிய எல்லா இந்தியக் கதைகளிலும் அவரது வாழ்க்கையின் மைய அம்சம் நிலையாக இருக்கிறது அதுதான் பிறருக்காக அவரது தியாகம்……

கிருஷ்ணரின் செய்தியில்….. இரண்டு கருத்துக்கள் மேலோங்கி நிற்பதைக் காண்கிறோம். முதலாவது, பல்வேறு கருத்துக்களின் சமரசம்; இரண்டாவது, பற்றின்மை . அரியாசனத்தில் அமர்ந்து, படைகளை நடத்திக்கொண்டு, நாடுகளுக்காகப் பெரிய திட்டங்களைத் தீட்டிக் கொண்டுகூட ஒருவன் மிக உயர்ந்த லட்சியமான நிறைநிலையை அடையலாம். உண்மையில் கிருஷ்ணரின் பெரிய உபதேசம் போர்க்களத்தில் தான் செய்யப்பட்டது.

பழைய புரோகிதர்களின் பொருளற்ற ஆடம்பரச் சடங்கு களின் பயனற்ற தன்மையை கிருஷ்ணர் கண்டார், எனினும் அவற்றில் சில நன்மை இருப்பது அவருக்குத் தெரிந்தது.

நீங்கள் வலிமை படைத்தவராக இருந்தால் நல்லது. ஆனால் உங்களைப்போல் வலிமை இல்லாதவர்களைச் சபிக்காதீர்கள்….. ஒவ்வொருவரும் மக்களைப் பார்த்து, ‘நீங்கள் பயனற்றவர்கள்’ என்று சொல்கிறார்கள். ‘உனக்கு உதவி செய்ய முடியாத நான் தான் பயனற்றவன்’ என்று யார் சொல்கிறார்கள்? மக்கள் தங்கள் சக்திக்கும் பொருளுக்கும் அறிவுக்கும் தக்கவாறு சரி யாகத்தான் செயல்படுகிறார்கள். என் நிலைக்கு அவர்களை உயர்த்த முடியாத நான்தான் உதவாக்கரை.

ஆகவே சடங்குகள், பல தேவதை வழிபாடு, புராணங்கள் எதுவும் தவறில்லை என்கிறார் கிருஷ்ணர்… ஏன்? ஏனெனில் எல்லாம் ஒரே லட்சியத்திற்குத்தான் இட்டுச் செல்கின்றன. சடங்குகள், சாஸ்திரங்கள், உருவங்கள் எல்லாம் சங்கிலியின் கண்ணிகள். அதைப் பிடித்துக்கொள், அதுதான் முக்கியம். நீ உண்மையாக இருந்து, ஒரு கண்ணியைப் பற்றிக் கொண்டிருந் தாயானால் அதை விட்டுவிடாதே, மீதி தானே உன்னிடம் வரும். (ஆனால் மக்கள்) அதைப் பிடிப்பதில்லை . எதைப் பிடிப்பது என்பதைப்பற்றிச் சண்டை போட்டுக்கொண்டு காலத்தை வீணாக்குகிறார்கள், ஆனால் எதையும் பிடிப்ப தில்லை….. உண்மை வேண்டும் என்று விரும்புகிறோம், ஆனால் அதை அடைய விரும்புவதில்லை. வெறுமனே அதைப்பற்றி ஆராய்வதில் இன்பம் காண விரும்புகிறோம் நாம். நமக்கு நிறைய சக்தி இருக்கிறது. அதை இப்படிச் செலவழிக்கிறோம். அதனால்தான் பொது மையத்திலிருந்து நீட்டிக் கொண்டிருக் கின்ற சங்கிலிகளில் ஏதாவது ஒன்றைப் பற்றுங்கள் என்று கிருஷ்ணர் கூறுகிறார். எந்த அடி எடுத்து வைப்பதும் இன்னொன்றைவிட உயர்ந்ததல்ல….. அது உண்மையாக இருக்கும்வரை எந்த மதக் கருத்தையும் குறை கூறாதீர்கள். ஏதாவது ஒரு கண்ணியைப் பற்றுங்கள். அது உங்களை மையத் திற்கு இட்டுச் செல்லும். மற்றவற்றை உங்கள் இதயமே உங் களுக்குச் சொல்லிக் கொடுக்கும். உள்ளே உள்ள ஆசிரியர் எல்லா கொள்கைகளையும் எல்லா தத்துவங்களையும் சொல்லிக் கொடுப்பார்……

ஏசுவைப்போல் கிருஷ்ணரும் தம்மைக் கடவுள் என்று கூறுகிறார். தம்மில் அவர் கடவுளைப் பார்க்கிறார். ‘என் பாதையிலிருந்து யாரும் ஒருநாள் கூட விலக முடியாது. எல்லோரும் என்னிடம் வந்தாக வேண்டும். யார் எந்த உருவில் என்னை வழிபட விரும்பினாலும் அந்த உருவில் அவனுக்கு நான் சிரத்தையைக் கொடுக்கிறேன். அதன்மூலம் அவனை நான் சந்திக்கிறேன்….’ (4. 11) என்று அவர் கூறுகிறார், அவருடைய இதயம் எல்லா பாமரர்களுக்காகவும் உருகுகிறது.

கிருஷ்ணர் எதையும் சாராதவராகத் தனித்து நிற்கிறார். அவரது இந்தத் துணிச்சல் நம்மை அச்சுறுத்துகிறது. சில நல்ல வார்த்தைகள், சில சூழ்நிலைகள் என்று நாம் ஒவ்வொன்றையும் சார்ந்திருக்கிறோம். … ஆன்மா எதையும் சாராமல், வாழ்க்கை யைக்கூடச் சாராமல் இருக்க விரும்புவதுதான் தத்துவத்தின் உச்சநிலை, ஆண்மையின் உச்சநிலை. வழிபாடு அதே லட்சியத் திற்குத்தான் இட்டுச் செல்கிறது. கிருஷ்ணர் வழிபாட்டிற்கு மிகவும் முக்கியத்துவம் கொடுக்கிறார். கடவுளை வழிபடுங்கள்.

உலகில் எத்தனையோ வகையான வழிபாடுகளைப் பார்க் கிறோம். நோயாளி கடவுளை அதிகம் வழிபடுகிறான்….. செல்வத்தை இழந்தவன் இருக்கிறான், அவனும் கடவுளை மிகவும் பிரார்த்திக்கிறான், ஆனால் அது பணம் பெறுவதற் காக. கடவுளுக்காகவே கடவுளை நேசிப்பதுதான் மிக உயர்ந்த வழிபாடு. ‘கடவுள் என்று ஒருவர் இருந்தால் உலகில் இவ்வளவு துயரம் இருப்பானேன்?’ (என்று கேட்கலாம். அதற்கு பக்தன், ‘….உலகில் துயரம் உள்ளது, உண்மைதான். அதற்காக நான் கடவுளை நேசிப்பதை நிறுத்துவதில்லை. என் கவலையை அவர் போக்க வேண்டும் என்பதற்காக நான் அவரை வழிபட வில்லை. அவர் அன்பின் உருவானவர். அதனால்தான் அவர்மீது அன்பு செலுத்துகிறேன்’ என்று பதிலளிக்கிறான். மற்ற வகை வழிபாடுகள் தாழ்ந்தவை. ஆனால் கிருஷ்ணர் எதையும் நிந்திப்ப தில்லை. சும்மா இருப்பதைவிட எதையாவது செய்வது நல்லது. கடவுளை வழிபட ஆரம்பிப்பவன் படிப்படியாக வளர்ந்து கடைசியில் அவரை அன்பிற்காகவே அன்பு செய்ய ஆரம்பிக் கிறான்…… .

இந்த வாழ்க்கையை வாழ்ந்துகொண்டே பரிசுத்தத்தை எப்படி அடைவது? நாம் எல்லோரும் காட்டுக் குகைகளுக்குப் போவோமா? அதனால் என்ன நன்மை வந்துவிடும்? மனம் கட்டுப்பாட்டிற்குள் இல்லாவிட்டால் குகையில் வாழ்வதில் எந்தப் பயனும் இல்லை, அதே மனம் எல்லா தொந்தரவு களையும் அங்கேயும் கொண்டுவரும். குகையில் இருபது பேய் களைப் பார்ப்பீர்கள், ஏனெனில் எல்லா பேய்களும் மனத்தில் தான் உள்ளன. மனம் கட்டுப்பாட்டிற்குள் இருந்தால் குகையை எங்கு வேண்டுமானாலும் நாம் கொண்டுவரலாம்; நாம் இருக்கும் இடத்திலேயே அந்தச் சூழ்நிலையைப் பெற்றுக் கொள்ளலாம்.

உலகம் நமக்கு எப்படித் தோன்றுகிறது என்பது நமது மனப்பான்மையைப் பொறுத்தது. நமது எண்ணங்களே பொருட்களை அழகானவை ஆக்குகின்றன; அவற்றை விகார மானவை ஆக்குவதும் நம் எண்ணங்களே. உலகம் முழுவதும் நம் மனத்தில்தான் இருக்கிறது. எதையும் சரியான முறையில் பார்க்கக் கற்றுக் கொள்ளுங்கள். முதலில் இந்த உலகை நம்புங்கள்-உலகிலுள்ள ஒவ்வொன்றுக்கும் ஓர் அர்த்தம் உள்ளது என்பதை நம்புங்கள். உலகில் உள்ள ஒவ்வொன்றும் நல்லது, புனிதமானது, அழகானது. தீமையான எதையாவது பார்த்தால், நாம் அதைச் சரியாகப் புரிந்துகொள்ளவில்லை என்று அறியுங்கள். சுமையை உங்கள் மீது ஏற்றுக்கொள் ளுங்கள்….. உலகம் குட்டிச்சுவராகிக் கொண்டிருக்கிறது என்று சொல்லத் தோன்றும்போது, நாம் நம்மைப் பரிசீலனை செய்ய வேண்டும், உள்ளதை உள்ளபடி பார்க்கும் ஆற்றலை நாம் இழந்துவிட்டோம் என்று அப்போது காண்போம்.

இரவும் பகலும் உழையுங்கள். ‘கவனி, நான் பிரபஞ்சத்தின் தலைவன். எனக்கு ஒரு கடமையும் கிடையாது. ஒவ்வொரு கடமையும் தளையே. ஆனால் நான் வேலைக்காகவே வேலை செய்கிறேன். நான் ஒரு கணம் வேலை செய்வதை நிறுத்தினால் (குழப்பம்தான் ஏற்படும்)’ என்கிறார் கிருஷ்ணர் (3. 22, 23). ஆகவே கடமையுணர்வு எதுவும் இல்லாமல் உழையுங்கள். உலகம் ஒரு விளையாட்டு. நீங்கள் அவரது விளையாட்டுத் தோழர்கள். போங்கள், வருத்தமின்றி, துயரமின்றிப் பாடு படுங்கள். அவரது திருவிளையாடலைச் சேரிகளில் காணுங்கள், அலங்கார மண்டபங்களில் காணுங்கள். மக்களை முன்னேற்றப் பாடுபடுங்கள், அவர்கள் இழிவானவர்கள் கெட்டவர்கள் என்பதற்காக அல்ல. கிருஷ்ணர் அப்படிச் சொல்லவில்லை.

நல்ல பணி மிகக் குறைவாகத்தான் செய்யப்படுகிறது. ஏன் தெரியுமா? சீமாட்டி ஒருத்தி சேரிக்குப் போகிறாள்…. சில காசுகளை அவர்களிடம் கொடுத்துவிட்டு, ‘ஏழை மக்களே, இதை வாங்கிக்கொண்டு சந்தோஷமாக இருங்கள்’ என்கிறாள். தெரு வழியாகப் போகும்போது ஓர் ஏழையைப் பார்க்கிறாள், உடனே அவனிடம் ஐந்து காசுகளை வீசி எறிகிறாள். என்ன தெய்வ நிந்தனை பாருங்கள்! உங்கள் புதிய ஏற்பாட்டில் ஏசுநாதர் தம் உபதேசங்களைக் கொடுத்துள்ளது நாம் செய்த பாக்கியமே. ‘மிகவும் சாதாரணமான எனது இந்தச் சகோதரர்களில் ஒருவனுக்கு நீங்கள் எதைச் செய்தீர்களோ, அதை எனக்கே செய்தீர்கள்’ என்று கூறுகிறார் ஏசுநாதர்.

