Blog

சொற்பொழிவு

செயலும் அதன் ரகசியமும்

லாஸ் ஏஞ்ஜல்ஸ், கலிபோர்னியா, 4 ஜனவரி 1900 

---

செயலின் பலனில் செலுத்தும் அதே அளவு கவனத்தை அந்தச் செயலைச் செய்கின்ற முறையிலும் செலுத்த வேண்டும் என்பது என் வாழ்க்கையில் நான் கற்ற மிக உயர்ந்த பாடங் களுள் ஒன்றாகும். இதனை நான் ஒரு பெரியவரிடமிருந்து கற்றேன். அவரது சொந்த வாழ்வே இந்த உன்னதமான கருத்தைச் செயலளவில் எடுத்துக்காட்டுவதாக அமைந்திருந்தது. அந்த ஒரு கருத்திலிருந்து பல பெரிய பாடங்களை நான் எப்போதும் கற்றுவருகிறேன். பலனைப்போல் பாதையிலும் அதே அளவு கவனம் செலுத்த வேண்டும் என்னும் அந்தக் கருத்தில்தான் வெற்றியின் முழு ரகசியமும் அமைந்துள்ளது என்றே எனக்குத் தோன்றுகிறது.

வாழ்க்கையில் நம்மிடம் பெரிய குறை ஒன்று உள்ளது. குறிக்கோளே நம்மை மிகவும் கவர்வதாக உள்ளது, லட்சியமே மிகவும் வசீகரிப்பதாக உள்ளது, நம்மை அப்படியே சுண்டி இழுப்பதாக உள்ளது. எனவே நமது மனத்தின் அடிவானத் தில் அது மிகப் பெரியதாகத் தோன்றுகிறது. அதன் பரிமாணத் தின் காரணமாக, அதை அடைவதற்கான வழிமுறைகளை நாம் பெரிதாக எண்ணாமல் விட்டுவிடுகிறோம். 

தோல்வி வரும்போதெல்லாம், அதனை ஆராய்ந்து பார்த் தால் நூற்றுக்குத் தொண்ணூறொன்பது சதவீதம் செயல் களிலும் நாம் வழிமுறைகளில் கவனத்தைச் செலுத்தியிருக்க மாட்டோம், அதுதான் தோல்விக்குக் காரணமாக இருந்தது என்பது தெரியவரும். பாதையை முற்றுப்பெறச் செய்வதிலும் பலப்படுத்துவதிலும் ஒழுங்காகக் கவனம் செலுத்துவதே நாம் செய்ய வேண்டியது. பாதை சரியாக இருந்தால், பயன் வந்தே யாக வேண்டும். காரணமே காரியத்தை உண்டாக்குகிறது என் பதை நாம் மறந்துவிடுகிறோம். காரியம் தானாகவே வந்துவிட முடியாது. காரணங்கள் சரியாக, ஒழுங்காக, ஆற்றல்மிக்க வையாக இல்லாமல் காரியம் உண்டாகாது. லட்சியத்தைத் தேர்ந்தெடுத்து, அதை அடைவதற்கான வழியையும் தீர் மானித்துவிட்டால், கிட்டத்தட்ட நாம் லட்சியத்தை பொருட் படுத்த வேண்டியதில்லை. ஏனெனில் வழிமுறை சரியாக, பூரண மாக இருக்கும் என்றால், லட்சியம் அங்கே இருக்கும் என்பது உறுதி. காரணம் உள்ள போது, காரியத்தைப்பற்றிப் பிரச்சினை இல்லை; காரியம் வந்தே தீரும். காரணத்தை நாம் கவனித்துக் கொண்டால், காரியம் தன்னைத் தானே கவனித்துக்கொள்ளும். லட்சியத்தை அடைதல் காரியம், அடையும் வழி காரணம். ஆதலால் வழிமுறையில் கவனத்துடன் இருப்பதே வாழ்வின் மேலான ரகசியம்.

இதையே நாம் கீதையிலும் காண்கிறோம், கற்றுக் கொள் கிறோம். அதாவது, நமது முழு ஆற்றலுடன் இடைவிடாமல் செயல்புரிய வேண்டும்; நாம் செய்யும் செயல் எதுவாயினும் நமது முழு மனத்தையும் அதில் செலுத்த வேண்டும்; அதே வேளையில் அதில் பற்றுக்கொள்ளவும் கூடாது. அதாவது, செயல்புரிவதிலிருந்து வேறு எதன் காரணமாகவும் நமது மனம் விலகிச் செல்ல இடம் கொடுக்கக் கூடாது. அதேவேளையில் நாம் விரும்பினால் செயலை விட்டுவிடும் திறமையும் பெற்றிருக்க வேண்டும்.

– நமது சொந்த வாழ்வுகளையே ஆராய்ந்து பார்த்தால், நம் துயரத்திற்கான மிக முக்கியக் காரணம் இதுவே என்பதைக் காண்போம். நாம் ஏதாவது ஒன்றை மேற்கொள்வோம். அதில் நம் முழுச் சக்தியையும் செலுத்துவோம். ஒருவேளை அது தோல்வியடையலாம். ஆனாலும் நம்மால் அதைக் கைவிட முடிவதில்லை. அது நமது நெஞ்சைப் புண்ணாக்குகிறது. இனி மேலும் அதைப் பற்றிக்கொண்டிருப்பதால் நமக்குத் துயரமே விளையும் என்பது நமக்குத் தெரியும். ஆனாலும் அதிலிருந்து விலக நம்மால் முடிவதில்லை. வண்டு தேனுண்ண வந்தது, ஆனால் அதன் கால்கள் அதில் ஒட்டிக்கொண்டன; அதை விட்டு வண்டால் வெளியேற முடியவில்லை. இந்த நிலைமை யில் நாம் இருப்பதை மீண்டும்மீண்டும் காண்கிறோம். இதுவே வாழ்வின் முழு ரகசியம். 

நாம் ஏன் இங்கிருக்கிறோம்? நாம் தேனைக் குடிக்க இங்கே வந்தோம். ஆனால் நம் கைகளும் கால்களும் அதில் ஒட்டிக் கொண்டிருப்பதைக் காண்கிறோம். நாம் பிடிக்க வந்தோம், ஆனால் பிடிபட்டுவிட்டோம். நாம் அனுபவிக்க வந்தோம், ஆனால் அனுபவிக்கப்படுகிறோம். நாம் ஆள வந்தோம், ஆனால் ஆளப்படுகிறோம். நாம் வேலை செய்ய வந்தோம், ஆனால் வேலை வாங்கப்படுகிறோம். இவ்வாறுதான் நடந்துகொண் டிருக்கிறது. இது நம் வாழ்க்கையில் ஒவ்வொரு துறையிலும் புகுந்திருக்கிறது. பிற மனங்கள் நம்மை வேலை வாங்குகின்றன; நாமும் பிற மனங்களை வேலை வாங்க எப்போதும் பாடு படுகிறோம். வாழ்க்கையின் இன்பங்களை அனுபவிக்க விழை கிறோம். ஆனால் அவை நம் உயிரையே உறிஞ்சிவிடுகின்றன. இயற்கையிலிருந்து ஒவ்வொன்றையும் பெற நாம் விரும்பு கிறோம். ஆனால் இயற்கை நம்மிடமிருந்து ஒவ்வொன்றையும் பறித்துக்கொண்டு, நம்மை வெறுமையாக்கி ஒருபக்கமாக எறிந்துவிடுவதை நாளடைவில் காண்கிறோம். 

இது மட்டும் இல்லாதிருந்தால், வாழ்க்கை இன்பமயமாக இருந்திருக்கும். பரவாயில்லை, போகட்டும்! தோல்விகளும் வெற்றிகளும், துன்பங்களும் இன்பங்களும் மற்ற அனைத்தும் இருந்தாலும் நாம் சிக்கிக்கொள்ளாமல் மட்டும் இருப்போமா னால் வாழ்க்கை இன்பத்திற்குமேல் இன்பமாகவே தொடரும்.

துயரத்திற்கு ஒரே காரணம் இதுவே-நாம் பற்றுக்கு ஆளாகிறோம்; சிக்கிக்கொள்கிறோம். இதனாலேயே கீதை, ‘இடைவிடாது வேலை செய், வேலை செய்; ஆனால் பற்று வைக்காதே! சிக்கிக்கொள்ளாதே!’ என்கிறது. எவ்வளவு விருப் பம் உள்ளதானாலும், அதற்காக உன் மனம் எவ்வளவுதான் ஏங்கினாலும், அதை விட்டுவிட்டால் நீ அடையும் சோகம் எவ்வளவுதான் பெரியதானாலும் ஒவ்வொன்றிலிருந்தும் உன் னைப் பிரித்துக்கொள்வதற்கான திறமையை உன்னிடம் வைத்துக்கொள்ள வேண்டும். விரும்பும்போது அதனைவிட்டு நீங்கும் ஆற்றல் உனக்கிருக்க வேண்டும். இந்த உலகில் ஆகட்டும், வேறு எந்த உலகிலும் ஆகட்டும், அதில் பலவீனர்களுக்கு இட மில்லை. பலவீனம் அடிமைத்தனத்திற்கே இட்டுச் செல்கிறது. உடல் மற்றும் மன சம்பந்தமான எல்லா வகை துயரங்களும் பலவீனத்தாலேயே விளைகின்றன. பலவீனமே மரணம். நம் மைச் சுற்றி லட்சக்கணக்கான நுண்ணுயிர்கள் உள்ளன. ஆனால் உடல் அவற்றை உள்ளே அனுமதிக்க ஆயத்தமாக, பலவீனமாக இல்லாமல் அவை நமக்குத் துன்பம் தர முடியாது. துன்பந்தரும் நுண்ணுயிர்கள் நம்மைச் சுற்றிக் கோடிக்கணக்காக மிதந்து கொண்டிருந்தாலும் என்ன? பொருட்படுத்த வேண்டாம். மனம் பலவீனம் அடைந்தாலன்றி, அவை நம்மை அணுகத் துணியாது; நம்மைப் பற்றிக்கொள்ளும் திறன் அவற்றிற்கு இருக்காது. இதுவே பேருண்மை. பலமே வாழ்வு, பலவீனமே மரணம். பலமே இன்பம். பலமே என்றென்றும் மரணமிலாப் பெருவாழ்வு.பலவீனமே ஓயாத சோர்வும் துயரமும். பலவீனமே மரணம். 

நம் இன்பங்கள் அனைத்திற்கும் மூலகாரணம் பற்றே. நண்பர்கள், உறவினர்கள் என்று பலரிடமும் நாம் பற்று வைக் கிறோம்; நமது அறிவு மற்றும் ஆன்மீகச் செயல்களில் பற்று வைக்கிறோம். புறப் பொருட்களிலிருந்து இன்பம் பெறு வதற்காக அவற்றில் பற்று வைக்கிறோம். இந்தப் பற்றைத் தவிர வேறு எதுதான் துயரத்தைக் கொண்டு வருகிறது? பேரின்பம் பெற வேண்டுமானால் நாம் எதிலும் ஒட்டாதிருக்க வேண்டும். நினைத்தபோது பற்றற்று நிற்கும் திறமை நம்மிடம் இருக்கு மானால் எந்தத் துயரமும் இருக்காது. ஒரு பொருளின்மீது முழு ஆற்றலோடு பற்று வைக்கும் திறமையுடன், வேண்டும் போது அதிலிருந்து தன்னை முழுவதுமாக விலக்கிக் கொள் வதற்கான திறன் உடையவனே இயற்கையிலிருந்து மிகச் சிறந் ததைப் பெற முடியும். பற்றும் திறமை, விட்டுவிலகும் திறமையின் அளவுக்கு இருக்க வேண்டும். இங்கேதான் பிரச்சினை.