நீங்கள் யாருக்கும் உதவி செய்ய முடியும் என்று நினைப்பது தெய்வ நிந்தனை. உதவி செய்வது என்னும் இந்தக் கருத்தை மனத்திலிருந்து களைந்து எறிந்துவிட்டு வழிபடச் செல்லுங்கள். அவர்கள் கடவுளின் குழந்தைகள், உங்கள் எஜமானரின் குழந்தைகள். (குழந்தைகள் தந்தையின் மறு உருவங்களே.] நீங்கள் அவரது பணியாள்…. வாழும் கடவுளுக்குத் தொண்டு செய்யுங்கள்! குருடன், நொண்டி, ஏழை, பலவீனன், முரடன் என்று இவர்கள் மூலமாகவெல்லாம் கடவுள் உங்களிடம் வருகிறார். அவரை வழிபட என்னவொரு மகோன்னதமான வாய்ப்பு!

‘உதவுகிறேன்’ என்று நீங்கள் நினைக்கத் தொடங்கியதுமே எல்லாம் கெட்டுவிடுகிறது, நீங்கள் உங்களை இழிவுபடுத்திக் கொள்கிறீர்கள். இதைத் தெரிந்துகொண்டு வேலை செய்யுங்கள். ‘பின்னர் என்ன நடக்கும்?’ என்று கேட்கிறீர்கள். இனி மனம் உடைவதோ, துன்பமோ கிடையாது. … செயல் என்பது இனி அடிமைத் தொழிலாகத் தோன்றாது. அது ஒரு இன்பமாகவும் விளையாட்டாகவும் ஆகிவிடும்…… வேலை செய்யுங்கள், பற்றற்று இருங்கள். அதுதான் முழு ரகசியம். பற்று வைத்தீர் களானால் துன்பப்படுவீர்கள்…..

வாழ்க்கையில் நாம் செய்யும் ஒவ்வொரு செயலுடனும் நாம் ஒன்றிவிடுகிறோம். ஒருவன் என்னை ஏசுகிறான். எனக்குக் கோபம் வருவதை நான் உணர்கிறேன், சில நொடிகள்தான், நானும் கோபமும் ஒன்றாகிவிடுகிறோம், வேதனையும் உடனே உண்டாகிறது. கடவுளுடன் உங்களை இணைத்துக் கொள் ளுங்கள், வேறு எதனுடனும் வேண்டாம். ஏனெனில் மற்றவை எல்லாம் பொய்யானவை. பொய்யுடன் இணைத்துக் கொள்வது வேதனையையே தரும். உண்மையானது ஒன்றே ஒன்றுதான், ஒரே ஒரு வாழ்க்கையில்தான் [செய்பவனும்) கிடையாது, செய்யப்படும் பொருளும் கிடையாது……

பற்றற்ற அன்பு உங்களுக்கு வேதனை தராது. எது வேண்டு மானாலும் செய்யுங்கள், திருமணம் செய்து கொள்ளுங்கள், குழந்தைகளைப் பெற்றுக் கொள்ளுங்கள்….. எது வேண்டு மானாலும் செய்யுங்கள், எதுவும் உங்களைத் துன்புறுத் தாது. ‘என்னுடையது’ என்ற எண்ணத்துடன் எதையும் செய் யாதீர்கள். கடமைக்காகக் கடமை, வேலைக்காக வேலை. அது உங்களை என்ன செய்யும்? நீங்கள் தனித்து நில்லுங்கள்.

அத்தகைய பற்றின்மை ஏற்படும்போதுதான் பிரபஞ்சத்தின் பிரமிப்பூட்டும் மர்மம் உங்களுக்குப் புலனாகும். அதில்தான் எவ்வளவு தீவிரமான செயல்கள், எத்தனை துடிப்புகள்! அதே வேளையில் என்னவோர் ஆழ்ந்த அமைதி, என்னவொரு சாந்தம்! ஒவ்வொரு கணமும் அது செயல்புரிகிறது, ஒவ்வொரு கணமும் இளைப்பாறுகிறது. இதுதான் பிரபஞ்சத்தின் மர்மம். குணமற்றதும் குணமுள்ளதும், எல்லையற்றதும் எல்லை யுள்ளதும் ஒரே இடத்தில் திகழக் காண்கிறோம். பிறகு ரகசியத்தைப் புரிந்துகொள்வோம். ‘தீவிரமான செயலின் நடுவே மிக ஆழ்ந்த ஓய்வையும், மிக ஆழ்ந்த ஓய்வின் இடையே தீவிர மான செயலையும் காண்பவனே யோகி.’ (4. 18). அவன்தான் உண்மையான செயல்வீரன், மற்றவர்கள் அல்ல. நாம் சிறிது வேலை செய்கிறோம், உடனே அயர்ந்து விடுகிறோம். ஏன்? நாம் அந்த வேலையில் பற்று வைக்கிறோம். நாம் பற்று வைக்காவிட்டால், நமக்கும் வேலையுடன் கூடவே அளவற்ற ஓய்வு கிடைக்கிறது…..

இத்தகைய பற்றின்மையை அடைவது எவ்வளவு கடின மானது! அதனால் கிருஷ்ணர் அதை அடைவதற்கான சாதாரண வழிகளையும் முறைகளையும் காண்பிக்கிறார். மிகவும் எளிய வழி, வேலையைச் செய்துவிட்டுப் பலனை ஏற்றுக்கொள்ளாமல் இருப்பது. நமது ஆசையே நம்மைப் பிணைக்கிறது. நமது வேலையின் பலனை ஏற்றுக்கொள்வதானால், அவை நல்ல தானாலும் சரி, கெட்டதானாலும் சரி அவற்றைச் சகித்தேயாக வேண்டும். ஆனால் நமக்காக வேலை செய்யாமல், இறைவனின் மகிமைக்காக நாம் வேலை செய்வோமானால் பலன்கள் தங்களைத் தாங்களே கவனித்துக் கொள்ளும். ‘செயல்புரியவே உனக்கு அதிகாரம். ஒருபோதும் பலனில் இல்லை .’ (2. 47). போர்வீரன் ஒரு பலனுக்காகவும் வேலை செய்வதில்லை. அவன் தன் கடமையைச் செய்கிறான். தோல்வி ஏற்பட்டால் அது தளபதியைச் சார்கிறது, போர்வீரனையல்ல. அன்பிற்காக நாம் நம் கடமையைச் செய்கிறோம்- தளபதியின் மீதுள்ள அன்பிற் காக, கடவுளின் மீதுள்ள அன்பிற்காக….. .

நீங்கள் வலிமை உடையவர்களாக இருந்தால், வேதாந்தத் தத்துவத்தைப் பின்பற்றுங்கள், சுதந்திரராக இருங்கள். அது உங்களால் இயலாது என்றால் கடவுளை வழிபடுங்கள்; இல்லா விடில் ஏதாவது ஓர் உருவத்தை வணங்குங்கள். அதற்கான வலிமையும் உங்களிடம் இல்லாவிட்டால் லாபத்தைக் கருதாமல் ஏதாவது நற்பணிகளைச் செய்யுங்கள். உங்களிடம் உள்ள எல்லா வற்றையும் இறைப் பணியில் அர்ப்பணியுங்கள். தொடர்ந்து போராடுங்கள். ‘பச்சிலையோ, நீரோ, மலரோ எனது பீடத்தில் யார் எதைச் சமர்ப்பித்தாலும் சரி, அதை நான் ஒரேவித மகிழ்ச்சியுடன் ஏற்றுக் கொள்கிறேன்.’ (9. 26). உங்களால் எதை யுமே செய்ய முடியவில்லை, ஒரு நல்ல காரியம்கூடச் செய்ய முடியவில்லை என்றால் (இறைவனிடம் தஞ்சம் புகுங்கள். ‘கடவுள் உயிர்களின் இதயங்களில் உறைந்து, தமது சக்கரத்தில் அவர்கள் சுழலும்படிச் செய்கிறார். நீங்கள் முழுமையாகவும் இதய ஆர்வத்தோடும் அவரிடம் சரண் புகுங்கள்.’ (18. 61-62)……

அன்பைப்பற்றி (கீதையில்] கிருஷ்ணர் போதித்த சில பொதுவான கருத்துக்கள் இவை. புத்தர், ஏசு போன்றவர்கள் அன்பைப்பற்றிச் சொன்ன உபதேசங்கள் வேறுபல மேலான நூல்களில் உள்ளன…..

கிருஷ்ணரின் வாழ்க்கையைப் பற்றிச் சில வார்த்தைகள். ஏசுவின் வாழ்க்கைக்கும் கிருஷ்ணரின் வாழ்க்கைக்கும் பல ஒற்றுமைகள் உள்ளன. யாரைப் பார்த்து யார் வரையப் பட்டார்கள் என்பதுபற்றி விவாதம் நடந்துகொண்டிருக்கிறது. இரண்டு வரலாறுகளிலும் கொடுங்கோல் மன்னன் வருகிறான். இருவரும் தொழுவத்தில் பிறந்தனர். இரண்டு இடங்களிலும் பெற்றோர்கள் கட்டுண்டு இருந்தார்கள். இருவரும் தேவதூதர் களால் காப்பாற்றப்பட்டனர். இரண்டு இடங்களிலும், அந்த வருடம் பிறந்த ஆண் குழந்தைகள் கொல்லப்பட்டன. சிறுவயது வாழ்க்கை ஒரே மாதிரி இருக்கிறது….. கடைசியில் இருவரும் கொல்லப்பட்டனர். கிருஷ்ணர் ஒரு விபத்தில் இறந்தார்; தன்னைக் கொன்றவனை அவர் மேல்உலகிற்கு அழைத்துச் சென்றார். ஏசுவும் கொல்லப்பட்டார், அவரும் திருடனை வாழ்த்தி மேல்உலகிற்கு அழைத்துச் சென்றார்.

புதிய ஏற்பாடு, கீதை இவற்றின் உபதேசங்களிலும் பல ஒற்றுமைகள் உள்ளன. மனித எண்ணம் ஒரே வழியில்தான் செல்லும். … கிருஷ்ணரின் வார்த்தைகளிலேயே இதற்குப் பதில் சொல்கிறேன்: ‘எப்போதெல்லாம் தர்மம் தாழ்ந்து, அதர்மம் தலைதூக்குகிறதோ அப்போதெல்லாம் நான் கீழே வருகிறேன், திரும்பத்திரும்ப வருகிறேன். ஆகவே ஒரு மகான் மனிதச் சமுதாயத்தை உயர்த்தப் பாடுபடுவதை நீங்கள் எப்பொழுது பார்த்தாலும், நான் வந்துள்ளேன் என்று அறிந்து வழி படுங்க ள்.’ …. (கீதை 4.7, 10. 41)

அவர் ஏசுவாக வரட்டும், புத்தராக வரட்டும், அதற்காக ஏன் இத்தனைக் கருத்துப் பிளவு! போதனைகளை நாம் பின்பற்ற வேண்டும். கடவுள்தான் ஏசு, கிருஷ்ணர், புத்தர், மற்றும் எல்லா [ஆச்சாரியர்களாகவும் வந்தார் என்று இந்து பக்தன் சொல்வான். இந்துத் தத்துவ ஞானியோ, “இவர்கள் எல்லோரும் மகான்கள். அவர்கள் ஏற்கனவே முக்தர்கள்; ஆனால் உலகம் முழுவதும் துயரத்தில் ஆழ்ந்திருக்கும்போது அவர்கள் தங்கள் முக்தி நிலையை ஏற்க மறுக்கிறார்கள். அவர்கள் திரும்பத்திரும்ப மனித உருவில் வருகிறார்கள், மனித குலத்திற்கு உதவுகிறார்கள். தாங்கள் யார், எதற்காக வந்தோம் என்பது சிறு வயதிலிருந்தே அவர்களுக்குத் தெரியும்….. நம்மைப்போல் கட்டுண்ட நிலை யிலிருந்து அவர்கள் வரவில்லை ….. தங்கள் சுய சங்கல்பத்தின் காரணமாக வருகிறார்கள், விரும்பாமலே ஆன்மீக ஆற்றலின் சுரங்கமாக விளங்குகிறார்கள். அதை நாம் தடுக்க முடியாது. மனிதச் சமுதாயத்தின் பெரும்பகுதி ஆன்மீகம் என்னும் சுழலில் இழுக்கப்பட்டு விடுகிறது; அந்த அலை பரவிக்கொண்டே இருக்கிறது. ஏனெனில் அதைத் தூண்டிவிடுபவர் இந்த மகான் களில் ஒருவர். மனித குலம் முழுவதும் முக்தி அடையும் வரை இது நடக்கிறது. பிறகு இந்தப் பூமியின் வாழ்வும் முடிந்து விடுகிறது.

நாம் யாருடைய வாழ்க்கைகளைப் படித்தோமோ அந்த மகான்கள் வாழ்க! அவர்கள் உலகின் நடமாடும் தெய்வங்கள், நாம் வழிபட வேண்டியவர்கள் அவர்களே. கடவுள் என்னிடம் மனித உருவில் வந்தால்தான் நான் அவரை இனம்கண்டுகொள்ள முடியும். அவர் எங்கும் இருக்கிறார். ஆனால் நாம் அவரைக் காண்கிறோமா? அவர் மனிதனாகத் தன்னை ஓர் எல்லைக்கு உட்படுத்திக் கொண்டால்தான் நாம் அவரைக் காண முடியும்….. மனிதர்களும்…. மிருகங்களும் கடவுளின் வெளிப்பாடுகள் என்றால் மனித குலத்தின் இந்தப் போதகர்கள் தலைவர்கள், குருமார்கள். யாருடைய காலடிப் பீடங்களை தேவதூதர்களும் வழிபடுகிறார்களோ, அவர்கள் வாழ்க! மனித குலத்தின் தலைவர்களே வாழ்க! மகா ஆச்சாரியர் களே நீங்கள் வாழ்க! தலைவர்களாகிய நீங்கள் என்றென்றும் வாழ்க! வாழ்க!

மேற்கோள்கள்:  எழுந்திரு! விழித்திரு! பகுதி 7  I. உலக மதங்கள் – 1. இந்து மதம் 12. கிருஷ்ணர்

தேவி வழிபாடு 2

நியூயார்க், 25 ஜூன் 1900; சொற்பொழிவுக் குறிப்பு

ஒவ்வொரு மதத்திலும் இன-தெய்வ நிலையிலிருந்து படிப்படி யாக உயர்ந்து, இறுதியில் தெய்வங்களுக்கெல்லாம் தெய்வமான ஒருவரை அடைகிறான் மனிதன்.

நீதிநெறி பற்றிய ஒரு நிரந்தரக் கருத்தை வெளியிட்டவர் கன்ஃபூசியஸ் ஒருவரே. மனு தேவர், அஹ்ரிமானாக மாற்றப் பட்டிருக்கிறார். இந்தியாவில் புராண விளக்கம் மறைக்கப் பட்டிருக்கிறது; ஆனால் அதன் கருத்து நிலைத்திருந்தது. ‘வாழ் கின்ற அனைத்திற்கும் மகாராணி நானே, ஒவ்வொன்றிலும் உறையும் சக்தி நானே என்ற மந்திரம் ஒரு பழைய வேதத்தில் இருக்கிறது.

தேவி வழிபாடு என்பது ஒரு தனித் தத்துவப் பிரிவு. நம் கருத்துக்களுள் முதன்மையாக இருப்பது சக்தியே. ஒவ்வொரு படியிலும் அது மனிதனை ஊடுருவி நிற்கிறது. நாம் நம்முள் உணர்கின்ற சக்தி ஆன்மா; வெளியே உணர்கின்ற சக்தி இயற்கை. இந்த இரண்டிற்கும் இடையே நிகழ்கின்ற போராட்டமே மனித வாழ்க்கையை உருவாக்குகிறது. நாம் அறிகின்ற அல்லது உணர்கின்ற எல்லாம் இந்த இரண்டு சக்திகளின் விளைவே. சூரியன் நல்லோர்மீதும் தீயோர்மீதும் ஒரே விதமாகவே ஒளிர் வதை மனிதன் கண்டான். இதிலிருந்து ஒரு புதிய கருத்து உருவாகியது -கடவுளே எல்லாவற்றிற்கும் பின்னால் நிற்கின்ற உலகம்தழுவிய சக்தி; அதாவது இறைவனைப் பற்றிய தாய்கருத்து தோன்றியது.

செயல் என்பது பிரகிருதியைச் சேர்ந்தது, புருஷனை அல்லது ஆன்மாவைச் சேர்ந்தது அல்ல என்று சாங்கிய நெறி கூறுகிறது. பெண்மை நிலைகள் அனைத்திலும் தாய்மை நிலை தான் மிகச் சிறந்ததாக இந்தியாவில் கொள்ளப்படுகிறது. எல்லா நிலைகளிலும் தாய் குழந்தையின் அருகில் இருக்கிறாள். ஒரு வேளை மனைவியும் மக்களும் ஒருவனைத் துறந்துவிடக் கூடும்; ஆனால் தாய் ஒருபோதும் அப்படிச் செய்ய மாட்டாள். இந்தப் பிரபஞ்சத்தின் பாரபட்சமற்ற சக்தியாகவும் தாய் விளங்கு கிறாள். ஏனெனில் அவளது தூய அன்பு பிரதியாக எதையும் கேட்பதில்லை, பிரதியாக எதையும் விரும்புவதில்லை; குழந்தை யிடம் உள்ள குற்றங்குறைகளைப் பொருட்படுத்துவதில்லை; குறை இருந்தாலும் குழந்தையை மேன்மேலும் நேசிக்கிறது. இன்று மேல்வகுப்பு இந்துக்கள் அனைவருக்கும் தேவி வழி பாடே முக்கிய வழிபாட்டு முறை.

லட்சியம் என்பது அடைய வேண்டிய ஒன்றைக் காட்டு கிறது. இங்கே லட்சியம் என்பதே இல்லை . இந்த உலகம் ஒரு போலவே தேவியின் லீலை. ஆனால் நாம் இதனை மறந்துவிடு கிறோம். சுயநலம் இல்லாவிட்டால், நாம் சாட்சியாக இருந்து நம் வாழ்க்கையையே காண முடியுமானால் துன்பத்தையும் இன்பமாகவே அனுபவிக்க முடியும். இந்தத் தத்துவத்தின் சிந்தனையாளர் எல்லா வெளிப்பாடுகளுக்கும் பின்னால் ஒரு சக்தி நிற்கிறது என்ற கருத்தினால் மலைத்துவிட்டார். நமது கருத்தில் இறைவன் மனிதனைப் போன்றே எல்லைக்கு உட் பட்டவர், உருவம் உடையவர். ஆனால் சக்தி என்ற கருத்தில் பிரபஞ்சம்தழுவிய ஓர் ஆற்றல் என்ற அர்த்தம் உள்ளது. ‘ருத்திரன் கொல்ல விரும்பும்போது, அவனது வில்லை எடுத்து நீட்டுபவள் நான்’ என்கிறாள் சக்தி. உபநிடதங்கள் இந்தக் கருத்தை வளர்க்கவில்லை. ஏனெனில் வேதாந்தம் கடவுள்கருத்தைப் பெரிதாகக் கருதவில்லை. ஆனால், ‘நானே உண்மை , உண்மையற்றதும் நானே. நானே நல்லதைக் கொண்டு வருகிறேன்; தீயதையும் கொண்டுவருகிறேன்’ என்று அர்ஜுனனுக்குச் சொன்ன குறிப்பிடத்தக்க போதனை கீதையில் இருக்கிறது.

மீண்டும் இந்தக் கருத்து வளர்ச்சியற்றுவிட்டது. பின்பு புதிய தத்துவம் தோன்றியது: நல்லதும் தீயதும் கலந்ததே இந்தப் பிரபஞ்சம்; இந்த இரண்டின் வாயிலாக வெளிப்படுவது ஒரே சக்திதான். ‘முடமான ஒற்றைக்கால் பிரபஞ்சம் முடமான ஒற்றைக்கால் கடவுளைத்தான் படைக்கும்.” இந்தக் கருத்து இறுதியில் நம்மை இரக்கம் அற்றவர்களாக, மிருகங்களாக ஆக்கிவிடும். இத்தகைய கருத்தை அடிப்படையாகக்கொண்டு வகுக்கப்படுகின்ற நீதிநெறி மிருகத்தனமானதாகவே இருக்கும். புண்ணியவான் பாவியை வெறுக்கிறான், பாவி புண்ணிய வானை எதிர்த்துப் போராடுகிறான். இருப்பினும் இந்தப் போராட்டமும் மேல்நிலைக்கே கொண்டு செல்கிறது. சுயநலம் கொண்ட தீய மனமும் தொடர்ந்து வருகின்ற அடிகளால் தாக்குண்டு நசுங்கிப்போய் இறுதியில் செத்துவிடும். அப்போது நாம் விழிப்படைந்து தேவியை அறிவோம்.
தேவியிடம் நாம் கொள்கின்ற முழுச் சரணாகதி ஒன்றே நமக்கு அமைதியைத் தரும். பயம் இல்லாமலும், எதையும் பெற விரும்பாமலும் அவளுக்காகவே அவளை அன்புசெய். நீ அவளுடைய பிள்ளை , எனவே அவளை நேசி. நல்லது, கெட்டது அனைத்திலும் அவளை ஒரேபோல் காண். அவளை இப்படிக் காணும்போதுதான் நித்தியப் பேரின்பமான தேவியின் வடிவான ‘சமத்துவம்’ என்பதை நாம் அடைவோம். அதுவரை துன்பம் நம்மைத் தொடரவே செய்யும். தேவியிடம் ஓய்வு கொண்டால்தான் நாம் பாதுகாப்பாக இருப்போம்.

மேற்கோள்கள்:  எழுந்திரு! விழித்திரு! பகுதி 7  I. உலக மதங்கள் – 1. இந்து மதம் 11. தேவி வழிபாடு 2

தேவி வழிபாடு 1

நியூயார்க், 25 ஜூன் 1900; சொற்பொழிவுக் குறிப்பு

இன்பமும் துன்பமும் எப்போதும் இணைந்தே இருப்பவை; நமக்கு வேதனையைத் தருகின்ற அதே பொருட்கள் இன்பத்தை யும் கொண்டுவரும். இந்த இரட்டைகளை நாம் பிரித்துப் பார்க்க முடியாது. நமது உலகம் இந்த இரண்டும் கொண்டது. இவற்றை அகற்ற முடியாது. வாழ்வின் ஒவ்வொரு மூச்சிலும் இவை இருக்கின்றன. ஒன்றுக்கொன்று எதிரான இந்த இரண் டிற்கும் ஒரு சமரசம் காண உலகம் ஓயாது முயன்று கொண் டிருக்கிறது; ஒரு தீர்வு காண மகான்கள் முயன்று கொண்டிருக் கிறார்கள். சுட்டெரிக்கின்ற துயருக்கிடையே அவ்வப்போது சிறிது இன்பம் கிடைக்கிறது; இருளை விலக்கி ஒளி தருகின்ற இந்த மின்னல் கீற்றுகள் அந்த இருளை மேலும் அதிகரிக்கவே செய்கின்றன.

பிறப்பிலிருந்தே குழந்தைகள் இன்பநோக்கு உடையன வாக இருக்கின்றன. ஆனால் எஞ்சியுள்ள வாழ்நாள் முழுவதும் அவர்களுக்கு ஒரே ஏமாற்றத் தொடர்தான். ஒரு லட்சியத்தைக் கூடப் பூரணமாக அவர்கள் அடைய முடிவதில்லை ; ஒரு தாகத்தைக்கூடப் பூரணமாகத் தீர்த்துக்கொள்ள முடிவதில்லை. புதிருக்கு விடைகாண்பதில் அவர்கள் தொடர்ந்து ஈடுபடு கிறார்கள். இந்தப் பொறுப்பை மதம் ஏற்றுக் கொண்டிருக்கிறது.

துவைத அம்சமுள்ள பாரசீக மதங்களில் ஒரு கடவுளும், ஒரு சாத்தானும் உள்ளனர். யூதர்களின் வாயிலாக இந்தக் கருத்து ஐரோப்பா மற்றும் அமெரிக்கா முழுவதும் பரவியிருக் கிறது. ஆயிரக்கணக்கான ஆண்டுகளுக்கு முன்பு இதை அடிப் படையாக வைத்தே மற்றக் கருத்துக்கள் எழுப்பப்பட்டன. ஆனால் இப்போது இது ஏற்றுக்கொள்ளக் கூடியதாக இல்லை என்பது நமக்குத் தெரியும். முழுக்க முழுக்க நல்லதும் எதுவும் இல்லை, அதேபோல் முழுமையாகத் தீமையும் எதுவுமில்லை. ஒருவருக்கு நல்லதாக இருப்பது மற்றொருவருக்குத் தீயதாக இருக்கிறது. இன்று கெட்டதாக இருப்பது நாளை நல்லதாக இருக்கும். அதே போன்று இன்று நல்லதாக இருப்பது நாளை கெட்டதாகி விடும். ….