ஒருபோதும் எதனாலும் கவரப்படாத மனிதர்கள் உள்ளனர். அவர்களால் ஒருபோதும் அன்பு செய்யவும் முடி யாது. அவர்கள் கடின நெஞ்சுடையவர்கள்; அவர்களுடையது ஈரமற்ற இதயம். அவர்கள் வாழ்க்கைத் துயரங்களில் பெரும் பகுதியிலிருந்து தப்பித்துக்கொள்வார்கள். சுவர் ஒருபோதும் துயருறுவதில்லை, ஒருபோதும் அன்பு செய்வதில்லை, ஒரு போதும் புண்படுத்துவதுமில்லை. ஆனால் அது வெறும் சுவர் தான். ஒரு சுவராக இருப்பதைவிட, பற்றுக்கு உட்பட்டுச் சிக்கிக்கொள்வது நிச்சயமாக மேல். ஆதலால் ஒருபோதும் அன்பு செய்யாமல், இளகாத கல்நெஞ்சுடையவனாகி, வாழ்க் கைத் துயரங்களில் பெரும்பகுதியிலிருந்து விடுபடுபவன் அதன் இன்பங்களிலிருந்தும் விடுபடவே செய்கிறான். நமக்கு அது தேவையில்லை . அது பலவீனம், அது மரணம். ஒருபோதும் பலவீனத்தை உணராத, ஒருபோதும் துயரப்படாத உயிர் விழிப் படையாத ஒன்றே. அது உணர்ச்சியற்ற நிலை. அது நமக்கு வேண்டுவதில்லை.

அதேவேளையில், அன்பின் மாபெரும் சக்தியாகிய இது, பற்றின் பேராற்றலாகிய இது, முழு உயிரையும் ஒரே பொருளில் செலுத்தி, நம்மை மறந்து பிறருக்காக நம்மை அழித்துக் கொள்வதுபோல் தோன்றுகின்ற இந்தச் சக்தி தெய்வங்களின் சக்தியே. நமக்கு வேண்டியது இந்தச் சக்தி மட்டுமல்ல; தெய்வங் களைவிட உயர்ந்த நிலையை அடைய நாம் விரும்புகிறோம். நிறைமனிதனால் தன் முழு உயிரையும் செலுத்தி ஒன்றிடம் அன்புகொள்ள முடியும். ஆனாலும் அவன் பற்றற்றிருப்பான். இது எப்படி? இங்கே இன்னோர் ரகசியத்தை நாம் தெரிந்து கொள்ள வேண்டும்.

பிச்சைக்காரன் ஒருபோதும் இன்பம் காண்பதில்லை. அவனுக்குக் கிடைப்பது ஒருசிறிது கூழே. அதுவும் இரக்கத் துடனும் இகழ்ச்சியுடனுமே தரப்படுகிறது; அவன் இழிந்தவன் என்ற எண்ணமாவது கண்டிப்பாக இருந்தே தீரும். தான் பெறு வதை ஒரு நாளும் அவன் உண்மையாக அனுபவிப்பதில்லை.

நாம் அனைவரும் பிச்சைக்காரர்களே. நாம் எதைச் செய் தாலும் பிரதிபலனை எதிர்பார்க்கிறோம். நாம் அனைவரும் வியாபாரிகள். வாழ்க்கையில் நாம் வியாபாரிகள், தர்மத்தில் நாம் வியாபாரிகள், மதத்தில் நாம் வியாபாரிகள். அந்தோ ! அன்பிலும் நாம் வியாபாரிகளே.

நீ வியாபாரம் செய்ய வந்திருக்கிறாயானால், அது கொடுக்க லும் வாங்கலும் பற்றியதானால், விற்பதும் வாங்குவதும்தான் உனது ஒரே எண்ணமானால் வியாபார விதிகளைப் பின்பற்று. வியாபாரத்தில் நல்ல காலம் உண்டு, கெட்ட காலமும் உண்டு; விலை உயர்வதும் தாழ்வதும் உண்டு. எப்போது வேண்டு மானாலும் நஷ்டங்கள் வரும். கண்ணாடியில் உன் முகத்தைப் பார்ப்பது போன்றது அது. அங்கு உன் முகமே பிரதிபலிக்கப் படுகிறது. நீ முகத்தைக் கோணலாக்கிக் கொண்டால் கண்ணாடியிலும் கோணல் தெரியும், நீ சிரித்தால் அங்கும் சிரிப்பு. இதுதான் வாங்கலும் விற்றலும், கொடுப்பதும் கொள்வதும். 

நாம் சிக்கிக்கொள்கிறோம். எப்படி? கொடுப்பதால் அல்ல; கொடுத்ததற்காக எதையோ எதிர்பார்ப்பதால். நமது அன்பிற்குப் பிரதியாக துயரத்தைப் பெறுகிறோம். ஏன்? அன்பு செய்ததால் அல்ல, பிரதியாக அன்பை எதிர்பார்த்ததால் தான். தேவை தீர்ந்த இடத்தில் துயரம் இல்லை. ஆசை, தேவை இவையே எல்லா துயரங்களுக்கும் தந்தை. ஆசைகள், வெற்றி தோல்வி நியதிகளுக்குக் கட்டுப்பட்டவை. ஆசைகள் துயரத்தை விளைவித்தே தீரும்.