முதலில் கடவுள் இன-தெய்வமாக இருந்தார், பிறகு அவர் தெய்வங்களுக்கெல்லாம் தெய்வம் ஆனார். புராதன எகிப்தி யர்கள் மற்றும் பாபிலோனியர்கள் கடவுளும் சாத்தானும் உண்டு என்ற இரட்டைக் கொள்கையைப் பின்பற்றினர். அவர் களுடைய மொலாக், தெய்வங்களுக்கெல்லாம் தெய்வமாக இருந்தார். சிறைப்பிடிக்கப்பட்ட தெய்வங்களெல்லாம் அவரது ஆலயத்தில் மரியாதை செய்யுமாறு பணிக்கப்பட்டார்கள்.

ஆனாலும் புதிர் அப்படியே இருக்கிறது: இந்தத் தீமை களுக்குக் காரணம் யார்? எல்லாமே நன்மைதான், நாம்தான் அதைப் புரிந்துகொள்ளவில்லை என்று பலர் முற்றிலுமாக நம்பிக்கொண்டிருக்கிறார்கள். வைக்கோலைப் பற்றிக்கொண்டு மிதக்க எண்ணுவதே இது, மணலில் தலையைப் புதைத்துக் கொள்தே இது. ஆனாலும் நாமெல்லாம் நீதிநெறியைக் கடைப் பிடிக்கிறோம்; நீதிநெறியின் சாரமே தியாகம்தான் நான் அல்ல, நீ என்பதே. ஆயினும் அது இந்தப் பிரபஞ்சத்தின் மகத்தான நல்ல கடவுளுடன் எவ்வாறு முரண்படுகிறது! அவர் மிகவும் சுயநலமானவர்; நாம் அறிந்தவர்களுள் மிகவும் கொடியவர்; பிளேக், பஞ்சம், போர் ஆகியவைமூலம் பழிவாங்குபவர்.

நாமெல்லாம் இந்த வாழ்க்கையின் அனுபவங்களைப் பெற வேண்டும். கசப்பான அனுபவங்களிலிருந்து நாம் தப்பியோட முயலலாம், ஆனால் இன்றோ நாளையோ அவை நம்மைப் பிடித்துக்கொண்டுவிடும். எல்லாவற்றையும் எதிர்கொள்ளாத வனைக் கண்டு நான் பரிதாபப்படுகிறேன்.

வேதங்களில் உள்ள மனுதேவனே பாரசீகத்தில் அஹ்ரி மான் என்று மாற்றப்பட்டுள்ளார். ஆகவே இந்தக் கேள்விக்குப் புராண விளக்கம் மறைந்துவிட்டது. ஆனால் கேள்விமட்டும் நிற்கிறது; பதில் இல்லை , பரிகாரம் இல்லை .

தேவியைப்பற்றிக் கூறும் பழைய வேதப் பாடல்களில் மற்றொரு கருத்து உள்ளது: ‘நானே ஒளி. சூரியனிலும் சந்திரனிலும் இருக்கும் ஒளி நானே. எல்லா உயிர்களையும் இயக்குகின்ற காற்றும் நானே.’ தேவிவழிபாடாகப் பின்னால் வளர்ச்சியுற்ற கருத்தின் கரு இது. தேவி வழிபாட்டின்மூலம் தாய்க்கும் தந்தைக்கும் நாம் வேறுபாடு காட்டவில்லை. இதனால் குறிக்கப்படும் முதல் கருத்து சக்தி என்பதுதான்-‘எல்லா உயிர்களிலும் இருக்கும் சக்தி நானே.’

குழந்தை, மிக ஊக்கம் கொண்ட ஒரு மனிதனே. அவன் சக்தியுள்ள ஒரு மனிதன் ஆகும்வரை படிப்படியாக வளர்கிறான். நன்மை-தீமை வேறுபாட்டு எண்ணம் முதலில் ஏற்படவில்லை; அந்தக் கருத்து வளர்ச்சியடையவும் இல்லை. அறிவு வளர்ந்த போது சக்தியே முதற்கருத்து என்று ஆயிற்று. ஒவ்வொரு கட்டத்திலும் தடையும் போராட்டமும் என்பதுதான் நியதி. ஆற்றல்-தடை, அகச்சக்தி-புறச்சக்தி ஆகிய இரண்டின் விளைவே நாம். ஒவ்வோர் அணுவும் செயல்படுகிறது, மனத்தின் ஒவ்வோர் எண்ணத்தையும் எதிர்க்கிறது. நாம் பார்க்கின்ற, அறிகின்ற ஒவ்வொன்றும் இந்த இரண்டு சக்திகளின் விளைவே.

கடவுளைப்பற்றிய இந்தக் கருத்து சற்று புதியது. வேதங் களில் வருணனும் இந்திரனும் பக்தர்களுக்குச் சிறந்த வரங்களை அளிக்கின்றனர். இது சாதாரண மானிடக் கருத்து, மனிதனை விடச் சற்று அதிக மானிடத் தன்மை வாய்ந்த கருத்து.

அனைத்திற்கும் பின்னால் ஒரு சக்தி இருக்கிறது என்பது புதிய கோட்பாடு. தீமையின் உருவில் இருந்தாலும் உலக ரட்சகனாக இருந்தாலும் எங்கும் சக்தி, சக்திதான். இதுதான் புதிய கருத்து. மனித-தெய்வம் என்பது பழைய கருத்து. பிரபஞ்சம்தழுவிய ஒரே சக்தி என்ற புதிய கருத்து இங்குதான் தொடங்குகிறது.

‘தீமையை அழிக்க ருத்திரன் விரும்பும்போது ருத்திரனின் வில்லை நான் வளைக்கிறேன்.’ (தேவீ ஸூக்தம், ரிக் வேதம் 10. 125)
அடுத்து கீதை இவ்வாறு கூறுவதைக் காண்கிறோம். ‘ஓ அர்ஜுனா, இருப்பது நானே, இல்லாததும் நானே; நல்லதும் நானே, தீயதும் நானே; மகான்களிடம் உள்ள சக்தியும் நானே, தீயவர்களிடம் உள்ள சக்தியும் நானே’ (9.19, 10. 4-5). ஆனால் விரைவில் உண்மை ஒட்டுப் போடப்பட்டு இணைக்கப்படுகிறது, அதனால் கருத்து தூங்கிவிடுகிறது. ‘நல்லது பலன் அளிக்கும் வரை நல்லதில் உள்ள சக்தி நானே’ (– இது ஒட்டுப்போட்டு இணைக்கப்பட்ட கருத்து.)

பாரசீக நாட்டு மதத்தில் சாத்தான்-கருத்து இருந்தது. ஆனால் இந்தியாவில் இந்தக் கருத்து இல்லை. பிற்கால நூல்கள் இந்தக் கருத்தை உணரத் தொடங்கின. தீமை இருக்கிறது, அதை மறுப்பதற்கில்லை. இந்தப் பிரபஞ்சம் உண்மை ; இது உண்மையானால் அது நன்மையும் தீமையும் கலந்தது என்பதும் உண்மை. யார் ஆண்டாலும் அவர்கள் நன்மை தீமை இரண்டின் மீதும் ஆட்சி செலுத்த வேண்டும். நம்மை வாழச் செய்கின்ற அதே சக்திதான் நம்மைச் சாகுமாறும் செய்கிறது. சிரிப்பும் அழுகையும் உறவினர்கள். உலகில் சிரிப்பைவிட கண்ணீர்தான் அதிகம். மலர்களைப் படைத்தவர் யார்? இமயத்தைப் படைத் தவர் யார்? மிகவும் நல்லவரான ஒரு கடவுள். என் பாவங்களை யும் பலவீனங்களையும் உண்டாக்கியவர் யார்? கர்மம், சாத்தான், நானேதான். இப்படிப்பட்ட சிந்தனையின் விளைவு முடமான இந்தப் பிரபஞ்சம். இயல்பாகவே இந்தப் பிரபஞ்சத்தின் கடவுளும் முடமாகவே இருப்பார்.

நன்மையும் தீமையும் ஒன்றுக்கொன்று தொடர்பில்லாத இரண்டு தனிப்பட்ட விஷயங்கள் என்ற கருத்து, நம்மை இரக்க மில்லாத காட்டுமிராண்டிகள் ஆக்கிவிடுகிறது. விலைமகளைக் கண்டால் குலமகள் விலகி ஓடுகிறாள். ஏன்? சில விஷயங்களில் விலைமகள் குலமகளைவிட எவ்வளவோ உயர்ந்தவளாக இருக்கக்கூடும். நன்மையும் தீமையும் வேறு என்ற கருத்து உலகில் நிரந்தரமான பொறாமையையும் வெறுப்பையும் ஏற்படுத்துகிறது; மனிதர்களுக்கிடையே நல்லவர்களுக்கும், சற்று குறைந்த நல்லவர்களுக்கும் அல்லது தீயவர்களுக்கும் இடையே நிரந்தரமான தடையை ஏற்படுத்திவிடுகிறது. இப்படிப்பட்ட காட்டுமிராண்டித்தனமான கருத்து கொடியது, கொடியதைவிடக் கொடியது. நன்மையும் தீமையும் தனித்தனி யானவை அல்ல. நன்மையில் ஒரு பரிணாம வளர்ச்சி உள்ளது, எது குறைந்த நன்மையோ அதை நாம் தீமை என்கிறோம்.

சிலர் மகான்கள், சிலர் பாவிகள். நல்லவர் தீயவர் இரு வருக்கும் சூரியன் ஒருபோலவே ஒளி கொடுக்கிறான். அவன் ஏதாவது வேறுபாடு காண்கிறானா?

கடவுள் நமது தந்தை என்ற பழைய கருத்து, இன்பங்களின் மீது கடவுள் ஆட்சி செலுத்துகிறார் என்ற இனிய எண்ணத் துடன் தொடர்புள்ளதாகும். நாம் உண்மைகளை மறுக்க விரும்புகிறோம். தீமை என்பது இல்லை , அது ஒரு பூஜ்யம். ‘நான்’ என்பது தீயது, ஆனால் ‘நான்’ என்பதுதான் அளவுக்கு அதிகமாக இருக்கிறது. நான் பூஜ்யமா? இப்படி என்னைக் கண்டுபிடிக்க நான் ஒவ்வொரு நாளும் முயல்கிறேன்; ஆனால் தோல்வியையே அடைகிறேன்.

இத்தகைய கருத்துக்கள் எல்லாம் தீமையிலிருந்து தப்பி யோடும் முயற்சிகள். ஆனால் நாம் அவற்றை எதிர்கொண்டே யாக வேண்டும். முழுவதையும் எதிர்கொள்ளுங்கள். இந்து மதம் இன்பத்திலும் நன்மையிலும் மட்டும்தான் கடவுளை நேசிப் பேன், துயரத்திலும் தீமையிலும் அவரை நேசிக்க மாட்டேன் என்று யாருக்காவது ஒப்பந்தம் எழுதிக் கொடுத்திருக்கிறோமா என்ன ?

விளக்கின் ஒளியில் ஒருவன் கள்ளக் கையெழுத்துப் போடு கிறான், மற்றொருவன் பஞ்ச நிவாரணத்திற்காக ஆயிரம் ரூபாய் காசோலை எழுதிக் கொடுக்கிறான். ஆனால் இருவர்மீதும் அந்த விளக்கின் ஒளி சமமாகவே வீசுகிறது; அது வேறுபாடு காட்டுவதில்லை. விளக்கிற்கு நன்மை தீமை தெரியாது. அதை நன்மையாகவும் தீமையாகவும் ஆக்குவது நீங்களும் நானுமே.

இந்தக் கருத்திற்கு ஒரு புதுப்பெயர் வேண்டும். அதுவே ‘அன்னை ‘, அதாவது ‘தேவி’. நெடுங்காலத்திற்கு முன்பே பெண்ரிஷி ஒருவர் தேவியாகப் போற்றப்பட்டுள்ளார். இதன் பின்னர் சாங்கியர்கள் வந்தனர். எல்லா சக்தியும் பெண்மைதான் என்று அவர்கள் கூறினர். காந்தம் நகராமல் இருக்கிறது, இரும்புத்துகள்கள் தான் நகர்ந்து செல்கின்றன.

இந்தியாவில் பெண்களின் எல்லா நிலைகளிலும் தாய்தான் உயர்ந்தவளாகக் கருதப்படுகிறாள். மனைவியைவிட உயர்ந்தவள் தாய். மனைவியும் குழந்தைகளும் ஒருவனைக் கைவிடலாம், ஆனால் தாய் ஒருபோதும் அப்படிச் செய்ய மாட்டாள். தாய் எல்லோரிடமும் ஒரேமாதிரியாக இருக்கிறாள், தன் பிள்ளையைச் சற்று அதிகமாக நேசிக்கிறாள். தாயன்பு வியாபார நோக்கம் இல்லாதது, ஒருபோதும் அழியாதது, தூயது. இத்தகைய அன்பு யாரிடம் இருக்க முடியும்? தாயிடம் மட்டுமே; மகனிடமோ, மகளிடமோ, மனைவியிடமோ அல்ல.

‘வெளிப்பட்டிருக்கும் சக்தி எல்லாம் நானே’ என்கிறாள் தேவி. இந்தப் பிரபஞ்சத்தைப் படைத்தவளும் அதை அழிப்ப வளும் அவளே. அழிவுதான் படைப்பின் ஆரம்பம் என்பதைக் கூற வேண்டியதில்லை. குன்றின் உச்சிதான் பள்ளத்தாக்கின் ஆரம்பம்.

தைரியமாக இருங்கள். உண்மைகளை உண்மைகளாக எதிர்கொள்ளுங்கள். தீமையைக் கண்டு பிரபஞ்சம் முழுவதிலும் ஓடாதீர்கள். தீமை தீமைதான். அதனால் என்ன? எல்லாம் தேவியின் திருவிளையாடல். பெரிதாக அலட்டிக் கொள்வதற்கு எதுவுமில்லை. எல்லாம் வல்ல சக்தியை எது இயக்கியிருக்க முடியும்? பிரபஞ்சத்தைப் படைக்குமாறு அவளை எது தூண் டியிருக்க முடியும்? அவளுக்கு நோக்கம் எதுவும் இருந்திருக்க முடியாது. ஏன்? ஏனெனில் நோக்கம் என்பது அடையப்பட வேண்டியது. இந்தப் படைப்பு எதற்காக? வெறும் வேடிக்கை. நாம் இதை மறந்துவிட்டு, ஒருவரோடொருவர் அடித்துக் கொண்டு துன்பத்தை வரவழைத்துக் கொள்கிறோம். நாமெல்லாம் தேவியின் விளையாட்டுத் தோழர்கள்.

குழந்தையை வளர்ப்பதில் தாய்படும் சித்திரவதையைப் பாருங்கள். அவள் அதில் இன்பம் காண்கிறாளா? ஆம், நிச்சய மாக. சாப்பிடாமல் இருப்பதில், பிரார்த்தனை செய்வதில், காவல் காப்பதில் அவள் இன்பம் காண்கிறாள். மற்ற எதையும் விட இதை விரும்பிச் செய்கிறாள். ஏன்? ஏனெனில் இதில் சுயநலம் இல்லை .

இன்பம் வரும், நல்லது; யார் அதைத் தடுக்கிறார்? துன்பம் வருமே, அதையும் வரவேற்க வேண்டும். ஒரு காளையின் கொம்பில் கொசு ஒன்று அமர்ந்திருந்தது. சிறிதுநேரம் சென்றது. கொசுவின் மனசாட்சி அதை உறுத்தியது. அது காளையிடம் கூறியது: ‘காளையாரே, நான் நீண்ட நேரமாக இங்கே உட்கார்ந் திருக்கிறேன். ஒருவேளை அது உங்களுக்குத் தொந்தரவு கொடுத் திருக்கலாம். அதற்காக வருந்துகிறேன், இதோ போய்விடு கிறேன்’ ‘தொந்தரவா எனக்கா? இல்லை, இல்லை. வேண்டு மானால் உன் குடும்பம் முழுவதையும் கூட்டிவந்து என் கொம்பில் வசிக்கலாம்; நீ எனக்கு என்ன செய்துவிட முடியும்?’ என்றது காளை.

துன்பத்தின் விஷயத்திலும் நாம் ஏன் இதை அதனிடம் கூற முடியாது? தேவியிடம் நம்பிக்கை இருந்தால் தைரியம் தானே வரும்.

‘நானே வாழ்வு, நானே சாவு.’ அவளது நிழலே வாழ்வும் சாவும். இன்பம் அனைத்திலும் உள்ள இன்பம் அவளே. துன்பம் அனைத்திலுமுள்ள துன்பமும் அவளே. வாழ்வு வந்தால் அதுவும் அவளே, மரணம் வந்தால் அதுவும் அவளே. சொர்க்கம் கிடைத்தாலும் அவள்தான், நரகம் கிடைத்தாலும் அவள்தான். ஆகவே குதித்துவிடுங்கள். நமக்கு இதைக் காண்பதற்கான நம்பிக்கையும் இல்லை, பொறுமையும் இல்லை. தெருவில் போகும் மனிதனை நம்புகிறோம், உலகத்திலேயே நாம் நம்பாத ஒருவர் இருக்கிறார் என்றால் அவர் கடவுள்தான். நமக்கு அனுகூலமாக இருக்கும்போது அவரை நம்புகிறோம். ஆனால் அடிமேல் அடி வாங்கியபின் சுயதேவை பூர்த்தி அடைந்து மனம் அழிந்துவிடுகின்ற காலம் வரும். நாம் செய்கின்ற ஒவ்வொன்றிலும் அகங்காரம் என்ற பாம்பு படமெடுத்து ஆடு கிறது. பாதையில் பல முட்கள் இருப்பதற்காக நாம் மகிழ வேண்டும். அவை இந்தப் பாம்பின் படத்தில் குத்துகின்றன.

கடைசியில் சரணாகதி வருகிறது. அப்போது எல்லாவற்றை யும் நாம் தேவியிடம் அர்ப்பணம் செய்ய முடியும். துன்பம் வந்தாலும் வரவேற்போம், இன்பம் வந்தாலும் வரவேற்போம். இந்த அன்பை நாம் அடையும்போது கோணலானவை எல்லாம் நேராகிவிடும். பிராமணனும், தாழ்ந்த ஜாதியினனும், நாயும் எல்லாம் சமமாகவே தெரியும். இந்தப் பிரபஞ்சத்திலுள்ள அனைவரையும் ஒரேமாதிரியாக நேசிக்காததுவரை, அவர்கள் மீது பாரபட்சமற்ற, குறையாத அன்பு செலுத்தாததுவரை நாம் குறைபட்டவர்களாகவே இருப்போம். அந்த அன்பு வந்தால் பன்மை எல்லாம் மறந்து, எல்லையற்ற, நிரந்தரமான ஒரே தேவியை எல்லாவற்றிலும் காண்போம்.

மேற்கோள்கள்:  எழுந்திரு! விழித்திரு! பகுதி 7  I. உலக மதங்கள் – 1. இந்து மதம் 10. தேவி வழிபாடு 1

ஆன்மாவும் இயற்கையும்

ஆன்மாவை ஜடமாக உணர்வதல்ல, ஆன்மாவை ஆன்மாவாக உணர்வதே மதம்;

மதம் என்பது ஒரு வளர்ச்சி. ஒவ்வொருவரும் அதைத் தாமே அனுபவிக்க வேண்டும். மனிதனைக் காப்பதற்காக ஏசு நாதர் இறந்ததாகக் கிறிஸ்தவர்கள் நம்புகிறார்கள். உங்களைப் பொறுத்தவரை அது ஒரு கோட்பாடு. அந்தக் கோட்பாட்டில் நம்பிக்கை வைப்பதில்தான் உங்கள் நற்கதி அடங்கியுள்ளது. எங்களைப் பொறுத்தவரை எந்தக் கோட்பாடு ஆனாலும் சரி, அதற்கும் முக்திக்கும் சம்பந்தம் இல்லை. விரும்பும் கோட் பாட்டை ஒருவன் நம்பலாம், அல்லது, எதையுமே நம்பாமலும் இருக்கலாம். குறிப்பிட்ட ஒரு காலத்தில் ஏசு வாழ்ந்திருக்கட்டும், வாழாமல் இருக்கட்டும்; அதனால் உங்களுக்கு என்ன வரப் போகிறது? எரியும் புதரில் மோசஸ் கடவுளைக் கண்டார் என்பதால் உங்களுக்கு என்ன வந்தது? மோசஸ் கடவுளை எரிகின்ற புதரில் கண்டது, நீங்கள் கடவுளைக் காண உதவுமா? அவ்வாறு உதவுவதாக இருந்தால் மோசஸ் சாப்பிட்டார் என்பதே உங்களுக்குப் போதுமே, நீங்கள் சாப்பிடுவதை நிறுத்தி விடலாமே! இது அர்த்தமற்றது என்றால் முன்னதும் அர்த்த மற்றது. கடந்தகாலத்தில் வாழ்ந்த ஆன்மீகச் செல்வர்களின் வரலாறு எல்லாம், நாமும் அவ்வாறு செய்ய, அதாவது ஆன்மீகத்தை நாமே அனுபவித்துப் பார்ப்பதற்கு நம்மைத் தூண்டுவனவே தவிர வேறு எந்தவகையிலும் நமக்கு உதவுபவை அல்ல. ஏசுவோ, மோசஸோ, மற்ற எவரோ செய்தவை எல்லாம் நம்மை அவ்வாறு செய்யத் தூண்டுகின்றன; வேறு எந்தவகை யிலும் நமக்கு உதவுபவை அல்ல.

ஒவ்வொருவருக்கென்றும் சிறப்பியல்பு ஒன்று உள்ளது. அவன் அதையே பின்பற்ற வேண்டும். அதன்மூலமாகவே அவன் முக்திக்கான தன் பாதையைக் காண வேண்டும். இயற்கை யில் உனக்கான அந்தப் பாதை எது என்பதைக் கூறி, அதில் உன்னை வழிநடத்திச் செல்லத் தக்கவராக உன் குரு இருக்க வேண்டும்; உன் முகத்தைப் பார்த்தவுடனேயே நீ எந்தப் பாதைக்கு உரியவன் என்பதை அறிந்து, அதை உனக்குக் காட்டக் கூடியவராக இருக்க வேண்டும். ஒருபோதும் நீ மற்றவருடைய பாதையைப் பின்பற்ற முயல்வது கூடாது. ஏனெனில் அது அவனுடைய பாதை, உன்னுடைய பாதை அல்ல. உனது பாதையைக் கண்டுவிட்டால், நீ உன்னுடைய கைகளைக் கூப்பிக் கொண்டால் போதும்; அந்த வேகமே உன்னை முக்திக்கு இழுத்துச் செல்லும். ஆகையால் அந்தப் பாதையைக் கண்ட பிறகு ஒருபோதும் அதிலிருந்து பிறழாதே. உன் பாதையே உனக்கு மிகச் சிறந்தது. ஆனால் அதுவே மற்றவர்களுக்கும் சிறந்த வழி என்று சொல்வதில் எந்த அர்த்தமும் இல்லை.

உண்மையான ஆன்மீகவாதி ஆன்மாவை ஆன்மாவாகக் காண்பான்; ஜடப்பொருளாகக் காண மாட்டான். ஆன்மாவே இயற்கையை இயக்குகிறது. அதுவே இயற்கையில் உள்ள மெய்ப் பொருள். ஆகையால் செயல்பாடு என்பது இயற்கைக்குச் சொந்தமானது, ஆன்மாவுக்குச் சொந்தமானது அல்ல. ஆன்மா என்றும் ஒரே தன்மையது, மாறாதது, என்றும் உள்ளது. ஆன்மாவும் ஜடப்பொருளும் உண்மையில் ஒன்றே. ஆன்மா ஜடப்பொருள் ஆவதில்லை; ஜடப்பொருளும் ஆன்மா ஆவ தில்லை. ஆன்மா செயலற்றது. அது ஏன் செயல்புரிய வேண்டும்? அது சும்மா இருக்கிறது, அது போதும். அது சுத்த உண்மையாக விளங்குவது, செயல் அதற்குத் தேவையில்லை.