உண்மையான வெற்றியின், உண்மையான ஆனந்தத்தின் மாபெரும் ரகசியம் இதுவே: பிரதிபலனை எதிர்பாராதவன், முற்றிலும் தன்னலமற்றவன்-அவனே எல்லாவற்றிலும் சிறந்த வெற்றியடைவான். இது ஒரு முரண்பாடாகத் தோன்றுகிறது. சுயநலமற்றவன் ஒவ்வொருவனும் வாழ்க்கையில் ஏமாற்றப்படு கிறான், மனம் புண்படுகிறான் என்பது நமக்குத் தெரியாதா? மேலோட்டமாக இதற்கு ஆம் என்பதே விடை. ‘ஏசு தன்னலம் அற்றவர்; எனினும் சிலுவையில் அறையப்பட்டார்.’ உண்மை தான். ஆனால் அவரது சுயநலமின்மையே ஒரு பெரும் வெற்றிக் கும் காரணமாயிற்று என்பதையும் நாம் அறிவோமே! லட்சக் கணக்கானோரின் வாழ்வில் உண்மை வெற்றி என்னும் ஆசி களை அள்ளிக் குவித்தது அந்தச் சுயநலமின்மையே அல்லவா?எதையும் வேண்டாதீர்கள். பிரதியாக எதையும் விரும் பாதீர்கள். நீங்கள் கொடுக்க வேண்டியதைக் கொடுத்து விடுங்கள்; அது உங்களுக்கே திரும்பிவரும். ஆனால் அதைப் பற்றி இப்போது நினைக்க வேண்டாம். அது ஆயிரம் மடங் காகத் திரும்பிவரும். கவனத்தை அதன்மீது செலுத்தக் கூடாது. கொடுக்கும் திறன் உடையவர்களாக இருங்கள், கொடுங்கள், அத்துடன் அது முடியட்டும். முழு வாழ்க்கையுமே கொடுத் தல்மயம், நீங்கள் கொடுக்கும்படி இயற்கை வற்புறுத்தும் என் பதை கற்றுக் கொள்ளுங்கள். ஆதலால் முழுமனத்துடன் கொடுங்கள். இன்றோ நாளையோ நீங்கள் அனைத்தையும் விடத்தான் வேண்டும். சேமிப்பதற்காக நீங்கள் வாழ்க்கையில் புகுந்தீர்கள், கைகளை இறுக மூடிக்கொண்டே எடுக்க விரும்புகிறீர்கள். ஆனால் இயற்கை உங்கள் தொண்டையைக் கையால் அழுத்தி, உங்கள் கைகளை விரியச் செய்கிறது. விரும் பினாலும், விரும்பாவிட்டாலும் நீங்கள் கொடுத்தேயாக வேண்டும். ‘நான் கொடுக்க மாட்டேன்’ என்று நீங்கள் சொல் லும் அந்தக் கணமே அடி விழுகிறது; நீங்கள் காயம் அடை கிறீர்கள். காலப்போக்கில் எல்லாவற்றையும் விட்டுவிடும் படி, கட்டாயப்படுத்தப் பெறாத மனிதன் யாரும் இல்லை. இந்த விதியை எதிர்த்துப் போராடும் அளவிற்கு ஒருவன் துய ருறுகிறான். நாம் கொடுக்கத் துணியாததால்தான், இயற்கை யின் இந்த மேலான தேவைக்கு இணங்காததால்தான் துயரப் படுகிறோம். காடு அழிகிறது, ஆனால் அதற்குப் பதிலாக சூடு கிடைக்கிறது. கதிரவன் கடலிலிருந்து நீரை முகந்துகொள்வது, அதனை மழையாகத் திரும்ப அளிப்பதற்கே. கொள்வதற்கும்கொடுப்பதற்கும் ஆனதோர் எந்திரம் மட்டுமே நீங்கள். கொள்வது கொடுப்பதற்கே. 
எனவே பிரதிபலனாக எதையும் வேண்டாதீர்கள். ஆனால் கொடுக்கும் அளவு பெருகப்பெருக வருவதும் அதிகமாகும். இந்த அறையிலிருந்து காற்றை வெளியேற்றும் அளவு விரை வாகுந்தோறும் வெளியே உள்ள காற்றால் நிரப்பப்படும். ஒரு துவாரமும் விடாமல் எல்லா கதவுகளையும் மூடினால் உள் ளேயிருப்பது அப்படியே இருக்கும். ஆனால் வெளியேயுள்ளது ஒருபோதும் உள்ளே வராது. உள்ளேயிருப்பது தேங்கி நின்று, கெட்டுப்போய், நஞ்சு நிறைந்ததாகிவிடும். ஆறு ஓயாமல் கடலிற்குள் பாய்ந்துகொண்டே இருக்கிறது, ஓயாமல் மீண்டும் நிரம்பிக்கொண்டும் உள்ளது. கடலில் புகுவதைத் தடை செய்யாதீர்கள். அப்படிச் செய்கின்ற அந்தக் கணமே மரணம் உங்களைப் பற்றிக்கொள்கிறது. 
பிச்சைக்காரனாக இருக்காதீர்கள். பற்றற்றிருங்கள். வாழ்வில் மிகக் கடினமான செயல் இது. வழியில் வரும் அபாயங் களைக் கணக்கிட உங்களால் முடியாது. அறிவின்மூலம் அந்தத் துன்பங்களைத் தெரிந்துகொண்டாலும் அவற்றை அனுப விக்கும்வரை நீங்கள் உண்மையாக அவற்றை அறிவதில்லை. தொலைவிலிருந்து ஒரு பூங்காவைப் பார்க்கலாம். அதனால் பெறுவது என்ன? நாம் அதனுள் செல்லும்போதுதான் அதை நாம் உணர்கிறோம்; உண்மையாக அறிகிறோம். நமது முயற்சி ஒவ்வொன்றும் தோல்வி அடைந்தாலும், ரத்தம் கொப்பளிக்க நாம் கிழித்தெறியப்பட்டாலும், இவை அனைத்தின் நடுவிலும் நாம் மனம் தளராமல் இருக்க வேண்டும். இன்னல்கள் அத் தனைக்கும் நடுவிலும் நமது தெய்வத்தன்மையை மறக்காமல் இருக்க வேண்டும். செயலுக்கு எதிர்ச்செயல் செய்யுமாறு இயற்கை நம்மைத் தூண்டுகிறது; அடிக்குப் பதிலாக அடியை யும், ஏமாற்றுதலுக்கு மாறாக ஏமாற்றுதலையும், பொய்க்குப் பதிலாகப் பொய்யையும் திரும்ப அளிக்குமாறும், முழு ஆற்ற லுடன் எதிர்த்து அடிக்குமாறும் விரும்புகிறது. அப்போது எதிர்த்து அடிக்காமல் இருக்கவும், அடக்கத்தைக் கைக்கொள்ள வும், பற்றற்றிருக்கவும் மேலான தெய்வ சக்தி வேண்டியிருக்கிறது.
பற்றற்றிருக்க வேண்டும் என்னும் நமது தீர்மானத்தை ஒவ்வொரு நாளும் புதுப்பித்துக் கொள்கிறோம். கடந்து சென்ற காலத்தைத் திரும்பிப் பார்க்கிறோம். அங்கே நமது அன்பிற்கும் பற்றிற்கும் பாத்திரமாக இருந்த பொருட்களைப் பார்க்கிறோம். எப்படி அவை ஒவ்வொன்றும் நம்மைத் துயரத்திற்கு உள் ளாக்கியது என்பதை உணர்கிறோம். நமது ‘அன்பின்’ காரண மாகத் துயரத்தின் எல்லைக்கே சென்று அழுந்திக் கிடந்தோம்! பிறருக்குக் கீழ் வெறும் அடிமைகளாக ஆனதை நாம் கண் டோம்! மேலும்மேலும் கீழ்நோக்கி இழுக்கப்பட்டோம்! ‘இனி நானே எனக்கு எஜமான் ஆவேன். இனி என்னை நான் அடக்கு வேன்’ என்று தீர்மானத்தைப் புதுப்பித்துக் கொள்கிறோம். ஆனால் வேளை வரும்போது மீண்டும் பழங்கதைதான்! மறு படியும் நாம் அகப்பட்டுக் கொள்கிறோம்; வெளியேற முடியாத வர்களாகிறோம். வலையில் சிக்கிய பறவை வெளிவர முயன்று கொண்டும் சிறகடித்துக்கொண்டும் உள்ளது. இதுதான் நமது வாழ்க்கை .
துன்பங்களை நான் அறிவேன். அவை ஏராளம். நம்முள் நூற்றுக்குத் தொண்ணூறு பேர் ஊக்கம் குன்றி, துணிவை இழந்து துன்பநோக்கு உடையவர்களாகி விடுகிறோம். நேர்மையிலும், அன்பிலும், கம்பீரமாகவும் மேன்மையாகவும் உள்ள அனைத்திலும் நம்பிக்கை இழந்துவிடுகிறோம். ஆக, வாழ்வைப் புதிதாகத் தொடங்கும்போது மன்னிப்பவர்களாக, அன்புடையவர்களாக, எளிமையானவர்களாக, கள்ளம் கபடம் அற்றவர்களாக இருந்த மக்கள் வயது முதிரும்போது பொய்மையே பூண்ட போலிகளாகிவிடுவதைக் காண்கிறோம். அவர்களுடைய உள்ளங்கள் சிக்கல் நிறைந்தவை ஆகிவிடு கின்றன. பார்வைக்கு அவர்கள் மிகவும் அமைதியாக இருக்க லாம். அவர்கள் சீற்றம் கொள்வதில்லை. அவர்கள் ஒன்றும் பேசுவதில்லை. ஆனால் அவர்கள் சீற்றம்கொள்வதும் பேசுவ தும் அவர்களுக்கு நல்லது. அவர்களுடைய நெஞ்சங்கள் இறந்து போய்விட்டன. அதனால்தான் அவர்கள் பேசுவதில்லை, அவர்கள் சபிப்பதில்லை, கோபம் கொள்வதில்லை; அவர்கள் கோபம்கொள்ள முடியுமானால் அது அவர்களுக்கு நல்லது, சபிக்க முடிந்தால் அது ஆயிரம் மடங்கு நல்லது. ஆனால் அது அவர்களால் முடியாது. அவர்களது நெஞ்சில் மரணம் உள்ளது; அதன் சில்லிடும் கைகள் அவர்களின் இதயத்தைப் பற்றி விட்டது; சாபம் இடவோ, சுடுசொல் சொல்லவோ முடியாத அளவுக்கு அந்த இதயம் மரத்துவிட்டது.
இவற்றை எல்லாம் நாம் தவிர்க்க வேண்டும். ஆதலால் – தான் மேலான தெய்வ சக்தி நமக்குத் தேவை என்று நான்சொல்கிறேன். ஆதிமனித ஆற்றல் போதாது, மேலான தெய்வ சக்தி பெறுவதே ஒரே வழி. வெளியேற அது ஒன்றுதான் வழி. இந்தச் சிக்கல்கள் அனைத்தின் வழியாகவும், இந்தத் துயர மழைகள் வழியாகவும் அதன் துணையுடன் மட்டுமே நாம் துன்பமின்றிச் செல்ல முடியும். நாம் துண்டுதுண்டாக வெட்டப் படலாம், கிழித்தெறியப்படலாம். எனினும் நமது நெஞ்சம் எப்போதும் மேம்பட்டு விரிய வேண்டும்.
இது மிகவும் கடினமானது. ஆனால் தொடர்ந்த பயிற்சி யால் துன்பத்தை வெல்ல முடியும். எதுவானாலும் சரி, அதை ஏற்கும் முறையில் நம்மை நாம் அமைத்துக்கொள்ளாமல் நமக்கு எதுவும் நிகழாது என்பதைத் தெரிந்துகொள்ள வேண்டும். உடல் ஏற்றதாக அமையாமல், அதற்கு நோய் வர முடியாது என்று சற்று முன்பு கூறினேன். நோய் என்பது நோய்க் கிருமி களை மட்டும் பொறுத்ததல்ல; அதற்கு முன்பே உடலில் நிலவு கின்ற ஒருவகை அனுகூல நிலையையும் பொறுத்ததாகும். நமது தகுதிக்கு ஏற்றதையே நாம் பெறுகிறோம். நமக்கு வர வேண்டிய துன்பங்கள் மட்டுமே வருகின்றன. ஆணவத்தை விட்டு இதைத் தெரிந்து கொள்வோம். நமக்கென்றில்லாத எந்த அடியும் ஒருபோதும் நம்மைச் சேராது. நமக்கு நாமே செய்து கொள்கின்ற துன்பத்தைத் தவிர வேறு எந்தத் துன்பமும் நம்மை அணுகாது. இதை நாம் அறிந்துகொள்ள வேண்டும். உங்களையே ஆராய்ந்து பாருங்கள். உங்களுக்கு வந்த துன்பங்கள் எல்லாமே நீங்கள் அதற்காக உங்களைத் தயார்ப் படுத்திக் கொண்டதால்தான் வந்தது என்பதை அறிந்துகொள் வீர்கள். ஒரு பாதியை நீங்கள் செய்தீர்கள், புற உலகம் மறுபாதி யைச் செய்தது இவ்வாறே துயரம் வந்தது.
இந்த ஆராய்ச்சியிலிருந்து ஒரு நம்பிக்கைக் கிரணமும் வருகிறது. ‘என்னால் புறவுலகை அடக்க முடியாது. ஆனால் என்னுள், எனக்கு அருகில் இருக்கின்ற எனது சொந்த உலகம் என் கட்டுப்பாட்டிற்கு உட்பட்டது. தோல்விக்கு இரண்டும் தேவையானால், என் துயரத்திற்கு இரண்டும் காரணமானால் என் பக்கத்திலிருந்து நான் ஒத்துழைக்க மாட்டேன். அப்போது துயரம் எப்படி வரும்? உண்மையிலேயே என்னை நான் அடக்கினால், துயரம் ஒருபோதும் வராது’ என்பதே அந்த நம்பிக்கை. 
நமது குழந்தைப் பருவம்முதலே, காலமெல்லாம், நமக்கு வெளியேயுள்ள ஏதோ ஒன்றின்மீது பழி சுமத்தவே நாம் முயன்றுவருகிறோம். நாம் எப்போதும் பிறரைத் திருத்தத் தான் கங்கணம் கட்டுகிறோமே தவிர, நம்மையே திருத்த முயல் வதில்லை . நமக்குத் துயரம் வந்தால், ‘ஆ! இது என்ன பேய் உலகம்!’ என்கிறோம்; பிறரைச் சபிக்கிறோம்; ‘என்ன முட்டாள் பைத்தியங்கள்’ என்கிறோம். நாம் உண்மையிலே அவ்வளவு நல்லவர்கள் என்றால் அத்தகைய பேயுலகில் நாம் ஏன் இருக்க வேண்டும்? இது பேய்களின் உலகம் என்றால் நாமும் பேய்களே. இல்லாவிடில் நாம் ஏன் இங்கே இருக்க வேண்டும்? ‘ஆ! இந்த மனிதர்கள் எவ்வளவு சுயநலம் பிடித்தவர்கள்!’ உண்மைதான். ஆனால் நாம் அவர்களைவிட நல்லவர்கள் என்றால் அவர்களது கூட்டத்தில் நாம் ஏன் இருக்க வேண்டும்? சற்றே சிந்தியுங்கள்.
நமது தகுதிக்கு ஏற்றதையே நாம் பெறுகிறோம். உலகம் கெட்டது, நாம் நல்லவர்கள் என்று சொன்னால் அது பொய். அப்படி ஒருபோதும் இருக்க முடியாது. அது நமக்கே நாம் சொல்லிக்கொள்ளும் ஒரு பெரும் பொய். 
கற்றுக்கொள்ள வேண்டிய முதற்பாடம் இதுவே. வெளி யிலுள்ள எதையும் சபிக்காமலும், வெளியிலுள்ள ஒருவர் மீதும் பழி சுமத்தாமலும் இருக்கத் தீர்மானியுங்கள். மனிதனாக இருங்கள். எழுந்து நில்லுங்கள். பழியை உங்கள்மீதே சுமத்திக் கொள்ளுங்கள். எப்போதும் அதுவே உண்மை என்பதை அப் போது காண்பீர்கள். உங்களையே வசப்படுத்திக் கொள்ளுங்கள்.
ஒருகணம் நமது மனிதத் தன்மையைப் பற்றியும், நமது தெய்வத் தன்மையைப் பற்றியும், நமக்கு எல்லாம் தெரியும் என்றும், நம்மால் எதையும் செய்ய முடியும் என்றும், நாம் குற்றமற்றவர்கள், களங்கமற்றவர்கள், உலகிலே தன்னலமின்மை யில் அனைவரையும் மிஞ்சியவர்கள் என்றும் அவ்வளவு பேசிக் கொள்கிறோம். மறுகணம், ஒரு சிறு கல் நம்மைப் புண்படுத்தி விடுகிறது; ஒரு சிறு மனிதனின் அற்பக் கோபம் நம் மனத்தைப் புண்ணாக்கிவிடுகிறது; தெருவில் போகும் எந்த முட்டாளும் ‘இந்தத் தெய்வங்களை’த் துயருறச் செய்கிறான்- இது வெட்கக் கேடு அல்லவா? நாம் அத்தகைய தெய்வங்களானால் இவ் வாறு நடக்குமா? உலகமே பழி சுமக்க வேண்டும் என்பது உண் மையா? ஆன்மாக்கள் அனைத்துள்ளும் தூய்மை மிகுந்தவரும் பெருமை பொருந்தியவரும் ஆன கடவுளை நம் தந்திரங்களால் துயருறச் செய்ய முடியுமா? நீங்கள் அவ்வளவு தன்னலம் அற்ற வர்களானால் நீங்களும் இறைவனுக்குச் சமமானவர்களே. எந்த உலகம்தான் உங்களுக்குத் தீங்கு செய்ய முடியும்? ஏழாவது நரகம் வழியாகக்கூட நீங்கள் சிறிதும் துன்பமின்றி, ஒருவரும் தடை செய்யாமல் செல்ல முடியும். ஆனால் முறையிடுவதும், புறவுலகின்மீது குற்றம் சுமத்த விரும்புவதுமாகிய உண்மை ஒன்றே நீங்கள் புறவுலகத்தை உணர்கிறீர்கள் என்பதைக் காட்டுகிறது. அவ்வாறு உணரும் உண்மையே, நீங்கள் உரிமை பாராட்டிக் கொள்கிறபடி நீங்கள் இல்லை என்பதைக் காட்டி விடுகிறது. துயரத்தை ஒன்றுக்குமேல் ஒன்றாகக் குவித்துக் கொண்டு போவதாலும், புறவுலகம் உங்களைப் புண்படுத்து வதாகப் பாவித்துக்கொள்வதாலும், ‘ஆ! இது பேயின் உலகம்! இவன் எனக்குத் தீமை செய்கிறான்; அவன் என்னைத் துன்பப் படுத்துகிறான்’ என்றெல்லாம் உரக்க முழங்குவதாலும், முன்பை விட அதிகமாகக் குற்றம் செய்கிறீர்கள். அது துயரத்துடன் பொய்யையும் சேர்ப்பதே ஆகும்.
நம்மை நாமே பாதுகாத்துக்கொள்ள வேண்டும். அவ்வளவு தான் நம்மால் செய்ய முடியும். பிறரைக் கவனிப்பதைச் சிறிது காலம் விட்டுவிட வேண்டும். வழியைப் பூரணமாக்குவோம்; லட்சியம் தன்னைத்தானே பாதுகாத்துக்கொள்ளும். ஏனெ னில் நம் வாழ்வு நல்லதாகவும் தூய்மையானதாகவும் இருந் தால்தான் உலகம் நல்லதாகவும் தூயதாகவும் இருக்க முடியும். அது ஒரு குறிக்கோள். நாமே வழி. ஆதலால் நம்மை நாம் தூய்மையாக்கிக் கொள்வோம்; நம்மை நாம் பூரணமாக்கிக் கொள்வோம்!