நீ நியதிக்குக் கட்டுப்பட்டவன் அல்ல. உன் இயல்பிலேயே அது உள்ளது. மனம் இயற்கையைச் சார்ந்தது, ஆகையால் நியதிக்குக் கட்டுப்பட்டது. இயற்கை முழுவதும் நியதியால் கட்டுப்பட்டது, தன் சொந்தச் செயலினால் எழுந்த ஒரு நியதிக்குக் கட்டுப்பட்டது. இந்த நியதியை ஒருபோதும் மாற்ற முடியாது. இயற்கையின் ஒரு நியதியை உங்களால் தகர்க்க முடியுமானால் அந்தக் கணமே இயற்கை யாவும் அழிந்துவிடும், அதன்பிறகு இயற்கை என்பதே இருக்காது. முக்தி பெறுபவன் இயற்கை நியதியை மீறிவிடுகிறான், அவனிடமிருந்து இயற்கை மங்கி மறைந்துவிடுகிறது; அதன்பிறகு அவன்மீது இயற்கை ஆதிக்கம் செலுத்த முடியாது. ஒவ்வொருவரும் நியதியை மீறலாம், ஆனால் அது ஒரே ஒரு முறைதான், அதிலும் அது நிரந்தரமான மீறலே. மீறியவனுக்கு அதன்பிறகு இயற்கையின் தொல்லை எதுவும் இல்லை.

ஒப்பிட்டுப் பார்க்கும்போது அரசாங்கங்கள், சங்கங்கள் முதலியவை எல்லாம் தீயவையே. எல்லா சங்கங்களும் தவறான சில பொது விதிகளின்மீதே அமைக்கப்படுகின்றன. ஒரு இயக்கத் தில் சேர்ந்த உடனேயே அதற்கு வெளியில் உள்ள அனை வரையும் வெறுக்க ஆரம்பித்துவிடுகிறாய். நீ ஓர் இயக்கத்தில் சேரும்போது உனக்கே எல்லை வகுக்கிறாய், உன்னுடைய சுதந்திரத்தை நீயே கட்டுப்படுத்திக் கொள்கிறாய். மிக மேலான சுதந்திரமே மிக மேலான நன்மை. மனிதர்கள் இந்தச் சுதந்திரத்தை நோக்கிச் செல்ல உதவுவது நமது நோக்கமாக இருக்க வேண்டும். நன்மை வளரவளர செயற்கைத்தனமான நியதிகள் குறையும். அத்தகைய நியதிகள் உண்மையில் நியதிகளே அல்ல. அவை நியதிகளானால் அவற்றை மீற முடியாது. நியதி என்று சொல்லப்படுகின்ற இவற்றை மீற முடிவதிலிருந்தே இவை நியதிகள் அல்ல என்பது தெளிவாகிறது. நியதி என்பது மீற முடியாத ஒன்று.

ஓர் எண்ணத்தை அடக்கும்போது, அது மனக்கண்ணுக்குத் தெரியாமல் தற்காலிகமாக அழுத்தி வைக்கப்படுகிறது, அவ்வளவுதான். ஆனால் விசைச் சுருள்கம்பியை அமுக்கி வைப்பதுபோல் அது அடங்கிக் கிடக்கிறது, விட்டால்போதும், ஒரு கணத்தில் துள்ளி வெளியே வந்துவிடுகிறது, அடக்கி வைத்ததால் அதிக சக்தி பெற்று, நீண்ட காலத்தில் செய்யக் கூடியதைச் சிலகணங்களில் செய்து முடிக்கும் விதத்தில் தோன்றுகிறது.

தினையளவு இன்பம் ஒவ்வொன்றும் பனையளவு துன்பத்தைக் கொண்டுவருகிறது. ஒரு நேரத்தில் இன்பமாக வெளிப்படுவதும், மற்றொரு நேரம் துன்பமாக வெளிப் படுவதும் ஒரே சக்திதான். ஒருவகை உணர்ச்சிகள் நின்றவுடன், மற்றொருவகை உணர்ச்சிகள் ஆரம்பிக்கின்றன. ஆனால் நல்ல முதிர்ச்சி அடைந்த மனிதர்களுக்கு ஒரே நேரத்தில் இரண்டு வகைப்பட்ட சிந்தனைகள்-ஏன், நூறுவிதமான சிந்தனைகள் கூடச் செயல்படலாம்.

மனம் என்பது தன் இயல்புப்படி செயல்படுகின்ற ஒன்று. மனத்தின் செயல் என்பது படைப்பு. எண்ணம் சொல்லா கிறது; சொல் செயல்வடிவம் பெறுகிறது. மனத்தினாலும் உடலினாலும் ஆகக்கூடிய இந்தப் படைப்புகள் எல்லாம் நின்றுவிட வேண்டும். அப்போதுதான் மனம் ஆன்மாவைப் பிரதிபலிக்கும்.

மேற்கோள்கள்:  எழுந்திரு! விழித்திரு! பகுதி 7  I. உலக மதங்கள் – 1. இந்து மதம் 9. ஆன்மாவும் இயற்கையும்

ஞானமும் கர்மமும்

லண்ட ன், 23 நவம்பர், 1895

எண்ணத்தின் வலிமையிலிருந்து பேராற்றல் பிறக்கிறது. நுண்மையாக இருக்கும் அளவிற்கு ஒரு பொருள் ஆற்றல் மிக்க தாகிறது. எண்ணத்தின் ஆற்றல் நெடுந்தொலைவில் இருப்பவர் களின் மீதுகூடத் தாக்கம் செலுத்துகிறது. ஏனெனில் மனம் ஒன்றாகவும் அதேவேளையில் பலவாகவும் இருக்கிறது. உலகம் ஒரு சிலந்திக்கூடு, மனங்கள் சிலந்திப் பூச்சிகள்.

எங்கும் வியாபித்திருக்கும் பரம்பொருளின் வெளிப்பாடே இந்தப் பிரபஞ்சம். புலன்களின் வழியாகப் பார்க்கும்போது அவரே பிரபஞ்சமாகத் தெரிகிறார். இது மாயை. ஆகவே இந்தப் பிரபஞ்சம் ஒரு பொய்த் தோற்றம். சூரியன் காலையில் செந்நிறப் பந்தாகத் தோன்றுவதுபோல் இதுவும் உண்மையின் ஒரு குறையுடைய தோற்றம்; ஓர் அரைகுறை வெளிப்பாடு. இவ்வாறே எல்லா தீமைகளும் கொடுமைகளும் பலவீனங்களே; நன்மையின் குறையுடைய தோற்றங்களே.

நேர்கோட்டை எல்லையற்று நீட்டிக்கொண்டே போனால் அது வட்டம் ஆகும். நன்மையைத் தேடிச் செல்வோமானால் ஆன்மாவிடம்தான் போய் நிற்போம். எல்லா ரகசியமும் நானே, கடவுளும் நானே, உடலும் நானே, மனிதனும் நானே, இந்தப் பிரபஞ்சத்தின் கடவுளும் நானே.

மனிதனுக்கு ஒழுக்கமும் தூய்மையும் ஏன் தேவை? ஏனெனில் அது அவனது சங்கல்பத்தைத் திடம்பெறச் செய் கிறது. உண்மையான இயல்பை உணர்த்துவதன்மூலம் சங்கல்பத் திற்கு வலிமை தரும் ஒவ்வொன்றும் ஒழுக்கம். இதற்கு மாறானதை விளைவிக்கும் ஒவ்வொன்றும் ஒழுக்கமின்மை. ஒழுக்கத்திற்கான அளவுகோல் நாட்டிற்கு நாடு, மனிதனுக்கு மனிதன் மாறுபடும். சட்டங்கள், சாஸ்திரங்கள்-இவை போன்றவற்றிற்கு அடிமையாக இருக்கும் நிலையிலிருந்து மனிதன் விடுதலை பெற வேண்டும். இப்போதைய நமது சங்கல்பம் சுதந்திரமானது அல்ல. ஆனால் நாம் முக்தராகும் போது நமது சங்கல்பமும் சுதந்திரமாகிறது.

இந்த உலகத்தைத் துறப்பதே துறவு. நம்மிடம் துறவு இல்லாவிடில், புலன்கள் கோபத்தையும் துயரத்தையுமே கொண்டுவருகின்றன. ஆன்மாவும் அதைச் செயற்படுத்தும் விருப்பு வெறுப்புகளும் வெவ்வேறானவை. அவை ஒன்று சேர்ந்தால் அந்தக் கணமே மனிதன் மிருகமாகி விடுகிறான். எனவே துறவுணர்ச்சியைக் கைக்கொள்.

நான் ஒருசமயம் உடலைப் பெற்றிருந்தேன்; பிறந்தேன்; பாடுபட்டுப் போராடினேன்; இறந்தேன்-இவையெல்லாம் எத்தகைய வேதனை தரும் மனமயக்கங்கள்! ஓர் உடலில் சிறைப்பட்டு, முக்திக்காகப் புலம்பிக் கொண்டிருந்த நிலையை எண்ணிப் பார்ப்பது எத்தகைய வேதனையான ஒன்று!

துறவு வேண்டும் என்றால் நாம் எல்லோரும் தபஸ்விகள் ஆகிவிட வேண்டுமா? அப்போது மற்றவர்களுக்கு உதவி புரிபவர் யார்? துறவு என்றால் உடனே அலைந்துதிரிந்து பிச்சையேற்று நடக்க வேண்டும் என்பதல்ல. எல்லா பிச்சைக் காரர்களும் ஏசுவா என்ன? ஏழையாக இருந்தால் அவன் புனிதன் என்பது பொருள் அல்ல; பல நேரங்களில் ஏழை எதிர் மாறாகவே இருக்கிறான். துறவு என்பது மனம் சம்பந்தபட்டது. அது எப்படி வருகிறது? நான் ஒரு பாலைவனத்தில் இருந்த போது தாகம் ஏற்பட்டது. அப்போது அங்கு ஓர் ஏரி தென் பட்டது. அழகிய காட்சி நிறைந்த நிலத்தின் நடுவே அது இருந்தது. அதைச் சுற்றிலும் மரங்கள் இருந்தன; அவற்றின் நிழல் தலைகீழாக அந்த நீரில் தெரிந்தது. இந்தத் தோற்றம் வெறும் கானல்நீர் என்பது பிறகு புலனாயிற்று. இந்தக் காட்சியைத்தான் தினந்தோறும் ஒரு மாதகாலம் பார்த்து வந்தேன் என்பதையும், அன்று ஏற்பட்ட தாகத்தின் காரண மாகத்தான் அது ஒரு பொய்த் தோற்றம் என உணர்ந்தேன் என்பதையும் அதன் பிறகுதான் அறிந்தேன். மீண்டும் ஒரு மாத காலம் நான் அதைப் பார்த்தேன். ஆனால் அப்போது அதை உண்மை என்று நான் நினைக்கவே இல்லை. இவ்வாறே நாம் கடவுளை அடையும்போது, உலகம், உடம்பு இவைபோன்ற கருத்துக்கள் எல்லாம் மறைந்துபோகும். அந்தக் கருத்துக்கள் மீண்டும் தோன்றும். ஆனால் அது பொய்க் கருத்து என்பதை அப்போது நாம் உணர்ந்துவிடுவோம்.

உலக வரலாறு என்பது புத்தர், ஏசு போன்றவர்களின் வரலாறே. ஆசை இல்லாதவர்களும் பற்றற்றவர்களும்தான் உலகிற்கு மிக மேலான நன்மை செய்கின்றனர். சேரிகளில் ஏசு இருப்பதாக எண்ணிக் கொள்ளுங்கள். அவர் அங்குள்ள துன்பங் களைக் காண மாட்டார்; அங்குள்ளவர்களைப் பார்த்து, ‘என் சகோதரர்களே, நீங்கள் எல்லோரும் தெய்வத்தன்மை பெற்ற வர்கள்’ என்றே கூறுவார். அவரது பணி அமைதிமயமானது. அவர் காரணங்களை நீக்கிவிடுகிறார்.

இந்தப் பணி உண்மையிலேயே ஒரு மாயை என்பதை அறியும்போது, உலகின் நன்மைக்காக உழைக்கும் திறமையை நீங்கள் பெறுவீர்கள். நீங்கள் எவ்வளவு தூரம் அகங்கார மற்று இந்தப் பணியைச் செய்கிறீர்களோ, அவ்வளவு நல்லது. ஏனெனில் அப்போது இந்தப் பணி உணர்வுகடந்த செயலாக இருக்கும். நாம் நாடுவது நன்மையையோ தீமையையோ அல்ல. உண்மைக்கு அருகில் இருப்பவை நன்மையும் இன்பமுமே தவிர இவற்றிற்கு மாறான தீமையும் துன்பமும் அல்ல. ஒருவனது கால்விரலில் முள் தைத்தது. அதனை அவன் வேறு ஒரு முள் ளால் எடுக்கிறான். முதலில் தைத்த முள் தீமை; முள்ளை எடுத்த இரண்டாவது முள் நன்மை. நன்மைதீமைகளுக்கு அப்பாற்பட்ட அமைதி நிலையே ஆன்மா. இந்தப் பிரபஞ்சம் தேய்ந்துகொண்டே போகிறது. மனிதன் கடவுளை அணுகிக் கொண்டேயிருக்கிறான். ஒருகணம் அவன் தன் உண்மை நிலையை அடைகிறான்–கடவுள் ஆகிறான். பின்னர் இறை யாணையால் தீர்க்கதரிசியாக வருகிறான். அப்போது அவன் முன்னர் உலகம் நடுங்கி நிற்கும். உணர்வறு நிலையிலேயே (unconscious state) உழல்கின்ற ஒரு மூடன் தூங்கி, மூடனாகவே விழித்தெழுகிறான்; ஆனால் உணர்வுகடந்த நிலையை அடைந் தவன் அளவற்ற ஆற்றலுடனும் தூய்மையுடனும் அன்புடனும் மனிதக் கடவுளாக வெளிவருகிறான். இதுவே உணர்வுகடந்த நிலையின் பயன்.

போர்க்களத்திலும் நாம் ஆன்மீக சாதனை செய்யலாம். கீதை அவ்வாறே போதிக்கப்பட்டது.

மனத்திற்கு மூன்று நிலைகள் உண்டு: செயல் நிலை, மந்த நிலை, அமைதி நிலை. செயல் நிலை விரைவான அதிர்வு களாலும், மந்த நிலை மந்தமான அதிர்வுகளாலும், அமைதி நிலை மிகமிகத் தீவிரமான அதிர்வுகளாலும் குறிக்கப் படுகிறது.

தேரில் அமர்ந்திருப்பது ஆன்மா. உடம்பே தேர். புறப் புலன்களே குதிரைகள். மனமே கடிவாளம். புத்தியே சாரதி. இவ்வாறுதான் மனிதன் மாயை என்ற பெருங்கடலைக் கடக்கவேண்டும். அதற்கு அப்பாலும் அவன் செல்கிறான்; கடவுளை அடைகிறான்.

ஒருவன் தன் புலன்களுக்கு அடிமையாக இருக்கும்போது, அவன் இந்த உலகத்தைச் சார்ந்தவனாக இருக்கிறான். அவன் தன் புலன்களை அடக்கியபின் துறந்தவன் ஆகிறான்.

பலவீனமான, மந்தமான ஒருவன் மன்னிப்பது என்பது உண்மையே அல்ல, அவன் போரிடுவதே மேலானது. தேவ சேனைகளுக்கே வெற்றி பெற்றுத் தரவல்ல திறமை உங்களுக் கிருக்கும்போது நீங்கள் மன்னிப்பை வழங்குங்கள்! ‘பகைவர் களை நாம் மன்னித்துவிடுவோம்’ என்கிறான் அர்ஜுனன். சாரதியான கண்ணனோ, ‘ஞானிகளைப் போல் நீ பேசுகிறாய்; ஆனால் நீ ஞானியல்ல, கோழை’ என்கிறார். நீரில் வளரும் தாமரை இலை அந்த நீரால் நனையாமல் இருப்பதுபோல், மனிதன் உலகில் இருக்க வேண்டும். இந்த உலகம் ஒரு போர்க் களம். உங்கள் வழியை நீங்களே கண்டு, போராடி, வெளியேற வேண்டும். கடவுளைக் காணும் முயற்சிக்காகவே இந்த உலக வாழ்க்கை இருக்கிறது. துறவினால் வலிமைபெற்ற சங்கல் பத்தின் வெளிப்பாடாக உங்கள் வாழ்வு விளங்கட்டும்! –நமது மூளைமையங்களை எல்லாம் உணர்வுபூர்வமாகக் கட்டுப்படுத்த நாம் அறிந்துகொள்ள வேண்டும்.

முதற்படி, வாழ்க்கையை இன்பமாகக் காணல். முகத்தைத் தொங்கப்போட்டுக் கொண்டிருப்பது பேய்த்தனம். பிரார்த் தனை செய்வதைவிடச் சிரிப்பது நல்லது. பாடுங்கள்! கவலையை விடுங்கள். உங்கள் கவலையைப் பிறருக்குப் பரப்பாதீர்கள், உங் களுக்குப் புண்ணியமாகப் போகும்! சிறிது இன்பத்தையும் சிறிது துன்பத்தையும் கடவுள் விற்பதாக ஒருபோதும் நினைக் காதீர்கள். மலர்களும் படங்களும் சாம்பிராணிப் புகையும் உங் களைச் சூழ்ந்து இருக்கட்டும். மலையின் உச்சிகளை நாடிமகான் கள் சென்றது இயற்கையின் இன்பத்தை அனுபவிப்பதற்கே.

தூய்மையே இரண்டாம் படி.

மூன்றாம் படி, மனத்திற்கு முழுப் பயிற்சி அளித்தல். உண்மையை உண்மை அல்லாததிலிருந்து பிரித்து அறியுங்கள். கடவுள் ஒருவரே உண்மையானவர் என்பதை அறியுங்கள். நீங்கள் கடவுளல்ல என்று ஒருகணம் நினைத்தாலும் நீங்கள் பெரும் பயத்திற்கு ஆளாவீர்கள். ‘நானே அவன்’ என்று நினைக்கும்போது பேரமைதியும் பெருமகிழ்ச்சியும் உங்களுக்கு ஏற்படும். புலன்களை அடக்குங்கள். என்னைச் சபிப்பவனிடமும் நான் கடவுளைக் காண வேண்டும். அவன் கடவுளே, என் பல வீனத்தாலேயே அவனை நான் சபிப்பவனாகக் காண்கிறேன். ஓர் ஏழைக்கு நன்மை செய்யும்போது அவன் உங்களுக்கு ஒரு வாய்ப்பு தருகிறான். இறைவனை இவ்வாறு வழிபடும் வாய்ப்பை இறையருளால் உங்களுக்கு அவன் வழங்குகிறான்.

உலக வரலாறு என்பது தன்னம்பிக்கை உடைய சிலரின் வரலாறே.அத்தகைய தன்னம்பிக்கை நம்முள் இருக்கும் தெய்வத் தன்மையை வெளிப்படுத்துகிறது. நீங்கள் எதை வேண்டு மானாலும் செய்யலாம். எல்லையற்ற ஆற்றல் வெளிப்படும் அளவுக்கு நீங்கள் முயலாதபோதுதான் தோல்வி அடைகிறீர்கள். தன்னம்பிக்கையை இழக்கின்ற அந்தக் கணமே ஒருவன் அழி கிறான்; ஒரு நாடும் அவ்வாறே.

குறுகிய மதக் கொள்கைகளாலோ ஏமாற்றுத்தனத்தாலோ வெல்ல முடியாத ஒரு தெய்வீகம் நம்முள் இருக்கிறது.

நாகரீகம் உள்ள இடங்களில் எல்லாம் கிரேக்கர் சிலரது கருத்துக்களே நிலவுகின்றன.

தவறுகள் சில இருந்தே தீரும். கவலைப்படாதீர்கள். உங்கள் உள்நோக்கு விரியட்டும். ‘செய்தது, செய்தாகிவிட்டது. இன்னும் சற்று நல்லதாகச் செய்திருக்கலாமே’ என்று சஞ்சலப் படுவதை விடுங்கள். மனிதன் கடவுளாக இல்லையெனில் மனித குலம் தன் பிரார்த்தனைகளாலும், பாவ மன்னிப்பிற்கான அழுகைகளாலும் இதற்குள் பைத்தியமாகியிருக்கும்.

யாரும் கைவிடப்படுவதில்லை; யாரும் அழிக்கப்படுவ தில்லை. இறுதியில் எல்லாம் பூரணமாக்கப்படும். ‘என் சகோதரர்களே, முன்னேறி வாருங்கள். எல்லையற்ற தூய்மைக் கடல் நீங்கள்! கடவுளாக இருங்கள்! கடவுளாக விளங்குங்கள்!’ என்று இரவும்பகலும் சொல்லுங்கள்.

நாகரீகம் என்பது என்ன? உள்ளே இருக்கும் கடவுளை உணர்வதே. நேரம் கிடைக்கும் போதெல்லாம் இந்தக் கருத்துக் களையே சிந்தியுங்கள். முக்தியை நாடுங்கள், அவ்வளவுதான். கடவுள் அல்லாத ஒவ்வொன்றையும் புறக்கணித்து விடுங்கள். கடவுளாக இருக்கும் ஒவ்வொன்றையும் ஏற்றுக்கொள்ளுங்கள். இரவும்பகலும் மனத்தில் இதனைப் பதியச் செய்யுங்கள். அப் போது திரையின் கடினம் குறைந்துகொண்டே வரும்.

‘நான் மனிதன் அல்ல; தேவதூதன் அல்ல. எனக்குப் பால் வேற்றுமையோ எல்லையோ இல்லை. அறிவே நான், நானே அவன். எனக்குக் கோபமோ பகையோ இல்லை. எனக்கு இன்பமோ துன்பமோ இல்லை. மரணமோ பிறப்போ எனக்கு ஒருபோதும் ஏற்பட்டதில்லை. ஏனெனில் பூரண அறிவே நான்; பேரின்பமே நான், என் ஆன்மாவாக இருக்கிற அவனே நான். நானே அவன்.’

உடம்பற்ற நிலையில் இருக்க முயலுங்கள். உங்களுக்கு உடம்பு ஒன்று ஒருபோதும் இருந்தது இல்லை; இருக்கிறது என்பதெல்லாம் வெறும் மூட நம்பிக்கை. ஏழைகள், தாழ்த்தப் பட்டவர்கள், கொடுமைக்கு ஆளாகி நிற்பவர்கள், நோயாளிகள் என்று எல்லோருக்கும் இந்தத் தெய்வீக உணர்வைத் திரும்பவும் கொடுங்கள். இத்தகைய எண்ணத்தின் அலை சற்றேறக்குறைய ஐநூறு ஆண்டுகளுக்கு ஒருமுறை உலகம் எங்கும் பரவுகிறது. சிறுசிறு அலைகள் பல திசைகளிலும் தோன்றுகின்றன. ஆனால் ஒரு பேரலை எழுந்து அவற்றை எல்லாம் விழுங்கிவிட்டு, சமு தாயத்தின்மீது பரவி நிற்கிறது. இதைச் சாதிக்கின்ற பேரலை, நற்பண்பு, நல்லொழுக்கம் இவற்றின் வலிமையைத் தன் பின்னணியாகக் கொண்டுள்ளது.

கன்ஃப்யூசியஸ், மோசஸ், பிதகோரஸ்; புத்தர், ஏசு, முகமது, லூதர், கால்வின், சீக்கியர்கள் எல்லோரும், மற்றும் தியாசஃபி (Theosophy), ஆன்மவாதம் (Spiritualism) எல்லாமே மனிதனிடம் உள்ள தெய்வீகத் தன்மையையே போதிக்கின்றனர்.

மனிதன் பலவீனன் என்று ஒருபோதும் சொல்லாதீர்கள். ஞானயோகமும் மற்ற யோகங்களைப் போன்றதுதான்.

அன்பே குறிக்கோள், அன்பு செய்ய ஒரு பொருள் தேவை இல்லை. அன்பே கடவுள். ஆகவே ஆன்ம வடிவான கடவுளை பக்தியாலும் அடையலாம். நானே அவன். நாட்டை, நகரத்தை, மிருகங்களை, இந்த உலகத்தை நேசிக்காமல் ஒருவன் எவ்வாறு வேலை செய்ய முடியும்? பன்மையில் ஒருமையைக் காண ஆராய்ச்சி வழிகோலுகிறது. நாத்திகர்களும் ஆஜ்ஞேயவாதி களும் சமுதாய நன்மைக்காகச் சேவை புரியட்டும்! அப்போது கடவுள் வருவார்.