உயர்நிலைப் பாடங்கள்

4. முக்தி

    கர்மம் என்னும் சொல் செயல் என்ற பொருளைத் தருவதோடு மன இயலின்படி காரணகாரியத் தொடர்பு என்னும்  பொருளையும் குறிக்கும் என்பதை முன்பே கண்டோம். ஒரு விளைவை ஏற்படுத்துகின்ற எந்தச் செயலும் எந்த வேலையும் எந்த எண்ணமும் கர்மம்தான். எனவே கர்ம நியதி என்பது காரணகாரிய நியதி என்று பொருள்படுகிறது அதாவது காரணத்தைத் தொடர்ந்து காரியம் வந்தே தீரும் என்றாகிறது எங்கெல்லாம் ஒரு காரணம் இருக்கிறதோ அங்கெல்லாம் ஒரு விளைவு உண்டாகியே தீரும். இதைக் தடுக்க முடியாது நம் தத்துவத்தின் படி இந்தக் கர்ம நியதி பிரபஞ்சம் முழுவதற்குமே  பொருந்துவதாகும் நாம் பார்க்கின்ற உணர்கின்ற செய்கின்ற அனைத்தும் பிரபஞ்சத்தில் எங்கு நடக்கும் எந்தச் செயலாயினும் அவை ஒருவகையில் கடந்தகாலச் செயல்களின் விளைவுகளாகவும் வேறுவகையில் எதிர்காலத்தில் விளைவை உண்டாக்குவதற்கான காரணங்களாகவும் அமைகின்றன.

 இப்போது நியதி என்னும் சொல்லின் பொருளையும் இதனுடன் அறிவது அவசியமாகிறது திரும்பத் திரும்ப நடைபெறுவதற்கான ஒரு நிகழ்ச்சித் தொடரின் இயல்பே நியதி. ஒரு நிகழ்ச்சியைத் தொடர்ந்து இன்னொரு நிகழ்ச்சி நடப்பதையோ ஒரு நிகழ்ச்சி மற்றொரு நிகழ்ச்சியுடன்ஒரே நேரத்தில் நடப்பதையோ காணும் போது இவ்வாறு ஒன்றைத் தொடர்ந்து இன்னொன்று நடப்பதும் ஒரே நேரத்தில் நிகழ்பவையும் அவ்வாறே மீண்டும் நடைபெறும் என்று எதிர்பார்க்கிறோம் நமது பண்டைய தர்க்க ஆசிரியர்களும் நியாயத் தத்துவ அறிஞர்களும் இந்த நியதியை வியாப்தி என்று அழைத்தனர். நியதி பற்றிய நமது கருத்துக்கள் எல்லாம் தொடர்பிலேயே நிலைபெற்றுள்ளது சில நிகழ்ச்சித் தொடர்கள் நம் மனத்திலுள்ள சில விஷயங்களுடன் பிரிக்க முடியாத ஒரு வகையில் தொடர்பு கொண்டுவிடுகின்றன. அதனால் நாம் எப்போது எந்த ஒன்றை அனுபவித்தாலும் உடனடியாக அவையெல்லாம் ஏற்கனவே நமது மனத்திலுள்ள கருத்துக்களுடன் ஒப்பிட்டுப் பார்க்கப்படுகின்றன மன இயலின் படி சித்தத்தில் எழும் எந்த எண்ணமும் எந்த அலையும் அதுபோன்ற பல அலைகளை ஏற்படுத்தவே செய்யும். தொடர்பு என்பதன் மனஇயல் கருத்து இதுதான் இந்த மகத்தான எங்கும் நிறைந்த தொடர்புக் கொள்கையின் ஒரு பகுதியே இந்தக் காரணகாரிய நியதி தொடர்பின் இந்த எங்கும் நிறைந்த தன்மைதான் வியாப்தி என்று சம்ஸ்கிருதத்தில் அழைக்கப்படுகிறது.

நியதிக் கருத்து அக உலகிற்கு எவ்வாறு அமைந்துள்ளதோ அதுபோல்தான் புறவுலகிற்கும் அமைகிறது அதாவது ஒரு குறிப்பிட்ட நிகழ்ச்சியைத் தொடர்ந்து இன்னொரு குறிப்பிட்ட நிகழ்ச்சி வரும். இது தொடர்ச்சியாக மீண்டும் மீண்டும் நடைபெறும் என்று நாம் எதிர்பார்க்கிறோம் உண்மையில் சொல்லப்போனால் நியதி என்பது இயற்கையில் இல்லை நடைமுறையில் புவிஈர்ப்பு நியதி பூமியில் இருக்கிறது என்றோ எந்த பியதியாவது இயற்கையில் எங்காவது புறப்பொருளில் இருக்கிறது என்றோ கூறுவது தவறு.

நிகழ்ச்சித் தொடர்களை மனம் புரிந்துகொள்கின்ற ஒரு வழியே ஒரு முறையே நியதி நியதி என்ற கருத்து மனத்தில்தான் உள்ளது சில குறிப்பிட்ட நிகழ்ச்சிகள் ஒன்றன்பின் ஒன்றாகவோ அல்லது ஒன்றோடு ஒன்று இணைந்தோ நடப்பதையும் அவை அவ்வாறே திரும்பத்திரும்ப நடைபெறும் என்ற உறுதியை நம்மிடம் உண்டாக்குவதையும் அந்த நிகழ்ச்சித் தொடர்கள் நடைபெறுகிற விதத்தை நமது மனம் முழுமையாகப் புரிந்து கொள்ளச் செய்வதையும் தான் நாம் நியதி என்கிறோம்.

நியதி என்றால் அது உலகம் தழுவியது என்று நாம் கூறியதன் பொருள் என்ன என்பதே அடுத்ததாக ஆராய வேண்டியது சம்ஸ்கிருத மனஇயல் வல்லுனர்கள் தேச கால நிமித்தம் என்றும் ஐரோப்பிய மன இயல் வல்லுனர்கள் இடம் காலம் காரணகாரியம் என்றும் கூறுபவற்றால் எல்லைப்படுத்தப் பட்ட இருப்பின் அந்தப் பகுதியே நமது பிரபஞ்சம் எல்லையற்ற இருப்பில் தேச கால நிமித்தம் சேர்ந்த ஓர் அச்சில் வார்க்கப்பட்ட ஒரு பகுதி மட்டுமே இந்தப் பிரபஞ்சம் எனவே நியதி என்பது எல்லைப்படுத்தப்பட்ட இந்தப் பிரபஞ்சத்தில் மட்டுமே செல்லுபடியாகும் என்பது சொல்லாமலே விளங்கும் இந்தப் பிரபஞ்சத்திற்கு அப்பால் நியதி என்ற ஒன்று இருக்க முடியாது. நாம் பிரபஞ்சம் என்று சொல்லும் போது இருப்பில் நமது மனத்தால் எல்லைப்படுத்தப் பட்ட பகுதியை மட்டுமே குறிப்பிடுகிறோம் நம்மால் பார்க்கவும் கேட்கவும் உணரவும் தொடவும் நினைக்கவும் கற்பனை செய்யவும் முடிந்த புலன்களால் உணரக் கூடிய பிரபஞ்சத்தை மட்டுமே குறிப்பிடுகிறோம் இது மட்டுமே நியதிக்குள் அடங்க முடியும் இதற்கு அப்பாலுள்ள இருப்பை நியதியால் கட்டுப்படுத்த முடியாது ஏனெனில் காரணகாரிய நியதி நமது மனத்திற்கு அப்பால் செல்ல முடியாது புலன்களுக்கு அப்பாலுள்ள பகுதியில் பொருட்கள் மனத்துடன் தொடர்பு கொள்வது என்பது இருக்க முடியாது எண்ணங்களின் தொடர்பின்றி காரணகாரியம் இருக்க முடியாது. எனவே நமது மனத்திற்கும் நமது புலன்களுக்கும் அப்பாற்பட்ட எதுவும் காரணகாரிய நியதியால் கட்டுப்படாது ஸத் அல்லது இருப்பு என்பது பெயர் மற்றும் வடிவம் என்ற அச்சில் வார்க்கப்பட்டால் மட்டுமே அதுகாரணகாரிய நியதிக்கு உட்படுகிறது நியதியின் கீழ் இருப்பதாகச் சொல்லப்படுகிறது ஏனென்றால் நியதிகள் அனைத்தின் சாரமும் காரண காரியத்திலேயே உள்ளது எனவே சுதந்திர சுயேச்சை என்ற ஒன்று இருக்கவே முடியாது என்பது எடுத்த எடுப்பிலேயே புரிகிறது சுதந்திர சுயேச்சை என்ற சொற்களே முன்னுக்குப்பின் முரணானவை ஏனெனில் சுயேச்சை என்பது நமது அறிவிற்கு உட்பட்டது நாம் அறிகின்ற எல்லாமே நமது அறிவிற்கு உட்பட்டது நாம் அறிகின்ற எல்லாமே நமது பிரபஞ்சத்திற்குள் இருப்பவை பிரபஞ்சத்தினுள் உள்ள அனைத்தும் தேச கால நிமித்த நியதிகளால் உருவாக்கப்பட்டவை நாம் அறிந்த எல்லாமே நம்மால் அறியக்கூடிய எல்லாமே காரண காரியத்திற்கு உட்பட்டது சுதந்திரமாக இருக்க முடியாது அதன்மீது மற்ற காரணங்கள் செயல்படுகின்றன அதுவே பின்னர் பிற காரியங்களுக்குக் காரணமாக அமையவும் செய்கிறது ஆனால் சுயேச்சையாக மாறியிருப்பது எதுவோ முன்பு சுயேச்சையாக இல்லாமல் பின்னால் தேச கால நிமித்த எல்லைகளால் வார்க்கப்பட்டு மனிதனின் சுயேச்சையாக மாறியது எதுவோ அது சுதந்திர மானது இந்தச் சுயேச்சை தேச கால நிமித்த எல்லைகளுக்கு வெளியே போகும் போது அது மீண்டும் சுதந்திரம் பெறவும் செய்கிறது அது சுதந்திரத்திலிருந்து வருகிறது இந்தத் தளைகளுக்குள் கட்டுப்படுகிறது பிறகு இவற்றிலிருந்து விடுபட்டு மறுபடியும் சுதந்திரமாகிறது.