யாருடைய நம்பிக்கையும் குலைக்காதீர்கள். இதில் மிகவும் கவனமாக இருங்கள். ஏனெனில் மதம் என்பது கொள்கைகளில் இல்லை என்பதை நீங்கள் தெரிந்துகொள்ள வேண்டும். எவ்வாறு இருக்கிறோம், எவ்வாறு ஆகிக் கொண்டிருக்கிறோம் என்பதில்தான் மதம் உள்ளது; அனுபூதியில்தான் மதம் உள்ளது. (Religion lies in being and becoming, in realization.)

எல்லோரும் பிறவியில் உருவ வழிபாட்டுவாதிகளே. மிக மிகத் தாழ்ந்த நிலையில் இருப்பவன் ஒரு மிருகம். மிகமிக உயர்ந்த நிலையில் இருப்பவன் பரிபூரணன். இவ்விருவருக்கும் இடையேயுள்ள நிலையில் இருப்பவர்கள் ஓசை, நிறம், கொள்கை, சடங்கு முதலியவைபற்றி எண்ணியே தீர வேண்டும்.

உருவ வழிபாட்டை விட்டுவிடும் நிலை உங்களுக்கு ஏற் பட்டு விட்டதா என்பதை அறிய ஒரு சோதனை: ‘நான்’ என்று சொல்லும்போது, உடம்பு உங்கள் எண்ணத்தில் வருகிறதா, இல்லையா? வருமானால் நீங்கள் இன்னும் உருவ வழிபாடு செய்ய வேண்டியவர்களே.

மதம் என்பது வெறும் சொல்ஜாலங்கள் அல்ல. அது அனுபூதி. கடவுளைப்பற்றிச் ‘சிந்தனை’ செய்வீர்களானால், நீங்கள் மூடர்களே. பாமரன் தன் பிரார்த்தனையாலும் பக்தி யாலும் தத்துவவாதியைவிட உயர்ந்த நிலையை எய்தலாம். கடவுளை அறிய எந்தத் தத்துவமும் தேவையில்லை . பிறரது நம்பிக்கையைக் குலைக்காமல் இருப்பதே நமது கடமை. மதம் என்பது அனுபூதி. எல்லாவற்றையும்விட, நேர்மையாக இருங்கள். ஒன்றைச் சார்தல் துன்பத்தையே தரும். ஏனெனில் அது ஆசைக்கு வித்து. ஏழை ஒருவன் பொன்னைப் பார்க்கிறான்; அது தனக்குத் தேவை என்ற எண்ணத்துடன் ஒன்றாகிவிடு கிறான். சாட்சியாக இருங்கள். எதிர்ச் செயலின்றி இருக்கக் கற்றுக் கொள்ளுங்கள்.

மேற்கோள்கள்:  எழுந்திரு! விழித்திரு! பகுதி 7  I. உலக மதங்கள் – 1. இந்து மதம் 8. ஞானமும் கர்மமும்

காலச் சக்கரத்தின் ஓய்வும் சுழற்சியும்

சமநிலை இழந்த ஒரு நிலையே பிரபஞ்சம். எல்லா இயக்கங் களுமே, சமநிலை குலைந்த பிரபஞ்சம் மீண்டும் தனது சமச்சீர் நிலையை அடைவதற்காகச் செய்கின்ற போராட்டங்களே யாகும். அவை தன்னளவில் ஓர் இயக்கமாக இருக்க முடியாது. அகவுலகைப் பொறுத்தவரையில் அது எண்ணங்களுக்கு அப்பாற்பட்ட நிலை. ஏனெனில் எண்ணமே ஓர் இயக்கம்தான். பிரபஞ்சம் அனைத்துமே அந்த சமச்சீர்நிலையை நோக்கி விரைந்து முன்னேறுவதைக் காணும்போது, அந்த நிலையை அடைய முடியாது என்று கூற நமக்கு உரிமையில்லை. மேலும் அந்தச் சமச்சீர்நிலையில் எத்தகைய வேறுபாடுகளும் இருக்க முடியாது. அந்த நிலை ஒரே சீரானதாகவே இருக்கும். ஏனெனில் இரண்டு அணுக்கள் இருந்தால்கூட அவை ஒன்றையொன்று கவர்ந்தும் விலக்கியும் சமநிலையைக் குலைத்துவிடும். ஆகவே இந்தச் சமச்சீர்நிலை ஒருமையானது, ஓய்வுநிலையில் உள்ளது, ஒரே சீரானது.

அகவுலக மொழியில் சொல்வதானால், இந்தச் சமச்சீர் நிலை சிந்தனை அல்ல, உடம்பு அல்ல, நாம் பண்பு என்று கூறுகின்ற எதுவும் அல்ல. ஆனால் ஒன்றே ஒன்று மட்டும் கூற முடியும்: இருப்பு, தன்னுணர்வு, ஆனந்தம் ஆகிய தன் இயல்பைத் தக்கவைத்துக் கொள்கின்ற ஒன்று அது. புறவுலகைப் போலவே இந்த நிலையும் இரண்டாக இருக்க முடியாது, ஒன்றாகத்தான் இருக்கும். நான், நீ முதலான கட்டுக்கதைகள் எல்லாம், பல்வேறு வேறுபாடுகள் எல்லாம் மறைய வேண்டும். ஏனெனில் அவை மாறுகின்ற நிலையை அதாவது மாயையைச் சேர்ந்தவை. இந்த மாறுகின்ற நிலை இப்போது ஆன்மாவில் வந்துள்ளது என்றும், ஆன்மா அதற்குமுன் சுதந்திர நிலையில் ஓய்வு நிலையில் இருந்ததையே இது காட்டுகிறது என்றும், தற்போதைய வேறு பாட்டு நிலையே உண்மைநிலை என்றும், ஒரேசீரான நிலை என்பது பண்படாத நிலை என்றும், அந்தப் பண்படாத நிலை யிலிருந்தே இந்த மாறுகின்ற நிலை தோன்றியது என்றும், மீண்டும் வேறுபாடற்ற நிலைக்குச் செல்வது சீர்கேடே என்றும் கூறலாம். ஒரேசீரான நிலை, பலபடித்தான நிலை ஆகிய இரண்டு நிலைகளே நிகழ்கின்றன; அவையும் காலம் முழு வதிலும் ஒரே ஒரு முறைதான் நிகழும் என்று நிரூபிக்க முடியுமானால் மேற்கூறிய வாதம் சிறிதாவது மதிப்புப் பெறும். ஆனால் ஒரு முறை நிகழ்ந்தது திரும்பத்திரும்ப நிகழ்ந்தே தீரும். ஓய்வைத் தொடர்ந்து மாற்றம் ஏற்படுகிறது, அதன் விளைவு பிரபஞ்சம். ஆனால் அந்த ஓய்விற்கு முன்பு பல மாறுதல்கள் நிகழ்ந்துள்ளன; இந்த மாறுதல்களும் வேறு ஓய்வுகளால் பின் தொடரப்படும். ஓய்வு நிலை ஒன்று இருந்ததாகவும், பின்னர் வந்த மாறுதல் நிலை இனி என்றென்றும் தொடரும் என்றும் கருதுவது கேலிக்குரியது. ஓய்வு நிலை, இயக்க நிலை என்று மாறிமாறி வருவதையே இயற்கையில் ஒவ்வோர் அணுவும் காட்டுகின்றன.

இரண்டு ஓய்வுக் காலங்களுக்கு இடையே உள்ள காலமே ஒரு கல்பம். ஆனால் இந்தக் கல்ப ஓய்வு முற்றிலும் ஒரேசீரான தாக இருக்க முடியாது; அப்படியிருந்தால் எதிர்கால வெளிப்பாட்டிற்கு ஒரு முடிவு ஏற்பட்டதாக ஆகியிருக்கும். இப்போதுள்ள மாறுகின்ற நிலை, இதற்கு முன்பிருந்த ஓய்வு நிலையுடன் ஒப்பிடும்போது மிகவும் முன்னேற்றம் அடைந் துள்ளதாகக் கூறுவதும் வெறும் அபத்தமே. ஏனெனில் அது உண்மையானால் இனி வரப்போகும் ஓய்வு நிலை காலத்தால் மிகவும் வளர்ச்சி பெற்றதாகவும், இன்னும் நிறைவானதாகவும் அல்லவா இருக்கும்!

இயற்கையில் முன்னேற்றமோ விலகிச் செல்வதோ இல்லை. அது திரும்பத்திரும்பப் பழைய உருவங்களையே காட்டுகிறது. உண்மையில் நியதி என்ற சொல்லின் பொருள் இதுவே. ஆனால் ஆன்மாக்களைப் பொறுத்தவரை முன்னேற்றம் இருக்கிறது. அதாவது ஆன்மாக்கள் தங்கள் இயல்பை நெருங்குகின்றன; ஒவ்வொரு கல்பத்திலும் அவற்றுள் ஏராளமானவை இவ்வாறு சுற்றிச் சுழல்வதிலிருந்து விடுபடுகின்றன. ஆனால் தனி ஆன்மாக்கள் என்பவை பிரபஞ்சம் மற்றும் இயற்கையின் ஒரு பகுதி, அவை திரும்பத்திரும்ப வரும்போது ஆன்மாக்களும் வரவே செய்யும், தனி ஆன்மாக்களுக்கு எவ்விதச் சுதந்திரமும் இல்லை, அவ்வாறு ஆன்மா சுதந்திரம் பெற வேண்டுமானால் பிரபஞ்சமே அழிக்கப்பட வேண்டும் என்றும் சொல்லலாம். இதற்கு விடை என்னவென்றால், தனி ஆன்மா என்பது மாயை யின் தோற்றம், இயற்கையைவிட அது பெரிய உண்மையல்ல என்பதுதான். உண்மையில் இந்தத் தனி ஆன்மா நியதிகளுக்குக் கட்டுப்படாத பிரம்மமே, அறுதிப் பரம்பொருளே.

இயற்கையில் உண்மையென்று இருப்பவையெல்லாம் பிரம்மமே; மாயை ஏற்றப்பட்டதன் (Superimposition) காரண மாக அது இவ்வாறு பலவிதமாக அல்லது இயற்கையாகத் தோற்றமளிக்கிறது. மாயை என்பது ஒரு தோற்றம், ஆதலால் அது உண்மை என்று கூற முடியாது; ஆனால் அதுதான் இந்தத் தோற்றங்களை எல்லாம் உண்டாக்கவும் செய்கிறது. வெறும் தோற்றமான மாயை எப்படி மற்ற தோற்றங்களை உண்டாக்க முடியும்? நமது பதில் இது: உண்டாக்கப்பட்டவை அறியாமை யாக இருந்தால் அவற்றை உண்டாக்கியதும் அவ்வாறுதானே இருக்க வேண்டும்? அறிவு எப்படி அறியாமையை உண்டாக்க முடியும்?

எனவே அறியாமை, அறிவு(சார்பறிவு) என்ற இரு வழி களில் மாயை செயல்படுகிறது; இந்த அறிவு, அறியாமையை அழித்த பின்பு தானும் அழிகிறது. இந்த மாயை தன்னைத் தானே அழித்துக்கொண்ட பிறகு எஞ்சியிருப்பது எதுவோ, அதுவே பிரம்மம், சச்சிதானந்த சாரம். இயற்கையில் உண்மை யென்று இருப்பவையெல்லாம் இந்த பிரம்மமே. கடவுள், உயிர், ஜடம், அதாவது கடவுள், தன்னுணர்வுள்ள ஆன்மாக்கள், உணர்வற்ற பொருட்கள் என மூன்றுவிதமாக இயற்கை நமக்குத் தோற்றமளிக்கிறது. இவையெல்லாம் உண்மையில் பிரம்மமே, மாயையால் வெவ்வேறாகக் காணப்படுகின்றன. கடவுள்காட்சி தான் மிக உயர்ந்ததும், உண்மைக்கு மிக நெருங்கியதும் ஆகும். சகுணக் கடவுள்-கருத்தே மனிதனால் கொள்ள முடிந்த மிக உயர்ந்த கருத்து. எவ்வாறு இயற்கைக்குக் கூறப்பட்ட பண்பு களெல்லாம் உண்மையோ, அவ்வாறே இறைவனுக்குக் கூறப் பட்ட பண்புகளும் உண்மை . எனினும் சகுணக் கடவுள் மாயை யின்மூலமாகக் காணப்படும் பிரம்மமே என்பதை நாம் ஒரு போதும் மறக்கக் கூடாது.

மேற்கோள்கள்:  எழுந்திரு! விழித்திரு! பகுதி 7  I. உலக மதங்கள் – 1. இந்து மதம் 6. காலச் சக்கரத்தின் ஓய்வும் சுழற்சியும்