இந்தச் பிரபஞ்சம் யாரிலிருந்து வந்தது யாரில் நிலைபெறுகிறது யாரிடம் செல்கிறது என்னும் கேள்விகள் எழுப்பப்படுகின்றன. அது சுதந்திரத்திலிருந்து வருகிறது தளையில் நிலைபெறுகிறது மறு படியும் சுதந்திரத்திற்குள் செல்கிறது என்று பதில் கூறப்படுகிறது. எனவே மனிதன் என்பவன் எல்லையற்ற பரம்பொருளின் சுய வெளிப்பாடே தவிர வேறல்ல என்று சொல்லும்போது அந்த எல்லையற்ற பொருளின் மிகச் சிறிய அம்சம் மட்டுமே மனிதன் என்பதையே நாம் குறிப்பிடுகிறோம். நாம் காண்கின்ற நமது இந்த உடலும் மனமும் அந்த முழுமையின் ஓர் அம்சம் மட்டுமே அந்த எல்லையற்ற பொருளின் ஒரே ஒரு துகள் மட்டுமே இந்தப் பிரபஞ்சம் முழுவதும் சேர்ந்தால் கூட அந்த எல்லையற்ற பொருளின் ஒரு சிறு அணுவளவு மட்டுமே ஆகிறது நமது நியதிகளும் கட்டுப்பாடுகளும் நமது இன்பங்களும் துன்பங்களும் நமது மகிழ்ச்சியும் எதிர்பார்ப்புகளும் எல்லாமே இந்தச் சிறிய பிரபஞ்சத்திற்கு உள்ளேதான் நமது முன்னேற்றமும் பின் வாங்கலும் எல்லாமே அதன் சிறிய எல்லைக்குள் மட்டுமே

 நமது மனத்தின் படைப்பான இந்தப் பிரபஞ்சம் தொடர்ந்து நிலைத்திருக்கும் என்று எதிர்பார்ப்பதும் சொர்க்கத்திற்குப் போக விரும்புவதும் எல்லாம் எவ்வளவு சிறுபிள்ளைத்தனமானவை பாருங்கள் இவ்வளவிற்கும் அந்தச் சொர்க்கம் என்பது நாம் அறிந்த இந்த உலகத்தின் ஒரு நகலாக மட்டுமே இருக்க முடியும் எல்லையற்ற இருப்பு முழுவதையும் எல்லைக்கு உட்பட்ட கட்டுப்பட்ட நாம் அறிந்த இருப்புடன் ஒத்துப் போகச் செய்ய முயல்வது நடக்க முடியாததும் சிறுபிள்ளைத்தனமானதுமான ஆசை என்பது புரிகிறது அல்லவா! ஒருவன் இப்போது தான் அனுபவிக்கின்ற அதே பொருட்களே மீண்டும் மீண்டும் தனக்குக் கிடைக்க வேண்டும் என்று கூறும்போது அல்லது நான் சிலவேளைகளில் சொல்வதுபோல், சொகுசான மதம் வேண்டும் என்று கேட்கும்போது தான் இப்போது இருக்கின்ற நிலையைவிட உயர்ந்த எதையும் சிந்திக்க முடியாத அளவுக்கு அவன் தாழ்ந்துவிட்டான் என்பதை நீங்கள் தெரிந்து கொள்ளலாம். தான் இப்போது இருக்கின்ற சின்னஞ்சிறு சூழ்நிலையுடன் அவன் தன்னை ஒன்றுபடுத்திவிட்டான்.அவன் வேறு எதுவும் அல்ல தனது எல்லையற்ற இயல்பை அவன் மறந்துவிட்டான் அவனுடைய நினைப்பெல்லாம் அந்த நேரத்திற்கு அவனிடம் இருக்கின்ற இன்ப துன்பங்களிலும் பொறாமை அவனிடம் இருக்கின்ற இன்ப துன்பங்களிலும் பொறாமைகளிலும் கட்டுண்டுவிட்டன. எல்லைக்கு உட்பட்ட இதையே எல்லையற்ற தென்று அவன் நினைக்கிறான் நினைப்பது மட்டும் அல்ல இந்த முட்டாள் தனத்தைத் தன்னிடமிருந்து விலகவும் விடமாட்டான் பௌத்தர்கள் தன்ஹா என்றும் திஸ்ஸா என்றும் கூறுகின்ற திருஷ்ணையை வாழ்வின் மீதுள்ள மோகத்தை அவன் நிர்க்கதியான நிலையில் பற்றிப்பிடித்துக் கொண்டிருகிறான் நாம் அறிந்துள்ள இந்தச் சிறிய பிரபஞ்சத்திற்கு அப்பால் லட்சோபலட்சம் ஜீவிகளும் மகிழ்ச்சிகளும் நியதிகளும் வளர்ச்சிகளும் காரணகாரியங்களும் இருக்கலாம். இவ்வளவானாலும் அவையெல்லாம் சேர்ந்தாலும் அது நமது எல்லையற்ற இருப்பின் ஓர் அம்சம் மட்டுமே பூரண சமநிலையை அதாவது கிறிஸ்தவர்கள் கூறுகின்ற அறிவுநிலை அனைத்தையும் கடந்த அமைதி நிலையை இந்தப் பிரபஞ்சத்தினுள் பெற முடியாது. இங்கு மட்டுமல்ல சொர்க்கத்தில் நம் மனமும் எண்ணங்களும் செல்லக்கூடிய புலன்கள் உணரக்கூடிய கற்பனை செய்து பார்க்கக்கூடிய எந்த இடத்திலும் பெற முடியாது இத்தகைய எந்த இடமும் நமக்கு அந்த எல்லா இடங்களுமே நமது தேச கால நிமித்தங்களால் எல்லைப்படுத்தப் பட்ட பிரபஞ்சத்திற்குள்ளேயே உள்ளன.

நமது பூமியை விட மிகவும் சூட்சுமமான உலகங்கள் இருக்கலாம். அங்கே இன்ப அனுபவங்கள் இன்னும் நுட்பமாக இருக்கலாம். ஆனால் அந்த உலகங்களும் பிரபஞ்சத்திற்குள் தான் இருக்க வேண்டும் எனவே அவையும் நியதிக்குள் கட்டுப்பட்டவையே நாம் இவைகளுக்கு அப்பால் போக வேண்டும். இந்தச் சிறிய பிரபஞ்சம் முடிகின்ற இடத்தில் தான் உண்மையான மதவுணர்வு தொடங்குகிறது. இந்தச் சிறுசிறு இன்பங்களும் துன்பங்களும் பொருட்களைப் பற்றிய அறிவும் அங்கே துன்பங்களும் பொருட்களைப் பற்றிய அறிவம் அங்கே முற்றுப் பெறுகிறது உண்மை தொடங்குகிறது வாழ்வின் மீதுள்ள மோகத்தை விடும்வரை கட்டுப்பட்ட இந்த நிலை யற்ற நிலைமையின்மீது வைத்துள்ள தீவிரமான முக்தி நிலையின் ஒரு கணக் காட்சியைக் கூடப்பெறுவோம் என்ற நம்பிக்கை கிடையாது மனித சமுதாயத்தின் மகோன்னதமான எல்லா முயற்சிகளுடையவும் லட்சியமான அந்த முக்திநிலையைப் பெறுவதற்கு ஒரே வழிதான் உள்ளது இந்தச் சிறிய வாழ்வை விட வேண்டும் உடம்பை விட வேண்டும் மனத்தை விடவேண்டும் எல்லைக்கு உட்பட்ட கட்டுப்பட்ட அனைத்தையும் விடவேண்டும். இதுதான் வழி இது அறிவுபூர்வமானதுதான் புலன்களாலும் மனத்தாலும் உணரப்படுகின்ற. இந்தச் சிறிய பிரபஞ்சத்தின் மீது நமக்குள்ள பற்றை விட்டோமானால் அந்தக் கணமே நாம் முக்தி பெறுவோம் தளையிலிருந்து விடுபடுவதற்கான ஒரே வழி நியதியின் எல்லைகளுக்கு அப்பால் போவது தான் காரண காரியங்களுக்கு அப்பால் போவதுதான்.

ஆனால் உலகின் மீதுள்ள மோகத்தை விடுவது என்பது அவ்வளவு சுலபமல்ல ஏதோ மிகச் சிலரே அந்த நிலையை அடைந்திருக்கின்றனர் அதற்கு இரண்டு வழிகளை நமது சாஸ்திரங்கள் கூறுகின்றன ஒன்று நேதி நேதி ( இதுவல்ல இதுவல்ல), மற்றொன்று இதி இது முன்னையது எதர்மறை வழி பிள்ளையது உடன்பாட்டு வழி.

மிகவும் கடினமானது எதிர்மறை வழி மிகவுயர்ந்த அசாதாரணமான மனமும் மாபெரும் சுயேச்சையும் கொண்ட வெகுசிலருக்கே இது சாத்தியமாகும். அவர்கள் எழுந்துநின்று, எனக்கு இது தேவையில்லை என்று சொன்னால் போதும் மனமும் உடம்பும் அவர்களின் சுயேச்சைக்குப் பணிந்து நடக்கும். அவர்கள் வெற்றியுடன் வெளிவருவார்கள் ஆனால் அத்தகையோர் அபூர்வமே.

உலகில் பெரும்பாலான மக்கள் உடன்பாட்டு வழியையே தேர்ந்தெடுக்கின்றனர். இந்த வழி லௌகீக வாழ்வை ஏற்றுக்கொள்கிறது. இதில் தளைகளை உடைப்பதற்கு அந்தத் தளைகளே பயன்படுத்தப் படுகின்றன இதுவும் ஒருவகையான விட்டுவிடுதல் தான் ஆனால் அது நிதானமாகவும் படிப்படியாகவும் செய்யப்படுகிறது பொருட்களை அறிந்து அவற்றை அனுபவித்து அதன் மூலம் அனுபவங்களைப் பெறும் போது பொருட்களின் இயல்பு தெரிய வருகிறது இறுதியில் மனம் அவற்றை விட்டுவிட்டு பற்றற்ற நிலையை அடைகிறது.

முதல் வழியில் ஆராய்ச்சியின் மூலம் பற்றற்ற நிலை அடையப்படுகிறது. இரண்டாவது வழியில் செயல் புரிவதன் மூலமாகவும் அனுபவத்தின் மூலமாகவும் அடையப்படுகிறது. முதல் வழி, ஞானயோகம்; இங்கு எல்லா செயல்களும் மறுக்கப்படுகின்றன. இரண்டாவது வழி கர்மயோகம் செயல்புரிவதிலிருந்து ஓர் ஓய்வே இதில் இல்லை பிரபஞ்சத்தில் உள்ள அனைவருமே செயல் புரிந்தாக வேண்டும். யார் ஆன்மாவிலேயே முழுத்திருப்தி காண்கிறார்களோ யாருடைய ஆசைகள் ஆன்மாவைத் தவிர வேறெதையும் நாடாதோ யாருடைய மனம் ஆன்மாவைத் தவிர வேறு எங்கும் செல்வதில்லையோ யாருக்கு ஆன்மாவே எல்லாமாக இருக்கிறதோ அவர்கள் செயல்புரிய வேண்டியதில்லை மற்ற எல்லோரும் வேலை செய்தேயாக வேண்டும்.

தானாகப் பாய்ந்து செல்லும் நீரோட்டம் ஓரிடத்தில் சுழலை உண்டாக்குகிறது. சிறிதுநேரம் அந்தச் சுழலில் இருந்துவிட்டு, அதிலிருந்து வெளிப்பட்டு மீண்டும் சுதந்திரமாக தடையின்றித் தன்போக்கில் செல்கிறது. ஒவ்வொரு மனித வாழ்வும் அந்த நீரோட்டம் போன்றது தான்; தேச கால நிமித்தமாகிய சுழலில் சிக்கி என் தந்தை என் சகோதரன் என் பெயர் என் புகழ் என்றெல்லாம் கதறியவாறே அதில் சிறிதுநேரம் சுழல்கிறது இறுதியில் அதைவிட்டு வெளியே வந்து தனது பழைய சுதந்திர நிலையைப் பெறுகிறது உலகம்முழுவதும் இப்படித்தான் நடந்து கொண்டிருக்கிறது நாம் இதை அறிகிறோமோ இல்லையோ உணர்கிறோமோ இல்லையோ நாம் எல்லோரும் இந்த உலகமாகிய கனவிலிருந்து விடுபடவே வேலை செய்து கொண்டிருக்கிறோம் உலகில் மனிதன் பெறுகின்ற அனுபவமெல்லாம் அவனை இந்தச் சுழலிலிருந்து விடுபட வல்லவன் ஆக்குவதற்கே.

கர்மயோகம் என்பது என்ன செயல்புரிவது எப்படி என்னும் ரகசியம் பற்றிய அறிவே கர்மயோகம். இந்தப் பிரபஞ்சம் முழுவதும் செயல் புரிந்து கொண்டிருப்பதைக் காண்கிறோம். எதற்காக? முக்தி பெறுவதற்காக சுதந்திரம் பெறுவதற்காக அணுவிலிருந்து மிகவுயர்ந்த ஜீவிவரை எல்லாமே அந்த ஒரே லட்சியத்திற்காக மன சுதந்திரத்திற்காக உடல் சுதந்திரத்திற்காக ஆன்ம சுதந்திரத்திற்காகத்தான் பாடுபட்டுக் கொண்டிருக்கின்றன. அனைத்தும் சுதந்திரத்திற்காகவே தளை யிலிருந்து விடுபட்டுப் போகவே எப்போதும் முயற்சி செய்கின்றன. சூரியன், சந்திரன் பூமி, கிரகங்கள் என்று எல்லாமே கட்டிலிருந்து விடுபட்டுப் பறந்து போகவே முயன்று கொண்டிருக்கின்றன. மையத்தை நோக்கியும் மையத்திலிருந்து விலகியும் செயல்படுகின்ற இரண்டு இயற்கைச் சக்திகளும் பிரபஞ்சத்தின் அடையாளங்களாக உள்ளன. உலகில் அடியும் உதையும் ஏற்று துன்பங்களைச் சகித்து நெடுங்காலம் கழிந்த பின்னர் பொருட்களின் உண்மையை அறிவதற்குப் பதிலாக கர்மயோகத்திலிருந்து செயலின் ரகசியத்தையும் செயல் புரிய வேண்டிய முறையையும் செயலின் ஒருங்கிணைக்கும் ஆற்றலையும் தெரிந்து கொள்கிறோம்.

எப்படி பயன்படுத்துவது என்பது தெரியாவிட்டால் மிகப் பெரிய சக்தி வீணாக நேரலாம் கர்ம யோகம் செயலை ஒரு விஞ்ஞானமாக மாற்றுகிறது. அதன் மூலம் இந்த உலகின் செயல்பாடுகள் அனைத்தையும் எப்படிப் பயன்படுத்துவது என்பதை நாம் அறிந்துகொள்கிறோம் வேலை என்பது தவிர்க்க முடியாதது அப்படித்தான் இருக்கவும் செய்யும் ஆனால் மிக உயர்ந்த நோக்கத்திற்காக நாம் வேலை செய்வோம். இந்த உலகம் நமக்கு ஓர் ஐந்து நிமிடங்காலத் தங்குமிடம் மட்டுமே நாம் கடந்து போக வேண்டிய பாதை மட்டுமே; சுதந்திரம் என்பது இதற்குள் இல்லை, இதைக் கடந்தால் தான் கிடைக்கும் என்பதையெல்லாம் கர்ம யோகம் நமக்கு உணர்த்துகிறது உலகத்தின் தளைகளிலிருந்து விடுபடுவதற்கான வழியைக் கண்டுபிடிப்பதற்காக நாம் நிதானமாகவும் உறுதியாகவும் செல்ல வேண்டும் நான் முன்பு சொல்லியதுபோல் சராசரிக்கும் மேற்பட்ட சில மனிதர்கள் இருக்கிறார்கள். அவர்கள் நினைத்த உடனே பாம்பு தன் தோலை உரித்துவிடுவது போல் தங்களிடமிருந்து உலகத்தைப் பிரித்து அதை விட்டு விட்டு அப்பால் நின்றுகொண்டு உலகத்தைப் பார்க்கிறார்கள். அத்தகைய அசாதாரண மனிதர்கள் இருக்கிறார்கள் அதில் சந்தேகம் இல்லை ஆனால் மற்றவர்கள் செயல் வழியாக நிதானமாகத்தான் செல்ல வேண்டும் செயல்புரிகின்ற முறையையும் அதன் ரகசியத்தையும் மிகுந்த பலன் கிடைக்கும் வகையில் அதைச் செய்யும் முறையையும் காட்டுகிறது கர்மயோகம்.

கர்மயோகம் என்ன சொல்கிறது? இடையீடின்றி வேலை செய் ஆனால் அதில் எந்தப் பற்றும் வைக்காதே உங்களை எதனோடும் இணைத்துக் கொள்ளாதீர்கள் மனத்தைச் சுதந்திரமாக வைத்துக் கொள்ளுங்கள் நீங்கள் காண்கின்ற துன்பங்கள் துயரங்கள் எல்லாமே இந்த உலகம் இயங்குவதற்குத் தேவையான சூழ்நிலைகளே வறுமையும் சரி வளரும் மகிழ்ச்சியும் சரி கண நேரத்திற்கே அவை நமது உண்மை இயல்பைச் சேர்ந்தவை அல்ல இன்பதுன்பங்களையும் புலனுகர்ச்சிப் பொருட்கள் அனைத்தையும் கற்பனைகளையும் கடந்ததே நமது இயல்பு என்றாலும் நாம் எப்போதும் வேலை செய்துகொண்டே இருக்க வேண்டும்.

பற்றினால் தான் துன்பம் வருகிறதே தவிர செயலால் அல்ல நாம் செய்கின்ற செயலோடு நம்மைப் பிணைத்துக் கொண்ட அந்தக் கணமே துன்பத்தை உணரத் தொடங்குகிறோம். இணைத்துக் கொள்ளாமல் வேலை செய்வோமானால் துன்பத்தை உணர மாட்டோம். இன்னொருவனுக்குச் சொந்தமான அழகிய ஓவியம் ஒன்று எரிந்துபோனால் அதற்காக ஒருவன் வருத்தப்பட மாட்டான் ஆனால் அவனுடைய ஓவியம் எரிந்து போனால் அவன் எவ்வளவு வேதனைப்படுகிறான் ஏன் இரண்டுமேஅழகிய ஓவியங்கள் ஒரே ஓவியத்தின் பிரதிகளாகக்கூட அவை இருக்கலாம். ஆனால் அவற்றுள் ஒன்று எரியும் போது மட்டும் அவன் மிகவும் துன்பப்பட்டான் காரணம் ஓர் ஓவியத்தோடு அவன் தன்னை இணைத்துக் கொண்டான் மற்றொன்றோடு இணைத்துக் கொள்ளவில்லை.

இந்த நான் எனது என்பவைதாம் எல்லா துன்பங்களுக்கும் காரணம். எனது என்ற எண்ணம் வந்தவுடனே சுயநலமும் வருகிறது. சுயநலம் துன்பத்தைக் கொண்டு வருகிறது. சுயநலத்துடன் செய்யும் ஒவ்வொரு செயலும் சுயநலத்துடன் நினைக்கும் ஒவ்வொரு நினைப்பும், நம்மை ஏதாவது ஒன்றுடன் பற்றுக்கொள்ளச் செய்கிறது. உடனே நாம் அடிமையாக்கப்படுகிறோம். சித்தத்தில் ஏழுகின்ற நான் எனது என்னும் ஒவ்வோர் அலையும் நம்மைச் சுற்றி உடனடியாகச் சங்கிலியைப் பிணைக்கிறது; நம்மை அடிமைகளாக்கிவிடுகிறது. நான் எனது என்று அதிகமாகச் சொல்லும் அளவு அடிமைத்தளை பலமாகிறது; துன்பங்களும் அதிகரிக்கின்றன. எனவே உலகத்தில் உள்ள எல்லா ஓவியங்களின் அழகையும் அனுபவியுங்கள். ஆனால் எந்த ஓவியத்தோடும் உங்களை இணைத்துக்கெள்ளாதீர்கள் என்று கர்மயோகம் சொல்கிறது. எனது என்று ஒருபோதும் சொல்லாதீர்கள் ஒரு பொருளை எனது என்று சொல்லி விட்டால் உடனடியாகத் துன்பம் வந்து சேர்ந்துவிடும். மனத்தில்கூட என் குழந்தை என்று சொல்லாதீர்கள் குழந்தையை வைத்துக் கொள்ளுங்கள்.ஆனால் எனது என்று மட்டும் சொல்லாதீர்கள் சொன்னால் துன்பம் தான் என் வீடு என்று கூறாதீர்கள் எனது உடம்பு என்று சொல்லாதீர்கள் பிரச்சினையே அதில்தான் இந்த உடம்பு உங்களுடையதும் அல்ல என்னுடையதும் அல்ல வேறு யாருடையதும் அல்ல அவை இயற்கையின் நியதிப்படி வந்துபோகின்றன ஆனால் நாமோ சுதந்திரர்கள் சாட்சியாக நிற்பவர்கள் இந்த உடம்பு ஒரு படத்தைவிட ஒரு சுவரைவிட அதிக சுதந்திரம் உள்ளது அல்ல அப்படி இருக்கும் போது அதனோடு நாம் ஏன் நம்மைப் பிணைத்துக் கொள்ள வேண்டும் ஒருவன் ஓவியம் வரைந்தால் அவன் வரைந்துவிட்டுப் போகிறான் அது எனக்கு வேண்டம் என்னும் சுயநலக்கைகளை நீட்டாதீர்கள் சுயநலம் தலைதூக்கினால் துன்பமும் தொடங்கிவிடும்.

எனவே கர்மயோகம் சுயநலம் தலைதூக்குகின்ற போக்கையே முதலில் ஒழிக்க வேண்டும் என்று கூறுகிறது. அதைத் தடுப்பற்கான ஆற்றல் உங்களிடம் இருக்குமானால் அதை உடனே தடுத்துவிடுங்கள். சுயநலப் பாதைகளில் மனம் செல்ல அதற்கு மேலும் அனுமதிக்காதீர்கள். அதன்பிறகு உலகத்தில் சென்று முடிந்த அளவு வேலை செய்யலாம், எல்லோருடனும் பழகலாம், விரும்பிய இடங்களுக்குச் செல்லலாம். உங்களை எந்தத் தீமையும் அணுகாது. தாமரை இலை தண்ணீரில் இருக்கிறது ஆனால் தண்ணீரால் அதை நனைக்கவோ அதன்மீது ஒட்டிக் கொள்ளவோ முடியாது. அதுபோலவே உலகில் நீங்களும் இருப்பீர்கள். இது தான் வைராக்கியம், ஆசையின்மை, பற்றின்மை என்று அழைக்கப்படுகிறது.

பற்றின்மை இன்றி எந்தவிதமான யோகமும் கிடையாது என்று முன்பே கூறினேன் என்று நினைக்கிறேன். எல்லா யோகங்களுக்கும் பற்றின்மையே அடிப்படை. இல்லறத்தையும், அழகிய ஆடை அணிகளையும் நல்ல உணவு உண்பதையும் விட்டு விட்டு பாலைவனத்தில் வாழும் ஒருவன் தீவிரப் பற்று உடையவனாக இருக்கலாம். அவனது ஒரே உடைமையான உடம்பே அவனுக்கு இப்போது எல்லாமாக ஆகிவிட்டிருக்கலாம். அவனுக்கு வாழ்க்கை என்பது இப்போது அந்த உடம்பைக் காப்பாற்றுவதற்கான போராட்டமாகவே இருக்கும். பற்றின்மை என்றால் உடம்பிற்காக நாம் எதுவும் செய்யக் கூடாது என்பதல்ல பொருள். அது மனத்தைப் பொறுத்து பிணைக்கின்ற சங்கிலியாகிய நான் எனது என்பவை மனத்திலேயே உள்ளது. நாம் எங்கிருந்தாலும் என்ன செய்தாலும் நமது உடம்பின் மீதோ புலன்களின் மீதோ இந்தச் சங்கிலியால் நம்மைப் பிணைத்துக் கொள்ளாவிட்டால் நாம் பற்றற்றவர்கள். ஒருவன் சிம்மாசனத்தில் அமர்ந்திருக்கலாம் ஆனால் சிறிது கூடப் பற்றில்லாதவனாக இருக்கலாம் மற்றொருவன் கந்தை உடுத்திருக்கலாம், ஆனால் தீவிரப் பற்றுடையவனாக இருக்கலாம். முதலில் இந்தப் பற்றற்ற நிலையை அடைய வேண்டும் பின்னர் இடையீடின்றிச் செயல் புரிய வேண்டும் பற்றுகளை விடுவது மிகவும் கடினம்தான் என்றாலும் நாம் அவற்றை நீக்குவதில் உதவுகின்ற வழியைக் கர்மயோகம் கூறுகிறது.

எல்லா விதமான பற்றுகளையும் நீக்குவதற்கு இரண்டு வழிகள் உள்ளன ஒரு வழி இறை நம்பிக்கை இல்லாத புறத்திலிருந்து வரும் எந்த உதவியையும் நம்பாதவர்களுக்கு உரியது தங்களுக்குரிய வழி முறைகளைத் தேடிக்கொள்ளும்பொறுப்பு அவர்களுடையதே தங்கள் சொந்த சுயேச்சைகள் மன ஆற்றல்கள் விவேகம் இவற்றை த் துணையாகக் கொண்டு நான் பற்றில்லாமல் இருப்பேன் என்னும் உறுதியுடன் இவர்கள் செயலில் ஈடுபட வேண்டும்.

இறை நம்பிக்கை உள்ளவர்களுக்கு மற்றொரு வழி இருக்கிறது. இது முன்னதைவிடக் கொஞ்சம் எளிய வழி இவர்கள் தங்கள் செயலின் பலனை இறைவனுக்கு அர்ப்பணித்து விடுகிறார்கள். இவர்கள் செயல் புரிகிறார்கள் ஆனால் பலனில் பற்று வைக்க மாட்டார்கள் இவர்கள் காண்பதும் கேட்பதும் உண்பதும் எல்லாம் இறைவனுக்காகவே நாம் எத்தகைய நற்செயல்களைச் செய்தாலும் புகழுக்கோ பலனுக்கோ உரிமை கொண்டாடாமல் இருப்போம். அவை இறைவனுடையவை பலன்களை அவரிடமே அர்ப்பித்துவிடுவோம் எஜமானனான இறைவனின் ஏவலர் மட்டுமே நாம் என்றும் செயல்புரிவதற்கான ஒவ்வொரு தூண்டுதலும் ஒவ்வொரு கணமும் அவரிடமிருந்தே வருகிறது என்றும் எண்ணி ஒதுங்கி நிற்போம் நீங்கள் வழிபடுகின்ற எல்லாவற்றையும் உணர்கின்ற அனைத்தையும் செய்கின்ற அனைத்தையும் அவரிடமே அர்ப்பித்துவிட்டு ஓய்வெடுங்கள் நாம் அமைதியில் நிலைத்திருப்போம் நமக்குள் பூரண அமைதி நிலவட்டும் பின்னர் நமது உடம்பு மனம் மற்றும் அனைத்தையும் அவரிடமே அர்ப்பித்துவிட்டு ஓய்வெடுங்கள் நாம் அமைதியில் நிலைத்திருப்போம் நமக்குள் பூரண அமைதி நிலவட்டும். பின்னர் நமது உடம்பு, மனம் மற்றும் அனைத்தையும் இறைவன் என்னும் வேள்வித் தீயில் ஆஹுதியாக சமர்ப்பிப்போம். வேள்வியில் நெய்யைச் சொரிவதற்குப் பதிலாக, உங்கள் சிறிய நாவ் என்பதைச் சொரிந்து பதிலாக உங்கள் சிறிய நான் என்பதைச் சொரிந்து இரவும்பகலும் இந்த மாபெரும் வேள்வியைச் செய்யுங்கள் இறைவா இந்த உலகத்தில் செல்வத்தைத் தேடியதில் நான் கண்ட ஒரே செ,ஞூவம் நீயே நான் என்னை உன்னிடம் ஆஹுதியாக அளிக்கிறேன் அன்பு நீயே நான் என்னை எதுவும் வேண்டாம் அது நல்லதோ கெட்டதோ இரண்டும் இல்லாததோ எப்படியும் இருக்கட்டும் எனக்குக் கவலை இல்லை எல்லாவற்றையும் உன்னிடமே அர்ப்பணிக்கிறேன் என்று சொல்லுங்கள்.

 4.

 ஆன்மாபோல் தோன்றுகின்ற நமது சிறிய நான் என்பதை இரவும் பகலும் துறப்போம். அப்படித் துறப்பது நமது இயல்பாக மாறும்வரையில் அது நமது ரத்தத்தில் நரம்புகளில் மூளையில் கலந்து நமது உடம்பு முழுவதும் அந்த லட்சியத்தை ஒவ்வொரு கணமும் ஏற்றுக்கொள்ளும்வரையில் முயன்று கொண்டே இருப்போம். அதன் பிறகு போர்க்களத்தில் புகுந்து பீரங்கிகளின் முழுக்கத்திறக்கு நடுவில் பேரின் அமளி துமளியின் இடையில் சென்றாலும் நீங்கள் சுதந்திரமாக அமைதிமயமாக இருக்க முடியும்,

கடமை என்ற கருத்து சற்று தாழ்ந்த படியிலுள்ளது என்று கர்மயோகம் கூறுகிறது. ஆனாலும் நாம் நமது கடமையைச் செய்துதான் ஆக வேண்டும். விசித்திரமான இந்தக் கடமை உணர்வு சில வேளைகளில் பெரிய துயரங்களுக்கெல்லாம் காரணமாக அமைந்துவிடுகிறது கடமை என்பது நமக்கு நோயாகி விடுகிறது நம்மை இழுத்துக் கொண்டே போகிறது நம்மைப் பிடித்துக் கொண்டு நம் வாழ்க்கை முழுவதையும் துயரமாக மாற்றுகிறது. அது மனித வாழ்வில் ஒரு சாபக்கேடு கடமையும் கடமையுணர்வும் கோடைகாலத்தின் நண்பகல் சூரியன் போல் மனித சமுதாயத்தின் அந்தராத்மாவையே தகிக்கிறது கடமைகளுக்கு அடிமையாகிவிட்ட பரிதாபத் திற்குரிய அடிமைகளைப் பாருங்கள் கடமை அவர்களைப் பிரார்த்தனை செய்யவோ குளிக்கவோ கூட விடுவதில்லை. அவர்களின் மீது எப்போதும் அது அமர்ந்திருக்கிறது வெளியில் சென்று வேலை செய்கிறார்கள். அங்கும் அவர்கள்மீது கடமைதான் வீட்டிற்கு வருகிறார்கள் வீட்டிலும் மறுநாள் செய்யவேண்டிய வேலைகளைப் பற்றிய எண்ணத்தில் மூழ்குகிறார்கள் கடமை அவர்களின் மீது உள்ளது இது அடிமை வாழ்க்கை ஒரு குதிரை ஓடி ஓடிக் களைத்து நடுவீதியில் வீழ்ந்து சாவதுபோல் இறுதியில் சாகிறார்கள் கடமையைப்பற்றி மக்கள் இவ்வாறுதான் புரிந்து கொண்டிருக்கிறார்கள்.

உண்மையான ஒரே கடமை பற்றற்றிருப்பதும் சுதந்திரமாகச் செயல் புரிவதும் செயல்கள் அனைத்தையும் கடவுளிடம் அர்ப்பணித்து விடுவதும்தான் நமது கடமைகள் எல்லாமே அவருடையது. இங்கு வேலை செய்யக் கட்டளையிடப்பட்டிருக்கின்ற நாம் பேறு பெற்றவர்கள். நமக்கு அனுமதிக்கப்பட்டுள்ள காலம்வரை வேலை செய்கிறோம்.அதை நாம் நன்றாகச் செய்கிறோமோ மோசமாகச் செய்கிறோமோ யாருக்குத் தெரியும்? நன்றாகவே செய்தாலும் அதன் பலன் நமக்கு வேண்டாம் மோசமாகச் செய்தாலும் அதன் பலனைப்பற்றிக் கவலைப்பட வேண்டாம் அமைதியாக இருங்கள் சுதந்திரமாக இருங்கள் வேலைகளைச் செய்யுங்கள் இத்தகைய சுதந்திரத்தை அடைவது மிகவும் கடினமானதுதான் .

அடிமைத்தனத்தைக் கடமையென்று சொல்வதும் மாமிசப் பிண்டத்திற்கு மாமிசப் பிண்டத்தின் மீது இருக்கும் திவீரப் பற்றிற்குக் கடமையென்று விளக்கம் தருவதும் எவ்வளவு எளிதானவை பணம் முதலான பொருட்களிடம் பற்றுக்கொண்டு அவற்றை அடைவதற்காக உலகத் களத்தில் இறங்கிப் போராடுகிறார்கள் இதை ஏன் செய்கிறீர்கள் என்று கடமை என்பார்கள் பணத்தின் மீதுளம் லாபத்தின் மீதும் இருக்கின்ற முட்டாள் தனமான பேராசையைச் சில பூக்களால் மறைக்க முயற்சிக்கிறார்கள்.

கடைசியில் கடமை என்பது என்ன ? அது உண்மையில் நமது உடலின் நமது பற்றின் தூண்டுதல் மட்டுமே ஒரு பற்று நிலைத்துவிட்டால் அதைக் கடமை என்கிறோம். உதாரணமாக திருமணம் என்பது இல்லாத நாடுகளில் கணவனுக்கும் மனைவிக்கும் இடையேயான கடமைகள் எதுவும் இல்லை. திருமணம் என்று வந்தவுடனே பற்றின் காரணமாக இருவரும் சேர்ந்து வசித்தார்கள் இப்படிச் சேர்ந்து வசிப்பது என்பது பல தலைமுறைகளுக்குப் பிறகு ஒரு நிலையான வழக்க மாகியது. அப்படி நிலைபெற்றுதும் அது ஒரு கடமையாக மாறிவிட்டது அதை நாள்பட்டுபோன தீராத ஒரு வகை வியாதி என்று சொல்லலாம். அது கடுமையாகும் போது வியாதி என்கிறோம் தீர்க்க முடியாத அளவு தீவிரமாகும்போது நாம் அதனைச் சற்று அந்தஸ்துடைய கடமை என்ற பெயரை கொண்டு அபிஷேகம் செய்கிறோம். அதன்மீது மலர் தூதுகிறோம். அதற்காகப் பேரிக்கைகளை முழுக்குகிறோம் மந்திரங்களை உச்சரிக்கிறோம் அதன் பிறகோ கடமை என்ற அந்தப் பெயரால் உலகம் முழுவதும் ஒன்றுடன் ஒன்று அடித்துக் கொள்ளையடிக்கிறான், மிருகத்தனத்தைக் கட்டுப்படுத்தும் அளவிற்குக் கடமை நல்லது தான். வேறு எந்த லட்சியமும் இல்லாத மிகத் தாழ்ந்த மனிதர்களுக்குக் கடமை என்பது கொஞ்சம் நன்மையளிப்பதாக இருக்கும்.

ஆனால் கர்மயோகிகள் ஆக விரும்புபவர்கள் கடமை என்னும் நினைப்பையே தூக்கி எறிந்துவிட வேண்டும். உங்களுக்கும் எனக்கும் எந்தக் கடமையும் இல்லை உலகிற்குக் கொடுப்பதற்காக உங்களிடம் உள்ளவற்றை எல்லாம் தாராளமாகக் கொடுங்கள், ஆனால் கடமை என்பதற்காகக் கொடுக்காதீர்கள். அத்தகைய நினைப்பையே மனத்தில் கொள்ளாதீர்கள் கட்டாயத்திற்கு ஆளாகாதீர்கள். கட்டாயத்திற்கு ஏன் ஆளாகவேண்டும்? கட்டாயத்தின் பேரில் நீங்கள் செய்கின்ற அனைத்தும் பற்றையே வளர்க்கும்.

கடமை என்ற ஒன்றே உங்களுக்கு எதற்கு அனைத்தையும் ஆண்டவனிடம் அர்ப்பணித்து விடுங்கள் கடமை என்னும் நெருப்பு தகிக்கின்ற அனல் கக்கும் எரிஉலையில் உள்ள நீங்கள் இந்த அமுதைக் குவளைகளில் ஏந்திக் குடியுங்கள் மகிழ்ச்சியாக இருங்கள் நாம் அனைவருமே அவரது திருவுளக் கருத்தை நிறைவேற்றுகிறோம் அவ்வளவுதான் அதில் வரும் பரிசிலோ தண்டனையிலோ நமக்கு எந்தத் தொடர்பும் இல்லை பரிசைப் பெற விரும்பினால் தண்டனையும் பெற்றேயாக வேண்டும் தண்டனை வேண்டாமென்றால் அதற்கு ஒரே வழி பரிசையும் உதறிவிடுவதுதான் துயரத்திலிருந்து விடுபடுவதற்கான ஒரே வழி மகிழ்ச்சி துயரத்திலிருந்து விடுபடுவதற்கான ஒரேவழி மகிழ்ச்சி பற்றிய நினைப்பையும் விட்டுவிடுவதுதான் ஏனென்றால் இந்த இரண்டும் ஒன்றோடொன்று இணைந்தவை ஒரு பக்கம் மகிழ்ச்சி மறுபக்கம் துன்பம் ஒரு பக்கம் வாழ்க்கை இருக்கிறது மறுபக்கம் மரணம் உள்ளது மரணத்திற்கு அப்பால் செல்வதற்கு ஒரே ஒரு வழி வாழ்க்கை மீதுள்ள மோகத்தை விட்டுவிடுவதுதான் வாழ்வும் சாவும் ஒரே விஷயம் தான் ஆனால் இரண்டு கோணங்களிலிருந்து பார்க்கப்படுகின்றன, அவ்வளவு தான் எனவே துன்பமற்ற இன்பம் மரணமற்ற வாழ்க்கை போன்ற கருத்துக்கள் எல்லாம் பள்ளிச் சிறுவர்களுக்கும் குழந்தைகளுக்கும் மிகவும் நல்லது ஆனால் அறிவுஜீவியோ இவை முன்னுக்குப்பின் முரணானவை என்றே காண்கிறான் கண்டு இரண்டையும் விட்டு விடுகிறான்.

நீங்கள் செய்யும் எதற்கும் பாராட்டுகளையோ பரிசுகளையோ எதிர்பார்க்காதீர்கள் ஒரு நல்ல காரியத்தைச் செய்தால் உடனே அதற்கான வெகுமதியை எதிர்பார்க்கத் தொடங்கி விடுகிறோம். ஏதாவது ஒரு தர்ம காரியத்திற்காகப் பணம் கொடுத்த உடனே நம்முடைய பெயர் பத்திரிக்கையில் பளிச்சிட வேண்டும் என்று விரும்புகிறோம். இத்தகைய ஆசைகளின் விளைவாகத் துன்பங்கள் வந்தே தீரும்.. உலகின் மாமனிதர்கள் யாருக்கும் தெரியாமலே வாழ்ந்து மறைந்து விட்டார்கள் உலகம் சிறிதும் அறியாத இந்த மாமனிதர்களுடன் ஒப்பிடும்போது நாம் அறிந்த புத்தர்களும் ஏசுநாதர்களும் இரண்டாவது படியிலேயே நிற்கிறார்கள் உலகம் அறியாத இத்தகைய மாமனிதர்கள் ஒவ்வொரு நாட்டிலும் நூற்றுக்கணக்கில் வாழ்ந்து ஆரவாரமின்றிச் செயல் புரிந்திருக்கிறார்கள் யாரும் அறியாமலே அவர்கள் வாழ்கிறார்கள் யாரும் அறியாமலே மறையவும் செய்கிறார்கள். உரிய காலத்தில் அவர்களுடைய சிந்தனைகள் புத்தர்களின் மூலமும் ஏசுநாதர்களின் வாயிலாகவும் வெளிப்படுகின்றன. இந்த புத்தர்களையும் ஏசுநாதர்களையுமே நாம் அறிகிறோம் தங்கள் ஞானத்திற்காக எந்த விதமான பெயரையும் புகழையும் மாமனிதர்கள் நாடுவதில்லை தங்கள் சிந்தனைகளை மட்டும் உலகத்திற்காக அவர்கள் விட்டுச் செல்கிறார்கள். அவைகளைத் தங்களுடையது என்று உரிமை பாராட்டுவதோ அல்லது தங்கள் பெயரில் அவைகளை ஒரு தத்துவமாக ஒரு நெறியாக நிலைநிறுத்துவதோ இல்லை. அத்தகைய விஷயங்களிலிருந்து அவர்களுடைய இயல்பே பின்வாங்கிவிடுகிறது அவர்கள் தூய சாத்வீகர்கள் அவர்களிடம் ஆரவாரத்திற்கு இடமில்லை. அவர்கள் அன்பில் உருகிப் போகிறார்கள் இந்தியாவின் குகை யொன்றில் அத்தகைய யோகி ஒருவரை நான் பார்த்தேன் நான் கண்ட மிகவும் ஆச்சரியப்படத் தக்கவர்களுள் அவர் ஒருவர் அவரிடமுள்ள மனிதன் முற்றிலுமாக மறைந்து விட்டானோ என்று சொல்லும் அளவிற்க அவர் தனது தனித்துவத்தை இழந்துவிட்டவர் அவரிடம் எஞ்சியிருந்ததெல்லாம் எல்லாம் அறிகின்ற தெய்வீக உணர்வு மட்டுமே ஒரு மிருகம் அவரது ஒரு கையைக் கடித்தால் அது தெய்வ சங்கல்பம் எனக் கூறி மற்ற கையையும் நீட்டத் தயாராக இருப்பவர் அவர். அவரிடம் வருகின்ற எல்லாமே அவரைப் பொறுத்தவரை கடவுளிடமிருந்து வருபவையே அவரைப் பொறுத்தவரை கடவுளிடமிருந்து வருபவையே அவர் மனிதர்கள் முன் தம்மைக் காட்டிக் கொள்வதில்லை என்றாலும் அன்பு மற்றும் உண்மையான இனிமையான கருத்துக்களுடைய இருப்பிடம் அவர்

அடுத்து வருபவர்கள் ரஜஸ் அதிகமாக உள்ளவர்கள் செயல்திறனும் எதற்கும் முன்நிற்கின்ற இயல்பும் படைத்தவர்கள் இவர்கள் நிறைமனிதர்களின் கருத்துக்களை எடுத்துக்கொண்டு, அவற்றை உலகத்தில் பரப்புபவர்கள். மிகவும் உயர்நிலை மனிதர்கள் உண்மையான உன்னதமான சிந்தனைகளை அமைதியாகச் சேர்த்து வைக்கிறார்கள் மற்றவர்கள் அதாவது புத்தர்களும் ஏசுநாதர்களும் ஒவ்வோர் இடமாகச் சென்று அவற்றைப் பரப்பவும் அதற்காகப் பாடுபடவும் செய்கிறார்கள். கொளதம் புத்தர் அடிக்கடி தாம் இருபத்தைந்தாவது புத்தர் என்று கூறிக்கொள்வதை அவரது வரலாற்றில் பார்க்கிறோம். இன்று வரலாற்றிற்குத் தெரிந்த புத்தர் தமக்கு முன்பு வாழ்ந்த அந்த இருபத்து நான்கு பேர் அமைத்த சிந்தனை அடிப்படைகளின் மீதுதான் தமது கட்டிடத்தை எழுப்பியிருக்க வேண்டும் எனினும் அவர்களைப்பற்றி வரலாறு எதுவுமே அறியவில்லை மாமனிதர்கள் ஆரவாரமின்றி அமைதியாக பிறர் அரியாதவர்களாக வாழ்கிறார்கள் அவர்கள் தாம் உண்மையிலேயே சிந்தனையின் ஆற்றலை அறிந்தவர்கள் தாங்கள் ஒரு குகைக்குள் நுழைந்து கதவை அடைத்துக் கொண்டு ஐந்தே ஐந்து கருத்துக்களைச் சிந்தித்துவிட்டு அங்கேயே இறந்துவிட்டாலும் கூட தங்களுடைய அந்த ஐந்து சிந்தனைகளும் காலம்காலமாக வாழும் என்பது அவர்களுக்கு சர்வநிச்சயமாக இருந்தது உண்மைதான் அத்தகைய சிந்தனைகள் மலைகளை ஊடுருவி,கடல்களைக் கடந்து உலகில் நுழைந்து பரவும் வல்லமை பெற்றவை அவை மனித இதயங்களில் மூளைகளில் ஆழமாகப் புகுந்து அன்றாட வாழ்க்கையில் அவற்றிற்குக் செயல் முறை விளக்கம் தரவல்ல ஆண்களையும் பெண்களையும் கிளர்ந்தெழச் செய்யும்.

இத்தகைய சாத்வீக மனிதர்கள் செயல்களில் ஈடுபடவோ போரிடவோ பிரச்சாரம் செய்யவோ சாதாரணமாகச் சொல்லப்படுகிறதே அதுபோல் உலகிற்கு நன்மை செய்யவோ முடியாத அளவிற்கு இறைவனிடம் மிக நெருக்கமாக இருக்கிறார்கள் எவ்வளவுதான் சிறந்தவர்களாக இருந்தாலும் செயல்வீரர்களிடம் சிறிது அறியாமை இருக்கவே செய்கிறது. நமது இயல்பில் ஒரு சிறிதேனும் மலினம் இருந்தால் மட்டுமே நம்மால் செயல்புரிய முடியும் அது செயலின் இயல்பு ஒரு சின்னஞ்சிறு குருவி கீழே விழுவதைக்கூடக் கவனிப்பவரான இடையீடின்றிச் செயல்புரிபவரான பகவானின் முன்னிலையில் மனிதன் தனது வேலைக்கு ஏதாவது முக்கியத்துவம் கொடுக்க எப்படி இயலும் மிகச் சிறு உயிர்களைக் கூட அவர் காப்பாற்றுவதை அறிகின்ற நாம் அப்படி முக்கியத்துவம் கொடுப்பது தெய்வநிந்தனை ஆகாதா நாம் செய்ய வேண்டிய தெல்லாம் அவரது திருமுன்னர் பயபக்தியோடு நின்று உமது திருவுளம் போல் நடக்கட்டும் என்று கூறுவது தான்.

மிக உயர்ந்தவர்களால் செயல்புரிய முடிவதில்லை ஏனென்றால் அவர்களிடம் பற்று என்பது இல்லை யாருடைய ஆன்மா பரமாத்மாவில் நிலைத்து விட்டதோ யாருடைய ஆசைகள் ஆன்மாவில் ஒடுங்கி நிற்கிறதோ யார் எப்போதும் ஆன்மாவில் மூழ்கியிருக்கிறார்களோ அவர்களுக்குச் செயல் என்பதே இல்லை அத்தகையோர் உண்மையிலேயே மனித குலத்தின் மகோன்னதமான மனிதர்கள் அவர்களைத் தவிர மற்ற எல்லோரும் வேலை செய்தேயாக வேண்டும் அப்படி வேலை செய்யும் போது, இந்தப் பிரபஞ்சத்தில் உள்ள ஒரு பொருளுக்குக் கூட நம்மால் உதவி செய்யமுடியும். என்று நினைக்கக் கூடாது நம்மால் உதவவும் முடியாது. உலகமாகிய இந்த விளையாட்டரங்கில் நாம் நமக்கே உதவி செய்துகொள்கிறோம். செயல் புரிவதற்குரிய சரியான மனநிலை இதுவே இவ்வாறு நாம் வேலை செய்தால் வேலை செய்வதற்குக் கிடைத்த இந்த வாய்ப்பு நமக்கு அளிக்கப்பட்டுள்ள ஒரு பெரும்பேறு என்பதை எப்போதும் நினைவு கொள்வோமானால் நாம் எதிலும் பற்றுக் கொள்ள மாட்டோம்.

உலகியல் நாமே பெரிய மனிதர்கள் என்று நீங்களும் நானும் இன்னும் நம்மைப் போன்ற லட்சக்கணக்கானோரும் நினைத்துக் கொள்கிறோம். ஆனால் நாம் அத்தனைபேரும் சாகப் போகிறோம்; ஐந்து நிமிடத்தில் உலகம் நம்மை மறந்து விடப் போகிறது. ஆனால் இறைவனோ என்றென்றும் இருப்பவர் எல்லாம் வல்ல அந்த இறைவன் திருவுளம் கொள்ளவில்லை என்றால் ஒரே ஒரு கணம் கூடயாரால் வாழ முடியும்? யாரால் சுவாசிக்க முடியும் எப்போதும் செயல்பட்டுக் கொண்டிருக்கும் தலைவர் அவர் எல்லா ஆற்றலும் அவருடையது, எல்லாம் அவரது அதிகாரத்தின் கீழ் உள்ளது. அவரது கட்டளையால்தான் காற்று வீசுகிறது. சூரியன் ஒளிர்கிறது. உயிர்கள் வாழ்கின்றன மரணம் பூமியின் மீது நடைபோடுகிறது. எல்லாவற்றிலுமுள்ள எல்லாமும் அவரே. அவரே எல்லாம் எல்லாவற்றிலும் அவரே. நம்மால் அவரை வழிபடத்தான் முடியும் செயல்களின் பலனையெல்லாம் விட்டுவிடுங்கள் நன்மைக்காகவே நன்மை செய்யுங்கள் அப்போதுதான் முழுமையான பற்றின்மை வரும் இதயத்தின் தளைகள் அப்போது தான் உடையும் பூரண சுதந்திரத்தை அப்போதுதான் நாம் அனுபவிப்போம் இந்தச் சுதந்திரம் தான் கர்மயோகத்தின் லட்சியம்!